weblog:
A website that displays in chronological order the postings by one or more individuals and usually has links to comments on postings.
Raytje
De verzamelde werken – Volume II
De gebruikelijke verzameling van belangrijke informatie, wetenswaardigheden, laatste nieuwtjes, eerste geruchten, roddel, achterklap, onzin en klets.
I have a dream
Ik kijk uit het raam van het HQ hotel in Vasco. Ik zie net een vliegtuig opstijgen. Een prettige gevoel maakt zich van me meester. Het feit dat ik straks ook in een vliegtuig hiervandaan zit geeft me een goed gevoel.
Later die dag check ik in op het vliegveld. Gooi mijn koffer op de band en ontvang een instapkaart. De lange rij met Indiers deert me niks, ik ga toch weg.
Aan boord van het vliegtuig maak ik het me makkelijk, bekijk alvast welke film ik wil gaan kijken. Gelukkig zijn er aan boord van deze vlucht niet zoveel Indiers, maar dat is ook te verwachten, gezien de bestemming.
Een paar uur later landt het vliegtuig op Salzburg International Airport. Ik passeer de douane zonder problemen en haal de huurauto op. Een uurtje rijden is het, dan ben ik er. Ik parkeer de auto op de parkeerplaats bij de Flying Mozart kabelbaan in Wagrain. Het kaartje door de automaat en ik kan instappen. Het is heerlijk zonnig weer en een lekker temperatuurtje, ik schat zo’n 25 graden. Langzaam omhoog gevoerd, geniet ik van het uitzicht op dit alpenlandschap. Wat kom ik hier toch graag!
Boven aangekomen, stap ik uit en begin te wandelen. In de verte zie ik het terras al. Dichterbij gekomen zie ik Lizet en de kids zitten. De kids springen blij op als ze me zien. Ik schuif aan op de houten bank. Meteen komt een meisje in een Dirndl jurk met mijn Spätzle en “ein Grosses”. Straks nog een stukje wandelen.
Heerlijk, wat is het leven toch goed…
Ik schrik wakker, en voel toch wat teleurstelling als ik besef dat ik nog een dag moet. Dan twee vluchten, waarvan één ‘s nachts, gegarandeerd wel vol met Indiers, daarna een trein- en taxireis voor de boeg heb, en dan pas thuis. Met bijbehorende kou. Geen zin in ein Grosses, maar meer zin in mijn bed.
En toch kijk ik er naar uit…
Zondag II
Tegen half tien loop ik het hotel uit, niet echt met een doel. Gewoon wat rondkijken. Het station is vlakbij, dus laat ik daar eens beginnen.
Ik mag het station niet in, je moet daarvoor een kaartje hebben. Helaas…
Dan naar de andere kant, naar de haven. Vrijwel onopgemerkt komen we langs het gemeentehuis. Je zou zeggen, schilder dat eens, maar misschien hebben ze ook hier een gat in de gemeentebegroting en kan er geen geld af voor een opknapbeurt.
Ik loop verder, en het wordt drukker en drukker. Dan sta ik ineens op een marktpleintje, of beter, een paar straten met stalletjes, tentjes, maar ook een paar stevige daken. Onder dat laatste is de vismarkt. Hier proberen vrouwen vis aan de man te brengen. Opgestapeld om het allemaal mooi te laten lijken. Ze proberen hun klanten te lokken met allerlei opvallende geluiden. Aan de uitgang van de "vishallen" kun je je net gekochte vis meteen laten "slachten", fileren, in mootjes snijden etc
Maar daar buiten, groente en verse kruiden als munt, peterselie, dille. Verder fruit, gedroogde vis, rijst en ga zo maar door. Kijk zelf maar even. Gezien de permanente bouwwerkjes die als stalletjes gebruikt worden vermoed ik dat deze markt elke dag geopend is.
Ik loop verder en verlaat de markt. Loop langs een uitvalsweg en zie allerlei opvallende zaken, zoals onze lokale Bosch dealer en een bijzonder kinderdagverblijf Kijk ook eens naar wat deze temperaturen, de moesson en de vochtigheid met je muurverf doet…
Weer de makkelijk bereikbare electriciteitsvoorziening, ook voor de regen.
Het was al een paar dagen aangekondigd, maar het is vandaag Polio dag. In een tentje onder het stadion (ja, dat hebben ze ook), kunnen kleine kinderen worden ingeent door een team van vooral blanke artsen. Er zijn toch redelijk wat ouders die met hun kleintje langskomen. Verstandig!
Mocht het Kenilworth, Paddo Palace en the HQ vol zitten en ons reisbureau niet wil dat we in het Hyatt gaan, dan kunnen we altijd nog Hotel Pravasi proberen. Mooi centraal in Vasco gelegen langs een uitvalsweg. We zijn dus snel op de werf.
Zondag I
Vandaag heb ik een vrije dag. Geen werk. Straks, als Maarten er is, gaan we naar de Kenilworth, maar nu op zondagmorgen heb ik geen verplichtingen.
Ik ben van plan straks wat rond te lopen in downtown Vasco, want ik logeer nu in een nieuw hotel, het HQ. Op de 7e verdieping, met best een aardig uitzicht. Ik zie het station van Vasco, met daarachter een wei, en woonwijken. Het leven komt hier langzaam op gang.
Ik ben net even wezen ontbijten, en dat was uh… vertrouwd :-). Een lang buffet, met maar een klein stukje ’continental’. Veel Indisch. Goed dat ik mijn pak hagelslag bij me heb, dan kan ik nog een beetje afwisselen. Er staat een thermoskan met ’tea’ erop, maar daar heeft men afvast maar melk bij gedaan. Yak! Ik vraag om black tea. En die krijg ik, black. Het lijkt wel koffie en ik heb even moeten proeven of het wel thee was. Ja, dat wel, maar sterk, niet te geloven!
Terwijl ik op een droog broodje zit te malen kijk ik de krant door. Ik bedenk me dat die eigenlijk vol staat met schandalen en corruptie, of schandalen óver corruptie. Nu ik hier een tijdje rond gelopen heb, ben ik er achter dat dit helemaal in de genen van de mensen zit. Niet alleen in India, maar deze hele regio. Het hoort gewoon bij de cultuur. Wil je dingen geregeld hebben, dan moet je extra betalen. Zo werkt het. Waarschijnlijk is het een manier om het salaris wat aan te vullen. (laatst met de onrust in Egypte stond er in de krant een artikel waarin de corruptie werd beschreven: een leerkracht van een basisschool geeft alleen maar goede cijfers als je hem ook nog wat betaald voor bijles voor je kind. Iets dat wij ons totaal niet kunnen voorstellen.)
De krant hier beschrijft dagelijks dat er weer een nieuw corruptieschandaal is ontstaan of dat een hoge official is opgepakt vanwege het aannemen van steekpenningen. Vorige jaar, na het houden van de Common Wealth Games raakte er bekend dat er miljoenen teveel is betaald aan aannemers doordat hun rekeningen twee keer werden betaald. Dat gebeurt echt niet per ongeluk.
Persoonlijk denk ik niet dat men hier ooit van de corruptie afkomt, het zit helemaal in de mensen zelf, en die zien er ook helemaal geen kwaad in.
Verder in de krant: een berichtje dat er ergens in India een schat is gevonden. 522 stalen zilver van 35-40 kilo, verstopt in een tempel. Meteen komen romantische gedachtes in me op a la de avonturen films van Indiana Jones. Een professor die midden in de jungle een overgroeide tempel vind met daarin een enorme schat. Slangen er tussendoor krioelend en zo.
Aan het eind van het kranten artikel wordt dat beeld keihard onderuit gehaald. De schat werd ontdekt doordat twee arbeiders tijdens reparatiewerkzaamheden een ruimte ontdekte met de zilverstaven. Ze kwamen ’s nachts terug, namen een paar staven mee en probeerden die te verkopen. Gewoon ordinair jatwerk dus…
India plaatjes ruilen
Vandaag hebben we niet veel gedaan, op site viel niet veel te doen. Ja, missesfrits en tantesjan rondleiden, die kwamen even aanwippen vanmorgen. Samen met Rob, die wel eens wilde zien wat er van dit project terecht is gekomen.
Achtereenvolgens: de ingang van de werf, een togangsformulier laten aftekenen bij de wachtofficier, op weg naar "the white house", Frits op zijn troon, een Indisch whiteboard (de stiften zijn niet meer uit te wissen ), iedere bezoek zet hier zijn naam, de koffie-pet-apparaat.
’s Middags vertrokken we allemaal naar de Kenilworth/ Lloyd’s om daar te eten en aansluitend op het strand te liggen niksen.
Voordat we gingen eten hebben Frits, Ine, Sjan en ik foto’s geruild. Ik wilde graag de foto’s hebben waar ik op sta. Hieronder een selectie.
Twee stappen vooruit, één achteruit
Het was een bewgogen dagje, gisteren.
We zouden de barge gaan invaren en optillen, ’docken’ zogezegd. Het oorspronkelijke plan was om dit ’s middags te gaan doen. Maar de weersvoorspellingen waren niet gunstig voor de middag, teveel wind, en dan kun je een ponton niet meer precies manouvreren. Dus besloten we om ’s morgens te docken.
Dat liep eigenlijk allemaal heel snel. In een uur was de ponton in de liftput gevaren, nog een uur om hem precies op de juiste plaats vast te zetten. En daarna optillen. De lift deed zijn werk en tilde de ponton, onder lokale belangstelling, uit het water.
Maar….. aan de belastingen op de lieren zagen we al vrij snel dat ie niet zo heel netjes op de trestles stond. Bij een ponton moet de verdeling eigenlijk mooi verdeeld zijn. De ponton is overal ongeveer even zwaar, zeg maar. En dat was bij deze zeker niet het geval.
Eenmaal op kade niveau konden we het met eigen ogen zien, de ponton was nogal krom aan de onderkant. Op sommige stukken werd ie niet ondersteunt en op andere plaatsen stond ie op een anodeblok. Goh, het lijkt hier wel Dubai Nee, hier konden we niet mee leven.
Snel werd besloten dat de ponton onderstopt moest worden met hout. Zodat ie overal gedragen wordt. Dat gaat waarschijnlijk twee dagen kosten. Twee dagen wachten…
Tot slot een plaatje van de belasting verdeling, zoals je ziet is het gewicht van de ponton met de tresteles samen ongeveer 1000 ton.
(en ja, ik weet dat het aangegeven zwaartepunt niet klopt )
Step into my office
Raytje zorgt wel goed voor zichzelf in het buitenland. Al in het begin van een schepenlift project wordt er met de klant afgesproken dat het bedieningspaneel in een verhoogde ruimte moet komen te staan, dan heb je tenslotte een goed overzicht over de lift. In die zelfde ruimte staat ook de computer kast. En de computer, tja, die mag natuurlijk niet te warm worden. We geven meestal 20 graden op. De klant, toch zeker in warme landen installeert dus meestal een airco.
En Raytje, die werkt vlak naast die computer. Ook in de airco dus. Wel zo prettig. Collega’s komen vaak even afkoelen, als ze een tijd buiten zijn geweest. Daarom hebben we ook een paar dozen met water staan, prima geregeld door de site manager Frits :-).
Maar goed, kom gerust even binnen, en kijk op je gemak rond.
De eerste dagen dat ik hier aan het werk was, zag het zwartbruin van de mensen. Het was zo druk dat ik telkens moest vragen of ik er even bij mocht. Om dat tegen te gaan heb ik een blaadje met "NO ACCESS" opgehangen. En dat werkte! Nu blijven de meesten buiten, staan soms door de deur te gluren, maar durven niet meer binnen te komen.
De kast links is de bedieningskast, hier staat de operator straks en drukt wat knopjes. De kast rechts is de computerkast. Het bureautje er tussen in is mijn werkplek. Nu staat de monitor nog op het bureau, maar die komt straks aan de monitorsteun op de bedieningskast te hangen. Het bureau zal wel verdwijnen, denk ik.
En dan wil ik jullie nog even voorstellen aan twee Indische vrienden. Onafscheidelijk zijn ze. Ze beginnen hun dag met hun ochtendwandelingetje, tot aan het einde van de pier. Dan weer terug, langs het besturingsgebouw. Even hier kijken, even daar kijken. Praatje hier, praatje daar. En zo komen ze de dag wel door. Deze twee maken deel uit van de electrische onderhoudsploeg. Als zodanig zijn ze ook wel eens bij mij op bezoek geweest, om mee te kijken wat we hier nou precies deden. Als ik het allemaal goed begrepen heb, zijn zij straks verantwoordelijk voor het onderhoud van de lift. Ik zal ze dan ook wel op de training terug zien.
Elke dag waren ze er, toen we met het platform gingen bewegen. En elke dag vroegen ze "Ga je vandaag bewegen met het platform?" Zei ik "ja", dan bleven ze. Zei ik "nee", dan bleven ze ook, minstens nog een uur hangen. Want ze hebben het niet zo heel druk. En de temperatuur is best lekker, daar boven in de Shiplift Control Room…
Snif…. een emotioneel moment
Vandaag is de barge aangekomen! Eindelijk!
Ik weet het niet precies, maar volgens mij zijn we hier al meer als zes maanden mee bezig. Tijdens mij vorige bezoek in november 2010 gingen we er nog vanuit dat de loadtest toen zou plaatsvinden. Maar toen ik eenmaal hier was, bleek het niet mogelijk te zijn de barge te krijgen en werd mijn bezoek gestopt.
Nu dus een nieuwe poging, en verrek! Het is gelukt.
Deze ochtend kwam de sleepboot met ponton achter zich aan in zicht. Een tweede sleepboot ging het tegemoet en hielp met het binnenbrengen van de ponton. (Ik schrijf het wel in twee regels neer, maar deze hele actie besloeg zo’n uur of 5).
Een emotioneel moment hoor, even slikken, even de oogjes droog maken.
Snif…
(en nu begint een nieuwe wachtronde: de containers met pompen, slangen etc, voor het ballasten van de ponton staan nog bij de douane, en moeten ingeklaard worden. Stempels, formulieren, geld, het begint bekende kost te worden he?)
To Be Continued….
Smakelijk onderwerp :-)
Even een smakelijk onderwerp 🙂
Stel, je komt uit een land waar je lang geleefd hebt en gewend bent aan een bepaalde manier van eten, bepaalde kruiden, olie, schoon water etc. Je hebt een bepaald toilet-ritme. Dan ga je naar een land waar ze andere gewoontes hebben wat betreft eten, water en hygiene.
Je doet je best om niet ziek te worden van dat andere hygiene niveau. Je past op met water, en hoopt er maar het beste van. Want je hebt niet alles onder controle. Je weet bijvoorbeeld niet hoe je eten bereid wordt. Zit er kraanwater in, of uit een fles?
Maar los van de hygiene, kom je nog in aanraking met de andere voedselgewoontes. Andere kruiden, andere ingredienten. En op basis daarvan krijg je een ander toilet-ritme. En dat kan wel eens ongemak opleveren.
Zo is er op de plaats waar ik werk, het besturingsgebouw, geen toilet. Daarvoor moet ik eerst 641 stappen lopen, oftewel 514 meter. Jawel, ik heb het inderdaad nagemeten. Voor een route beschrijving, zie de onderstaande foto. Het dichtstbijzijnde toilet is achter de watertoren, bij de pijl. Ja, goed, er is een andere optie, iets dichterbij, maar daar kun je buiten al ruiken hoe het er binnen uitziet 🙂 Een gat in de grond schijnt het te zijn. Nee, dan maar even doorlopen.
Door het andere toiletritme, kom je wel eens bijna in de problemen. Je moet op tijd vertrekken, anders haal je het niet. Het eten hier bevat "darmversnellers", en voordat je het weet, is het zover. Dan MOET je. Maar daarvoor moet je wel eerst die 514 meter lopen. Sneller lopen is funest, dat bevordert de darmwerking alleen maar. Nee, je moet rustig blijven lopen, ondertussen proberen te knijpen, zeg maar. 641 stappen knijpend afleggen.
Op een of andere manier kom ik altijd op dit soort locaties, waar de toiletronde altijd deel uitmaakt van de training voor de avondvierdaagse. Een collega heeft in Dubai al eens kennisgemaakt met deze long-distance voorzieningen. Hij haalde het net niet. Nee, ik noem geen namen, dat is niet netjes. That has been… Ik weet uit ervaring dat er na een week of zo een soort gewenning aan deze situatie optreedt. Dan vindt het toiletbezoek ’s morgens nog in het hotel plaats en kan ik daar de dag mee overbruggen.
Gisteren heb ik die gewenning bereikt. Yes!
Tomorrow I have sir
Neefje (ik moet tegenwoordig eigenlijk al van neef spreken) Ruben verzamelt vlaggen. En daar schakelt ie iedereen bij in. Zo ook oom Raymond, toen hij te horen kreeg dat die naar India ging.
"Dat moet geen probleem zijn", dacht ik, "In elk souvernirwinkeltje hebben ze een vlag". Dat bleek een beetje tegen te vallen. Alleen in de hele drukke toeristenoorden zijn er souvenirwinkeltje, maar dan ook meteen een hele wijk vol. Maar geen vlag. Ik heb ze niet allemaal gecontroleerd, maar het is meer de prullaria die te koop is.
Goed, geen nood, ik vroeg het Alex. Alex is een Indier die voor ons manusje van alles speelt. Hij kletst als de beste, maar kan van alles regelen. Handig als je even snel iets nodig hebt als bv plakband. Toch, Frits? Goed, ik vroeg Alex of ie wist waar ik een vlag kon kopen.
Hij zou eens rondkijken. Morgen wist ie meer. Toen ik hem later vroeg of ie al wat wist was het "No, but tomorrow". Ok….
Dat ging zo van dag tot dag en het einde van mijn vorige bezoek naderde. Zonder vlag vloog ik naar huis.
Nu, er nog eens aan herinnerd door Lizet, vroeg ik Alex op dag 1 meteen weer naar de vlag. Wat zou die kosten? "Tomorrow I have sir", was het antwoord. Ja ja, dat kennen we hier in India.
Groot was mijn verbazing toen hij me deze morgen uit zichzelf een pakje gaf. Twee Indische vlaggen! Een grote en een kleintje. Blij vroeg ik Alex wat ik moest betalen. No sir, I give you. Hij weigerde iets te accepteren, en Frits gebaarde me verder niet aan te dringen. Ik weet niet waarom, maar dat hoor ik dan nog wel eens.
Maar, Ruben, je vlag komt er aan!
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit, sed diam nonummy nibh euismod tincidunt ut laoreet dolore magna aliquam erat volutpat. Ut wisi enim ad minim veniam, quis nostrud exerci tation ullamcorper suscipit lobortis nisl ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis autem vel eum iriure dolor in hendrerit in vulputate velit esse molestie consequat, vel illum dolore eu feugiat nulla facilisis at vero eros et accumsan et iusto odio dignissim qui blandit praesent luptatum zzril delenit augue duis dolore te feugait nulla facilisi.