Raytje

Meet the dock master

Ik wil jullie voorstellen aan iemand die ons bestaan hier een klein beetje kleur geeft. Iemand die er voor zorgt dat we regelmatig de grootste lol hebben, en af en toe ook best een beetje gefrustreerd raken. Een lach en een traan, zeg maar.

Meet the dock master. Het mannetje met de blauwe bloes en witte helm op de foto hieronder.

Ik weet niet hoe hij heet (ben sowieso niet goed in het onthouden van die onuitspreekbare Indische namen), maar ik weet wel dat ie gruwelijk kan kletsen. Kletsen in de zin van onzin.

Een dock master is de persoon die op een werf verantwoordelijk is voor alle bewegingen met schepen: binnenvaren, aanmeren, etc. Nu de werf er een schepenlift bij heeft gekregen, is dit een van zijn stukken ’gereedschap’. Je zou zeggen dat hij toch wel wil weten hoe daarmee gewerkt kan worden. Maar nee, dat weet hij heus wel, dat hoeven hem echt niet te vertellen.

In zo’n beetje elk gesprek dat ie voert komt op een gegeven moment de volgende zin langs "I have 17 years experience, Sir! 17 years experience, in Dubai, Malaysia, Qatar…" Dit krijgen we dan ook regelmatig te horen, als we hem spreken.

We merken dat zijn collega’s ook wel een beetje genoeg van hem beginnen te krijgen. De volgende bijnamen zijn al voor hem bedacht: de cockmaster, de dogmaster, de duckmaster. En daar zal het wel niet bij ophouden. Morgen krijgen we waarschijnlijk met hem te maken, hij is tenslotte verantwoordelijk voor de docking…

Docking, maar nog niet vandaag

De werf mag de lift en transfersysteem nu gebruiken, en ze hebben een beetje haast. Naast de lift ligt namelijk een half afgebouwd schip. Het krioelt er van de lassers die bezig zijn het schip af te bouwen. Maar het schip is ook een beetje lek (als je hier een tijdje rondkijkt, verbaast je dat helemaal niet). Het moet dus gerepareerd worden, maar daarvoor met het uit het water.

Kijk, en daar komt de lift en het transfersysteem best van pas. Gisteren was al aangekondigd dat het schip vandaag gedokt zou gaan worden, en of wij assistentie konden verlenen. Tuurlijk, al is de klant vanaf nu verantwoordelijk. Nu hadden we al snel gezien dat er vandaag echt niet gedokt ging worden. Normaal gaat er aan een dokking een hoop voorbereiding vooraf: spullen die klaar gezet gaan worden, plannen die besproken worden etc. Niks van dat alles.

Tegen de middag zien we wat activiteiten en werd er aangekondigd dat de dokking toch echt wel door ging. Ha! We zullen zien.

Nu, aan het einde van de dag, kunnen we zeggen dat met behulp van het transfersysteem de trestles op het platform zijn gezet en dat de docking hoogstwaarschijnlijk morgen wel zal plaatsvinden, al moeten we dan nog zien hoe laat.

Hieronder een paar plaatjes. Let op de ’toeristen’. Al de blauwe bloesjes zijn de managers van de klant, die belangstellend kwamen kijken hoe het systeem werkt. Ook de PR afdeling was aanwezig en maakte video opnames. De man ernaast zag de blauwe bloesjes ook en maakte de opmerking ’als er problemen zijn, dan zijn ook weer heel snel weg’. Soms zijn ze best grappig, dat moet ik dan wel toegeven.

Een groot deel van de tijd werd besteed aan het neerleggen van de hydrauliek slangen op de wagen voor het transportsysteem. Zie het maar als het goedleggen van slierten spaghetti, maar dan een stukje stugger en zwaarder.

Brassen

Gisteren heeft de klant het Takeover Certificate getekend. Hiermee geeft de klant aan dat ie tevreden is met de schepenlift en het transportsysteem. Het schijnt een mooie mijlpaal te zijn, want nu mogen volgens onze eigen richtlijnen de rekening sturen. Vanwege een of andere reden, die bij financieel geschoolde mensen wel duidelijk is, en bij mij niet, is dit een feest. Let wel, het geld is nog niet binnen, we mogen alleen nog maar de rekening sturen…

Maar hoe dan ook, vanuit de projectleiding in Boxtel bereikte ons het nieuws dat we vanavond mochten eten en drinken op kosten van het project. Dit is toch wel gebruikelijk: bij het halen van een mijlpaal, wordt het eten die avond betaald.

Welnu, we besluiten eens goed los te gaan. Even flink brassen. De baas betaalt, dus we gaan daar eens even flink van genieten. Ik stel voor om in het hotel te eten, dan kan ik eens een glas wijn drinken (die is hier nogal duur, dus van mijn eigen geld zal ik dat niet zo snel doen). Maarten en Freddy wijzen dat af ("vind je dat dan zo goed eten, in het hotel?"), nee, het wordt iets anders.

Met de taxi laten we ons wegbrengen. Het is een restaurant met live muziek. Een tafeltje achter in de zaak, en obers die voor ons vliegen. We beginnen met een voorgerecht, en pakken natuurlijk een van de duurste, een garnalen cocktail. Dan het hoofdgerecht, een biefstuk, ook niet echt goedkoop. We doen niet te flauw en bestellen nog wat gerechten on-the-side erbij. We laten het ons smaken, en genieten van de ambiance.

Uiteindelijk vragen we de rekening en blijk ik de enige te zijn met een credit card. Geen nood, we kunnen dit toch declareren. De rekening komt en zonder te kijken deponeer ik de Visa kaart bij de rekening, even de patser uithangen.

Als het Visa afschrift komt, moet ik tekenen en zie ik het bedrag staan. Holy Shit! Als we dat maar verkocht krijgen bij de administratie in Boxtel. Het eindbedrag is maar liefst 2183 Ruppees. Voor 3 man zijn we omgerekend net geen 35 Euro kwijt…. Ja, ho! Daar komen dan nog de taxi kosten bij he? Naar schatting zo’n 3 Euro….

Eigenlijk niet weggeweest

Het is net of ik niet weggeweest ben, en eigenlijk is het dat ook. Eigenlijk ben ik maar twee weken, nou, Ok dan, drie weekenden thuis geweest. De eerste week had ik nodig om weer bij te komen van het tijd- en temperatuurverschil, het drie weken zonder rust werken en de Indisch geuren (stank) uit mijn lijf te zweten. De tweede week had ik nodig om dit bezoek weer voor te bereiden. Dus eigenlijk niet weg geweest…

Ik reis samen met Maarten, altijd weer gezellig (sorry Maarten, als ik nu te ver ga…). De vlucht valt wel mee, de films aan boord vallen wat tegen. Woensdag morgen doe ik de gordijnen open en zie ik de bekende taferelen, een steiger van bamboe.

Bij het uitchecken waan ik me heel even (echt maar heel even, hoor) in de Efteling, een vent die de vijver met de Indische waterlelies schoonmaakt 🙂

Dan het enige lichtpuntje tijdens de heenreis: we vliegen business class van Mumbai naar Goa! Helaas maar 45 minuten. Maarten op de eerste rij, ik op de tweede. Het tafeltje wordt voor ons gedekt, we mogen kiezen van een menu kaart en we krijgen eten (ja, dat kan tijdens zo’n korte vlucht..) van heuse borden. (Sorry voor het zo’n-kind-gun-je-toch-een-fanta gehalte, maar je moet je toch ergens aan vast klampen, he?)

(Maarten heeft ook nog een foto van mij gemaakt, misschien komt die later nog…)

Dan is het magische moment voorbij en landen we in Goa. Oh ja, dat dan nog wel: business class vliegen betekent ook dat je koffer als eerste op de band ligt… wel zo fijn.

Freddy haalt ons op, en even later staan we weer gewoon op de werf, waar het werk wacht.

Heeeee….. zie ik daar iets nieuws???? Ja! het Control Building heeft een plakwette gekregen. Geheel volgens Indische traditie een jaar te laat en natuurlijk scheef opgehangen. Wat dat betreft wordt je hier niet teleurgesteld. Mooi hoor….

Dit bezoek ga ik schoolmeestertje spelen. Ik ga proberen de mensen van de werf te leren hoe ze met de schepenlift moeten werken. Vandaag ben ik in het klaslokaaltje gaan kijken, een ruimte waar net een grote tafel in past, met 20 stoelen er omheen. Volgens de klant is toch echt de bedoeling dat ze alle 20 gebruikt gaan worden, alhoewel we contractueel maar 10 personen les hoeven te geven. We zullen eens zien hoe dat gaat. (Yes sir, no problem..)

I have a dream

Ik kijk uit het raam van het HQ hotel in Vasco. Ik zie net een vliegtuig opstijgen. Een prettige gevoel maakt zich van me meester. Het feit dat ik straks ook in een vliegtuig hiervandaan zit geeft me een goed gevoel.
Later die dag check ik in op het vliegveld. Gooi mijn koffer op de band en ontvang een instapkaart. De lange rij met Indiers deert me niks, ik ga toch weg.
Aan boord van het vliegtuig maak ik het me makkelijk, bekijk alvast welke film ik wil gaan kijken. Gelukkig zijn er aan boord van deze vlucht niet zoveel Indiers, maar dat is ook te verwachten, gezien de bestemming.
Een paar uur later landt het vliegtuig op Salzburg International Airport. Ik passeer de douane zonder problemen en haal de huurauto op. Een uurtje rijden is het, dan ben ik er. Ik parkeer de auto op de parkeerplaats bij de Flying Mozart kabelbaan in Wagrain. Het kaartje door de automaat en ik kan instappen. Het is heerlijk zonnig weer en een lekker temperatuurtje, ik schat zo’n 25 graden. Langzaam omhoog gevoerd, geniet ik van het uitzicht op dit alpenlandschap. Wat kom ik hier toch graag!
Boven aangekomen, stap ik uit en begin te wandelen. In de verte zie ik het terras al. Dichterbij gekomen zie ik Lizet en de kids zitten. De kids springen blij op als ze me zien. Ik schuif aan op de houten bank. Meteen komt een meisje in een Dirndl jurk met mijn Spätzle en “ein Grosses”. Straks nog een stukje wandelen.
Heerlijk, wat is het leven toch goed…

Ik schrik wakker, en voel toch wat teleurstelling als ik besef dat ik nog een dag moet. Dan twee vluchten, waarvan één ‘s nachts, gegarandeerd wel vol met Indiers, daarna een trein- en taxireis voor de boeg heb, en dan pas thuis. Met bijbehorende kou. Geen zin in ein Grosses, maar meer zin in mijn bed.

En toch kijk ik er naar uit…

Zondag II

Tegen half tien loop ik het hotel uit, niet echt met een doel. Gewoon wat rondkijken. Het station is vlakbij, dus laat ik daar eens beginnen.

Ik mag het station niet in, je moet daarvoor een kaartje hebben. Helaas…

Dan naar de andere kant, naar de haven. Vrijwel onopgemerkt komen we langs het gemeentehuis. Je zou zeggen, schilder dat eens, maar misschien hebben ze ook hier een gat in de gemeentebegroting en kan er geen geld af voor een opknapbeurt.

Ik loop verder, en het wordt drukker en drukker. Dan sta ik ineens op een marktpleintje, of beter, een paar straten met stalletjes, tentjes, maar ook een paar stevige daken. Onder dat laatste is de vismarkt. Hier proberen vrouwen vis aan de man te brengen. Opgestapeld om het allemaal mooi te laten lijken. Ze proberen hun klanten te lokken met allerlei opvallende geluiden. Aan de uitgang van de "vishallen" kun je je net gekochte vis meteen laten "slachten", fileren, in mootjes snijden etc

Maar daar buiten, groente en verse kruiden als munt, peterselie, dille. Verder fruit, gedroogde vis, rijst en ga zo maar door. Kijk zelf maar even. Gezien de permanente bouwwerkjes die als stalletjes gebruikt worden vermoed ik dat deze markt elke dag geopend is.

Ik loop verder en verlaat de markt. Loop langs een uitvalsweg en zie allerlei opvallende zaken, zoals onze lokale Bosch dealer en een bijzonder kinderdagverblijf Kijk ook eens naar wat deze temperaturen, de moesson en de vochtigheid met je muurverf doet…

Weer de makkelijk bereikbare electriciteitsvoorziening, ook voor de regen.

Het was al een paar dagen aangekondigd, maar het is vandaag Polio dag. In een tentje onder het stadion (ja, dat hebben ze ook), kunnen kleine kinderen worden ingeent door een team van vooral blanke artsen. Er zijn toch redelijk wat ouders die met hun kleintje langskomen. Verstandig!

Mocht het Kenilworth, Paddo Palace en the HQ vol zitten en ons reisbureau niet wil dat we in het Hyatt gaan, dan kunnen we altijd nog Hotel Pravasi proberen. Mooi centraal in Vasco gelegen langs een uitvalsweg. We zijn dus snel op de werf.

Zondag I

Vandaag heb ik een vrije dag. Geen werk. Straks, als Maarten er is, gaan we naar de Kenilworth, maar nu op zondagmorgen heb ik geen verplichtingen.

Ik ben van plan straks wat rond te lopen in downtown Vasco, want ik logeer nu in een nieuw hotel, het HQ. Op de 7e verdieping, met best een aardig uitzicht. Ik zie het station van Vasco, met daarachter een wei, en woonwijken. Het leven komt hier langzaam op gang.

Ik ben net even wezen ontbijten, en dat was uh… vertrouwd :-). Een lang buffet, met maar een klein stukje ’continental’. Veel Indisch. Goed dat ik mijn pak hagelslag bij me heb, dan kan ik nog een beetje afwisselen. Er staat een thermoskan met ’tea’ erop, maar daar heeft men afvast maar melk bij gedaan. Yak! Ik vraag om black tea. En die krijg ik, black. Het lijkt wel koffie en ik heb even moeten proeven of het wel thee was. Ja, dat wel, maar sterk, niet te geloven!

Terwijl ik op een droog broodje zit te malen kijk ik de krant door. Ik bedenk me dat die eigenlijk vol staat met schandalen en corruptie, of schandalen óver corruptie. Nu ik hier een tijdje rond gelopen heb, ben ik er achter dat dit helemaal in de genen van de mensen zit. Niet alleen in India, maar deze hele regio. Het hoort gewoon bij de cultuur. Wil je dingen geregeld hebben, dan moet je extra betalen. Zo werkt het. Waarschijnlijk is het een manier om het salaris wat aan te vullen. (laatst met de onrust in Egypte stond er in de krant een artikel waarin de corruptie werd beschreven: een leerkracht van een basisschool geeft alleen maar goede cijfers als je hem ook nog wat betaald voor bijles voor je kind. Iets dat wij ons totaal niet kunnen voorstellen.)

De krant hier beschrijft dagelijks dat er weer een nieuw corruptieschandaal is ontstaan of dat een hoge official is opgepakt vanwege het aannemen van steekpenningen. Vorige jaar, na het houden van de Common Wealth Games raakte er bekend dat er miljoenen teveel is betaald aan aannemers doordat hun rekeningen twee keer werden betaald. Dat gebeurt echt niet per ongeluk.

Persoonlijk denk ik niet dat men hier ooit van de corruptie afkomt, het zit helemaal in de mensen zelf, en die zien er ook helemaal geen kwaad in.

Verder in de krant: een berichtje dat er ergens in India een schat is gevonden. 522 stalen zilver van 35-40 kilo, verstopt in een tempel. Meteen komen romantische gedachtes in me op a la de avonturen films van Indiana Jones. Een professor die midden in de jungle een overgroeide tempel vind met daarin een enorme schat. Slangen er tussendoor krioelend en zo.
Aan het eind van het kranten artikel wordt dat beeld keihard onderuit gehaald. De schat werd ontdekt doordat twee arbeiders tijdens reparatiewerkzaamheden een ruimte ontdekte met de zilverstaven. Ze kwamen ’s nachts terug, namen een paar staven mee en probeerden die te verkopen. Gewoon ordinair jatwerk dus…

India plaatjes ruilen

Vandaag hebben we niet veel gedaan, op site viel niet veel te doen. Ja, missesfrits en tantesjan rondleiden, die kwamen even aanwippen vanmorgen. Samen met Rob, die wel eens wilde zien wat er van dit project terecht is gekomen.

Achtereenvolgens: de ingang van de werf, een togangsformulier laten aftekenen bij de wachtofficier, op weg naar "the white house", Frits op zijn troon, een Indisch whiteboard (de stiften zijn niet meer uit te wissen ), iedere bezoek zet hier zijn naam, de koffie-pet-apparaat.

’s Middags vertrokken we allemaal naar de Kenilworth/ Lloyd’s om daar te eten en aansluitend op het strand te liggen niksen.

Voordat we gingen eten hebben Frits, Ine, Sjan en ik foto’s geruild. Ik wilde graag de foto’s hebben waar ik op sta. Hieronder een selectie.

Twee stappen vooruit, één achteruit

Het was een bewgogen dagje, gisteren.

We zouden de barge gaan invaren en optillen, ’docken’ zogezegd. Het oorspronkelijke plan was om dit ’s middags te gaan doen. Maar de weersvoorspellingen waren niet gunstig voor de middag, teveel wind, en dan kun je een ponton niet meer precies manouvreren. Dus besloten we om ’s morgens te docken.

Dat liep eigenlijk allemaal heel snel. In een uur was de ponton in de liftput gevaren, nog een uur om hem precies op de juiste plaats vast te zetten. En daarna optillen. De lift deed zijn werk en tilde de ponton, onder lokale belangstelling, uit het water.

Maar….. aan de belastingen op de lieren zagen we al vrij snel dat ie niet zo heel netjes op de trestles stond. Bij een ponton moet de verdeling eigenlijk mooi verdeeld zijn. De ponton is overal ongeveer even zwaar, zeg maar. En dat was bij deze zeker niet het geval.

Eenmaal op kade niveau konden we het met eigen ogen zien, de ponton was nogal krom aan de onderkant. Op sommige stukken werd ie niet ondersteunt en op andere plaatsen stond ie op een anodeblok. Goh, het lijkt hier wel Dubai Nee, hier konden we niet mee leven.

Snel werd besloten dat de ponton onderstopt moest worden met hout. Zodat ie overal gedragen wordt. Dat gaat waarschijnlijk twee dagen kosten. Twee dagen wachten…

Tot slot een plaatje van de belasting verdeling, zoals je ziet is het gewicht van de ponton met de tresteles samen ongeveer 1000 ton.

(en ja, ik weet dat het aangegeven zwaartepunt niet klopt )

Step into my office

Raytje zorgt wel goed voor zichzelf in het buitenland. Al in het begin van een schepenlift project wordt er met de klant afgesproken dat het bedieningspaneel in een verhoogde ruimte moet komen te staan, dan heb je tenslotte een goed overzicht over de lift. In die zelfde ruimte staat ook de computer kast. En de computer, tja, die mag natuurlijk niet te warm worden. We geven meestal 20 graden op. De klant, toch zeker in warme landen installeert dus meestal een airco.

En Raytje, die werkt vlak naast die computer. Ook in de airco dus. Wel zo prettig. Collega’s komen vaak even afkoelen, als ze een tijd buiten zijn geweest. Daarom hebben we ook een paar dozen met water staan, prima geregeld door de site manager Frits :-).

Maar goed, kom gerust even binnen, en kijk op je gemak rond.

De eerste dagen dat ik hier aan het werk was, zag het zwartbruin van de mensen. Het was zo druk dat ik telkens moest vragen of ik er even bij mocht. Om dat tegen te gaan heb ik een blaadje met "NO ACCESS" opgehangen. En dat werkte! Nu blijven de meesten buiten, staan soms door de deur te gluren, maar durven niet meer binnen te komen.

De kast links is de bedieningskast, hier staat de operator straks en drukt wat knopjes. De kast rechts is de computerkast. Het bureautje er tussen in is mijn werkplek. Nu staat de monitor nog op het bureau, maar die komt straks aan de monitorsteun op de bedieningskast te hangen. Het bureau zal wel verdwijnen, denk ik.

En dan wil ik jullie nog even voorstellen aan twee Indische vrienden. Onafscheidelijk zijn ze. Ze beginnen hun dag met hun ochtendwandelingetje, tot aan het einde van de pier. Dan weer terug, langs het besturingsgebouw. Even hier kijken, even daar kijken. Praatje hier, praatje daar. En zo komen ze de dag wel door. Deze twee maken deel uit van de electrische onderhoudsploeg. Als zodanig zijn ze ook wel eens bij mij op bezoek geweest, om mee te kijken wat we hier nou precies deden. Als ik het allemaal goed begrepen heb, zijn zij straks verantwoordelijk voor het onderhoud van de lift. Ik zal ze dan ook wel op de training terug zien.

Elke dag waren ze er, toen we met het platform gingen bewegen. En elke dag vroegen ze "Ga je vandaag bewegen met het platform?" Zei ik "ja", dan bleven ze. Zei ik "nee", dan bleven ze ook, minstens nog een uur hangen. Want ze hebben het niet zo heel druk. En de temperatuur is best lekker, daar boven in de Shiplift Control Room…