Raytje

Roadtrip II

Hier nog wat foto’s die ik gemaakt heb tijdens de roadtrip van afgelopen zondag. Het was die dag echt snikheet en ook nog eens vochtig. Niet te harden… dan maar brommeren.

Onderweg kom je mooiste huizen tegen Waarschijnlijk was de paarse verf in de aanbieding.

Op de weg naar Agonda Beach, ten zuiden van Vasco en de omgeving waar we in het hotel zitten, kom je langs een tempel. Voordat je binnengaat, eerst de schoenen uit. Meteen krijg je een rode stip op je voorhoofd en krijg je wat onsamenhangend gebrabbel van een gids te horen. Maar met gebaren kom je best een heel klein stukje. Zo maakt ie duidelijk dat we de bel moeten/mogen (dat is dan weer niet duidelijk ) laten klinken en dat we foto’s mogen maken. Bij dezen dan.

Maar de beloning is goed: de heuvels in het zuiden zijn mooi om doorheen te rijden, de wind geeft een gevoelstemperatuur die wel te harden, en we eindigen in Agonda Beach. Een plaatsje dat aan een mooi strandje ligt. Bijna geen toeristen, en degene die er wel zijn lijken wat hippie-achtig.

We drinken er wat en rijden weer terug, om bij de Boomerang wat te eten.

Een geslaagd dagje uit, zo vlak voordat de training begint.

Training

Vandaag ben ik toegekomen aan waarvoor ik eigenlijk hier ben: de training van het personeel van de werf in het gebruik van de lift.

Volgens het contract mogen er 10 trainees komen. Het werden er een paar meer. Er is een klaslokaaltje met een beamer geregeld. Het is er erg krap, en er moeten soms twee rijen stoelen achter elkaar staan. Belangrijker, er is een WC naast het klasje

Daarna was het tijd om te gaan kijken hoe de installatie eruit ziet, en waar welke onderdelen staan. ’s middags was het tijd voor de hands-on sessie: de mensen moeten dan zelf doen wat ik ze geleerd heb.

De meeste gestelde vraag was: "So if you press the Emergency Stop button, only this winch stops?" Of kleine variaties: "This Emergency Stop button stops only this side, no?" en "Only this drive stops?" Dit gaat de vraag van de week worden, denk ik…

Indische bedrijfscultuur

Door hier een aantal weken of maanden te werken krijg je op een gegeven moment wel door hoe het er in een Indische organisatie aan toe gaat. De man met wie ik hier veel te maken heb, merkte dat en kwam op een gegeven moment met een power point aanzetten die de Indische bedrijfscultuur op een humoristische wijze aan de kaak stelt.

Indian_Management

Ambiance

Zoals beloofd, een paar foto’s van de ambiance. Dan wel niet van het restaurant waar ik eerder over schreef, maar bij Micky’s in Colva, een dorp verderop. Geen friettent, zoals bij ons thuis, maar een openluchtrestaurant (dat zijn ze hier allemaal ).

We namen wat Indische gerechten van de kaart, en ik vroeg nog om ’not so spicy’. ’No problem Sir, I can make’ was het antwoord. Mooi!

Maar ’not so spicy’ was toch nog genoeg om het zweet op mijn voorhoofd te laten verschijnen. Het liep in stralen over mijn gezicht, en ik was behalve aan het eten ook nog aan het deppen Maar het was erg lekker.

Freddy is wel toe aan een leesbril trouwens… 🙂

Docking II

Goed, na de lunchpauze moest het schip op de kade gereden worden. Onder wederom grote belangstelling werd het transportsysteem onder de trestles gereden. In de ochtend bleven de meeste mensen nog achter een lint (natuurlijk niet diegene die zichzelf onmisbaar voor dit karwei beschouwden, of onaantastbaar vanwege hun rang of plaats in de organisatie). Nu stond iedereen er met zijn neus bovenop.

Een gevaarlijke situatie. Want als er iets gebeurd kun je waarschijnlijk niet op tijd wegkomen. Maar omdat het risico van de operatie geheel bij de klant lag, werden er andere regels en procedures gevolg. Of eigenlijk geen.

Vlak voordat het schip opgetild werd van het platform, riep (floot!) de dock master iedereen van het platform af (behalve weer diegene die hoger in rang waren). Het optillen ging zonder problemen, waarna in een laag tempo het rijden begon.

Zonder problemen reden de bogies een voor een van het platform op de kade. Aan het einde van de dag stond het schip op de wal.

De Indiers feliciteerde vooral zichzelf, maar ook wij kreeg de felicitaties. Al met al was de docking dan toch geslaagd, en zonder problemen.

Het was een lange dag. Moe maar voldaan pakten we onze spullen, en liepen we naar de poort van de werf. Halverwege komen we een safety officer tegen. Je zou zeggen dat bij al die operaties van de afgelopen maand, dat we hem eens gezien zouden moeten hebben. Ik had hem nooit eerder gezien, maar nu was ie er in eens. Een man met humor, dat bleek al gauw. Hij vroeg namelijk of zo’n docking altijd zo lang duurt…

Docking I

Er was ons gevraagd het platform zaterdagmorgen alvast omlaag te brengen, zodat de docking snel kon beginnen. Een beetje vreemde vraag van de klant, nu we gezien met tot welke snelheid ze zelf in staat zijn om te werken. Maar goed, aangezien we verder toch niet veel konden, waren wij er klaar voor.

De lekke boot werd door sleepboten voor de liftput gebracht. Dit zou ook een test worden voor het inhaul system. Dat bestaat uit twee karren die aan weerszijde van de lift over een rail kunnen rijden. Als het schip tussen beide karren wordt vastgemaakt, dan blijft het schip tijdens het binnenvaren precies in het midden. Hieronder kun je zien hoe de blauwe karren met gele lijnen zijn bevestigd aan het schip.

Het blijkt erg goed te werken, de karren rijden soepel over de rails en houden het schip mooi in het midden.

Ondertussen (en dit hadden we al verwacht) werd het erg druk aan de kade.

De cdock master had gedurende de hele operatie de touwtjes stevig in hadden. Of eigenlijk een fluitje, waarmee hij iedereen driftig tot actie maande. En zoals het altijd gaat, anderen bemoeien zich er mee, en de arbeiders weten niet goed naar wie ze moeten luisteren. Gevolg, een prettige chaos, maar uiteindelijk kwam het schip toch zonder al te veel problemen in de liftput.

Het platform ging omhoog, en zonder problemen kwam het schip uit het water. Halverwege werd even gestopt om een duiker onderwater te sturen. Deze moest kijken of het schip inderdaad goed boven de trestles lag. Gedurende de hele tijd (we zijn nu ongeveer een uur of vier verder), staat er een hoogwerker met twee man in de brandende zon, video opnames te maken. Bij de foto’s van de toeristen zie je de hoogwerker boven de mensen uitsteken.

Ondertussen stond de man met de kokosnoot, wierrookstokjes en bloemen al gereed. Bij elke belangrijke gebeurtenis wordt er met een korte ceremonie een kokosnoot kapotgeslagen, wierrookstokjes aangestoken en een bloemenketting gehangen op het voorwerp dat gezegend moet worden. Zo is onze lift al gezegend (elke motor kreeg zijn eigen bloem), en ook de SPPS en transfersysteem hadden die eer. Het moet geluk brengen. En geheel in Indische stijl: als het dan toch mis gaat, dan waren er gewoon te weinig wierrook stokjes.
Toen het platform op kade niveau was aangekomen, mocht het hoger management de ceremonie uitvoeren. Op de kade, schoenen uit, en samen gezellig even een wierrook stokje aansteken. Op de laatste foto zie je trouwens hoe datzelfde hoger management toch ook nog even zelf de handen uit de mouwen steekt. Zodat ze later in ieder geval kunnen zeggen, dat ze de boot eigenhandig hebben afgemeerd.

Toen was het lunchtijd. Maarten had voor ons broodjes gehaald, wij bleven op de werf. Alle toeristen gingen lunchen. Op datzelfde moment kwamen de arbeiders te voorschijn. Met laddertjes klommen ze omhoog tegen de schroef en aandrijfassen om daar de mosselen weg te halen. Gratis eten!

En daar stond ie dan…

Meet the dock master

Ik wil jullie voorstellen aan iemand die ons bestaan hier een klein beetje kleur geeft. Iemand die er voor zorgt dat we regelmatig de grootste lol hebben, en af en toe ook best een beetje gefrustreerd raken. Een lach en een traan, zeg maar.

Meet the dock master. Het mannetje met de blauwe bloes en witte helm op de foto hieronder.

Ik weet niet hoe hij heet (ben sowieso niet goed in het onthouden van die onuitspreekbare Indische namen), maar ik weet wel dat ie gruwelijk kan kletsen. Kletsen in de zin van onzin.

Een dock master is de persoon die op een werf verantwoordelijk is voor alle bewegingen met schepen: binnenvaren, aanmeren, etc. Nu de werf er een schepenlift bij heeft gekregen, is dit een van zijn stukken ’gereedschap’. Je zou zeggen dat hij toch wel wil weten hoe daarmee gewerkt kan worden. Maar nee, dat weet hij heus wel, dat hoeven hem echt niet te vertellen.

In zo’n beetje elk gesprek dat ie voert komt op een gegeven moment de volgende zin langs "I have 17 years experience, Sir! 17 years experience, in Dubai, Malaysia, Qatar…" Dit krijgen we dan ook regelmatig te horen, als we hem spreken.

We merken dat zijn collega’s ook wel een beetje genoeg van hem beginnen te krijgen. De volgende bijnamen zijn al voor hem bedacht: de cockmaster, de dogmaster, de duckmaster. En daar zal het wel niet bij ophouden. Morgen krijgen we waarschijnlijk met hem te maken, hij is tenslotte verantwoordelijk voor de docking…

Docking, maar nog niet vandaag

De werf mag de lift en transfersysteem nu gebruiken, en ze hebben een beetje haast. Naast de lift ligt namelijk een half afgebouwd schip. Het krioelt er van de lassers die bezig zijn het schip af te bouwen. Maar het schip is ook een beetje lek (als je hier een tijdje rondkijkt, verbaast je dat helemaal niet). Het moet dus gerepareerd worden, maar daarvoor met het uit het water.

Kijk, en daar komt de lift en het transfersysteem best van pas. Gisteren was al aangekondigd dat het schip vandaag gedokt zou gaan worden, en of wij assistentie konden verlenen. Tuurlijk, al is de klant vanaf nu verantwoordelijk. Nu hadden we al snel gezien dat er vandaag echt niet gedokt ging worden. Normaal gaat er aan een dokking een hoop voorbereiding vooraf: spullen die klaar gezet gaan worden, plannen die besproken worden etc. Niks van dat alles.

Tegen de middag zien we wat activiteiten en werd er aangekondigd dat de dokking toch echt wel door ging. Ha! We zullen zien.

Nu, aan het einde van de dag, kunnen we zeggen dat met behulp van het transfersysteem de trestles op het platform zijn gezet en dat de docking hoogstwaarschijnlijk morgen wel zal plaatsvinden, al moeten we dan nog zien hoe laat.

Hieronder een paar plaatjes. Let op de ’toeristen’. Al de blauwe bloesjes zijn de managers van de klant, die belangstellend kwamen kijken hoe het systeem werkt. Ook de PR afdeling was aanwezig en maakte video opnames. De man ernaast zag de blauwe bloesjes ook en maakte de opmerking ’als er problemen zijn, dan zijn ook weer heel snel weg’. Soms zijn ze best grappig, dat moet ik dan wel toegeven.

Een groot deel van de tijd werd besteed aan het neerleggen van de hydrauliek slangen op de wagen voor het transportsysteem. Zie het maar als het goedleggen van slierten spaghetti, maar dan een stukje stugger en zwaarder.

Brassen

Gisteren heeft de klant het Takeover Certificate getekend. Hiermee geeft de klant aan dat ie tevreden is met de schepenlift en het transportsysteem. Het schijnt een mooie mijlpaal te zijn, want nu mogen volgens onze eigen richtlijnen de rekening sturen. Vanwege een of andere reden, die bij financieel geschoolde mensen wel duidelijk is, en bij mij niet, is dit een feest. Let wel, het geld is nog niet binnen, we mogen alleen nog maar de rekening sturen…

Maar hoe dan ook, vanuit de projectleiding in Boxtel bereikte ons het nieuws dat we vanavond mochten eten en drinken op kosten van het project. Dit is toch wel gebruikelijk: bij het halen van een mijlpaal, wordt het eten die avond betaald.

Welnu, we besluiten eens goed los te gaan. Even flink brassen. De baas betaalt, dus we gaan daar eens even flink van genieten. Ik stel voor om in het hotel te eten, dan kan ik eens een glas wijn drinken (die is hier nogal duur, dus van mijn eigen geld zal ik dat niet zo snel doen). Maarten en Freddy wijzen dat af ("vind je dat dan zo goed eten, in het hotel?"), nee, het wordt iets anders.

Met de taxi laten we ons wegbrengen. Het is een restaurant met live muziek. Een tafeltje achter in de zaak, en obers die voor ons vliegen. We beginnen met een voorgerecht, en pakken natuurlijk een van de duurste, een garnalen cocktail. Dan het hoofdgerecht, een biefstuk, ook niet echt goedkoop. We doen niet te flauw en bestellen nog wat gerechten on-the-side erbij. We laten het ons smaken, en genieten van de ambiance.

Uiteindelijk vragen we de rekening en blijk ik de enige te zijn met een credit card. Geen nood, we kunnen dit toch declareren. De rekening komt en zonder te kijken deponeer ik de Visa kaart bij de rekening, even de patser uithangen.

Als het Visa afschrift komt, moet ik tekenen en zie ik het bedrag staan. Holy Shit! Als we dat maar verkocht krijgen bij de administratie in Boxtel. Het eindbedrag is maar liefst 2183 Ruppees. Voor 3 man zijn we omgerekend net geen 35 Euro kwijt…. Ja, ho! Daar komen dan nog de taxi kosten bij he? Naar schatting zo’n 3 Euro….

Eigenlijk niet weggeweest

Het is net of ik niet weggeweest ben, en eigenlijk is het dat ook. Eigenlijk ben ik maar twee weken, nou, Ok dan, drie weekenden thuis geweest. De eerste week had ik nodig om weer bij te komen van het tijd- en temperatuurverschil, het drie weken zonder rust werken en de Indisch geuren (stank) uit mijn lijf te zweten. De tweede week had ik nodig om dit bezoek weer voor te bereiden. Dus eigenlijk niet weg geweest…

Ik reis samen met Maarten, altijd weer gezellig (sorry Maarten, als ik nu te ver ga…). De vlucht valt wel mee, de films aan boord vallen wat tegen. Woensdag morgen doe ik de gordijnen open en zie ik de bekende taferelen, een steiger van bamboe.

Bij het uitchecken waan ik me heel even (echt maar heel even, hoor) in de Efteling, een vent die de vijver met de Indische waterlelies schoonmaakt 🙂

Dan het enige lichtpuntje tijdens de heenreis: we vliegen business class van Mumbai naar Goa! Helaas maar 45 minuten. Maarten op de eerste rij, ik op de tweede. Het tafeltje wordt voor ons gedekt, we mogen kiezen van een menu kaart en we krijgen eten (ja, dat kan tijdens zo’n korte vlucht..) van heuse borden. (Sorry voor het zo’n-kind-gun-je-toch-een-fanta gehalte, maar je moet je toch ergens aan vast klampen, he?)

(Maarten heeft ook nog een foto van mij gemaakt, misschien komt die later nog…)

Dan is het magische moment voorbij en landen we in Goa. Oh ja, dat dan nog wel: business class vliegen betekent ook dat je koffer als eerste op de band ligt… wel zo fijn.

Freddy haalt ons op, en even later staan we weer gewoon op de werf, waar het werk wacht.

Heeeee….. zie ik daar iets nieuws???? Ja! het Control Building heeft een plakwette gekregen. Geheel volgens Indische traditie een jaar te laat en natuurlijk scheef opgehangen. Wat dat betreft wordt je hier niet teleurgesteld. Mooi hoor….

Dit bezoek ga ik schoolmeestertje spelen. Ik ga proberen de mensen van de werf te leren hoe ze met de schepenlift moeten werken. Vandaag ben ik in het klaslokaaltje gaan kijken, een ruimte waar net een grote tafel in past, met 20 stoelen er omheen. Volgens de klant is toch echt de bedoeling dat ze alle 20 gebruikt gaan worden, alhoewel we contractueel maar 10 personen les hoeven te geven. We zullen eens zien hoe dat gaat. (Yes sir, no problem..)