weblog:
A website that displays in chronological order the postings by one or more individuals and usually has links to comments on postings.
Raytje
De verzamelde werken – Volume II
De gebruikelijke verzameling van belangrijke informatie, wetenswaardigheden, laatste nieuwtjes, eerste geruchten, roddel, achterklap, onzin en klets.
Snif…. een emotioneel moment
Vandaag is de barge aangekomen! Eindelijk!
Ik weet het niet precies, maar volgens mij zijn we hier al meer als zes maanden mee bezig. Tijdens mij vorige bezoek in november 2010 gingen we er nog vanuit dat de loadtest toen zou plaatsvinden. Maar toen ik eenmaal hier was, bleek het niet mogelijk te zijn de barge te krijgen en werd mijn bezoek gestopt.
Nu dus een nieuwe poging, en verrek! Het is gelukt.
Deze ochtend kwam de sleepboot met ponton achter zich aan in zicht. Een tweede sleepboot ging het tegemoet en hielp met het binnenbrengen van de ponton. (Ik schrijf het wel in twee regels neer, maar deze hele actie besloeg zo’n uur of 5).
Een emotioneel moment hoor, even slikken, even de oogjes droog maken.
Snif…
(en nu begint een nieuwe wachtronde: de containers met pompen, slangen etc, voor het ballasten van de ponton staan nog bij de douane, en moeten ingeklaard worden. Stempels, formulieren, geld, het begint bekende kost te worden he?)
To Be Continued….
Smakelijk onderwerp :-)
Even een smakelijk onderwerp 🙂
Stel, je komt uit een land waar je lang geleefd hebt en gewend bent aan een bepaalde manier van eten, bepaalde kruiden, olie, schoon water etc. Je hebt een bepaald toilet-ritme. Dan ga je naar een land waar ze andere gewoontes hebben wat betreft eten, water en hygiene.
Je doet je best om niet ziek te worden van dat andere hygiene niveau. Je past op met water, en hoopt er maar het beste van. Want je hebt niet alles onder controle. Je weet bijvoorbeeld niet hoe je eten bereid wordt. Zit er kraanwater in, of uit een fles?
Maar los van de hygiene, kom je nog in aanraking met de andere voedselgewoontes. Andere kruiden, andere ingredienten. En op basis daarvan krijg je een ander toilet-ritme. En dat kan wel eens ongemak opleveren.
Zo is er op de plaats waar ik werk, het besturingsgebouw, geen toilet. Daarvoor moet ik eerst 641 stappen lopen, oftewel 514 meter. Jawel, ik heb het inderdaad nagemeten. Voor een route beschrijving, zie de onderstaande foto. Het dichtstbijzijnde toilet is achter de watertoren, bij de pijl. Ja, goed, er is een andere optie, iets dichterbij, maar daar kun je buiten al ruiken hoe het er binnen uitziet 🙂 Een gat in de grond schijnt het te zijn. Nee, dan maar even doorlopen.
Door het andere toiletritme, kom je wel eens bijna in de problemen. Je moet op tijd vertrekken, anders haal je het niet. Het eten hier bevat "darmversnellers", en voordat je het weet, is het zover. Dan MOET je. Maar daarvoor moet je wel eerst die 514 meter lopen. Sneller lopen is funest, dat bevordert de darmwerking alleen maar. Nee, je moet rustig blijven lopen, ondertussen proberen te knijpen, zeg maar. 641 stappen knijpend afleggen.
Op een of andere manier kom ik altijd op dit soort locaties, waar de toiletronde altijd deel uitmaakt van de training voor de avondvierdaagse. Een collega heeft in Dubai al eens kennisgemaakt met deze long-distance voorzieningen. Hij haalde het net niet. Nee, ik noem geen namen, dat is niet netjes. That has been… Ik weet uit ervaring dat er na een week of zo een soort gewenning aan deze situatie optreedt. Dan vindt het toiletbezoek ’s morgens nog in het hotel plaats en kan ik daar de dag mee overbruggen.
Gisteren heb ik die gewenning bereikt. Yes!
Tomorrow I have sir
Neefje (ik moet tegenwoordig eigenlijk al van neef spreken) Ruben verzamelt vlaggen. En daar schakelt ie iedereen bij in. Zo ook oom Raymond, toen hij te horen kreeg dat die naar India ging.
"Dat moet geen probleem zijn", dacht ik, "In elk souvernirwinkeltje hebben ze een vlag". Dat bleek een beetje tegen te vallen. Alleen in de hele drukke toeristenoorden zijn er souvenirwinkeltje, maar dan ook meteen een hele wijk vol. Maar geen vlag. Ik heb ze niet allemaal gecontroleerd, maar het is meer de prullaria die te koop is.
Goed, geen nood, ik vroeg het Alex. Alex is een Indier die voor ons manusje van alles speelt. Hij kletst als de beste, maar kan van alles regelen. Handig als je even snel iets nodig hebt als bv plakband. Toch, Frits? Goed, ik vroeg Alex of ie wist waar ik een vlag kon kopen.
Hij zou eens rondkijken. Morgen wist ie meer. Toen ik hem later vroeg of ie al wat wist was het "No, but tomorrow". Ok….
Dat ging zo van dag tot dag en het einde van mijn vorige bezoek naderde. Zonder vlag vloog ik naar huis.
Nu, er nog eens aan herinnerd door Lizet, vroeg ik Alex op dag 1 meteen weer naar de vlag. Wat zou die kosten? "Tomorrow I have sir", was het antwoord. Ja ja, dat kennen we hier in India.
Groot was mijn verbazing toen hij me deze morgen uit zichzelf een pakje gaf. Twee Indische vlaggen! Een grote en een kleintje. Blij vroeg ik Alex wat ik moest betalen. No sir, I give you. Hij weigerde iets te accepteren, en Frits gebaarde me verder niet aan te dringen. Ik weet niet waarom, maar dat hoor ik dan nog wel eens.
Maar, Ruben, je vlag komt er aan!
Barge
De barge is onderweg! Het is gelukt! Hoera! Een wonder!
(Even voor de onwetende: barge is het engelse woord voor ponton. Wij testen de meeste schepenliften met een ponton die we vol met water gieten. Zo wordt ie zwaar genoeg om te kijken of de lift doet wat ie moet doen: tillen. Dat heet dan de ’loadtest’)
De trouwe lezer weet dat ik in november naar India ging om de loadtest uit te voeren. Maar de barge kwam maar niet en ik ging eigenlijk onverrichter zake terug (heb wel wat software bij gewerkt).
Bij dit bezoek is er een nieuwe poging, maar toen ik vertrok, was het nog niet duidelijk of en wanneer de barge er zou zijn. De hele week was het "waarschijnlijk vertrekt ie morgen", en dat werd dan telkens weer afgeblazen door een stempeltje hier, of een formuliertje daar. He, this is India, man!
Maar nu hebben we te horen gekregen dat alle toestemmingen zijn verleend, alle stempels in de juiste vakjes zijn gezet en waarschijnlijk voor de Indische overheid het belangrijkste: er is betaald. Dus mag ie vannacht vertrekken.
Zeggen ze.
Ondertussen zijn wij druk bezig alle ondersteuningen (’trestles’) voor de barge op het platform te zetten. Nou ja "wij", dat laten we doen, he?
Op die trestles komt de barge te staan, dan pompen we hem vol, totdat ie lekker zwaar is, en kijken we of een lier dat kan tillen. Dat doen we dan met elke lier. Als alle lieren zo getest zijn, dan hebben we de loadtest gehaald en is er reden tot feest. Meestal betaalt het bedrijf dan een dineetje. Hopen we tenminste 🙂
En Ãk moet mijn VCA halen?
Ik moet er dit jaar aan geloven, ik moet een cursus VCA doen. Waar het voor staat weet ik niet, maar het is een veiligheidscursus. Sommige bedrijven, zoals Hoogovens laten je niet eens toe als je je VCA niet hebt gehaald. Mooi! denk ik dan, dan hoef ik daar in ieder geval niet naar toe. Maar ik moet er even goed aan geloven.
En dan kom je in India, en zie je recht voor je neus het volgende:
Die ladder staat op een bordes van ca 70 cm breed, zonder reling of rand, op een hoogte van een meter of 5. Kijk eens goed naar de ’ladder’. Die bestaat uit twee kabelladdertjes, en zijn aan elkaar gemaakt met wat ijzerdraad, waar wij een plant mee vastknopen aan een schutting. En hij staat op zijn blote voeten. Ze moesten trouwens vrolijk lachen toen ik zei "dangerous". Waarschijnlijk omdat ze geen Engels verstaan…
Goed, nog een paar:
Een verlengsnoer met verdeeldoos. Dat gaat op zich nog wel. maar bekijk de ’stekker’ eens. Dit ligt gewoon buiten, op het beton. Het beton waar over een paar maanden de moesson begint en deze plank er dan ook nog gewoon gebruikt wordt.
Op een werf is de kabel natuurlijk altijd te kort. Dan is het het makkelijkste als je die gewoon aan elkaar kunt knopen. Wat nou stekkers en controstekkers? Zo werkt het ook. En in de moesson heb je nog leuk vuurwerk ook!
En dan moet ik mijn VCA gaan halen?
Waarom?
Housewarming party
Frits heeft in zijn werk natuurlijk een hoop contact met de werf waar onze lift en transfersystem staan. De werf heeft een man aangewezen als contactpersoon met ons, Adrian. Adrian en Frits kunnen samen goed door een deur, ook al hebben ze ongeveer dezelfde lichaamsbouw 🙂
Hoe dan ook, Adrian heeft laatst een huis laten bouwen en gaf een housewarming party. Naast een hoop familie, vrienden en collega’s had hij ook ons uitgenodigd. Afgelopen zondagavond lieten we ons door een nachtblinde en bijziende taxi-chauffeur naar Adrian’s nieuwe huis brengen. Hij moest zelf ook nog even de weg vragen, maar uiteindelijk kwamen we op onze bestemming.
Adrian had grootst uitgepakt. Zijn huis staat bovenop een heuvel, en om zeker te zijn dat iedereen het goed kon zien (en vinden) had hij een paar flinke schijnwerpers op zijn huis gericht, gevoed door een aparte generator. Of dat laatst nu was vanwege de stroomafname of vanwege de kans op spanningsuitval weet ik niet….
We kregen een persoonlijke rondleiding en konden daardoor eens een blik werpen in een Indisch (t)huis. Wel iemand met geld, dat was wel duidelijk. Maar het was wel eens aardig om de inrichting te zien. Twee woonkamers, op de begane grond een voor bezoek, en op de eerste verdieping een voor de familie zelf. De slaapkamers hadden allemaal hun eigen badkamer, gerealiseerd als een inloopkast (waarom moet ik nu ineens denken aan die Heineken reclames – Men With Talent…). Voor zo’n kast van een huis, hadden ze dan weer een vrij kleine keuken.
De gebruikte materialen vond ik nogal kitscherig en het leek wel of elke kamer zijn eigen kleurenset had. Ook veel verschillende soort tegels, vooral veel met relief. Tegels die ook aan de wanden hingen. En gelukkig is niet alleen alles op de werf scheef gebouwd maar stronden ook hier de muren niet helemaal haaks…
De buitenkant van het huis was geheel in Portugese stijl, niet geheel onaardig…
Na de rondleiding was het tijd voor drinks en snacks, en na een uur ging er een buffet open. Best lekker eten, en leuk om te zien hoe Indiers dan te werk gaan. Vreemd genoeg kunnen ze nu wel ineens op elkaars beurt wachten, ze stonden netjes in de rij te wachten tot ze konden opscheppen.
Al met al was het leuk dit eens mee te maken.
Goa by night
Tegen de tijd dat we ’s avonds in het hotel aankomen is het meestal al donker. Gisterenavond waren we wat vroeger: Frits en Maarten hadden een belangrijke tenniswedstrijd met de managing director en de sportinstructeur/animator. Het had iets te maken met het omlaagkletsen van de kamerprijs voor missesfrits, die komende woensdag arriveert.
Mooi lucht, als het hier donker wordt. De 3e foto is het uitzicht uit mijn raam.
Hierboven werd net het buffet voor Valentijnsdag "opgebouwd" in de tuin.
Tenslotte nog wat actiefoto’s.
Waar zitten we?
Klik eens even op de volgende link, daar kun je precies zien, waar het zoal te doen is, gedurende de tijd dat ik hier ben. Have fun!
Bezoekje aan de bazaar
Gisteren moest Maarten voor een cadeautje naar de bazaar in downtown Vasco. Zie het maar als een permanente markt. De kraampjes zijn hier piepkleine winkeltjes, waar in de meeste gevallen geen licht is. Smalle gangetjes die schijnbaar willekeurig tussen de winkeltjes kronkelen. De koopwaar tot aan het dak toe opgehangen, of over het gangpad heen. Daarboven nog net een streep daglicht tussen een twee daken door.
Kruiden, schoenen, tassen, horloges, telefoontjes, die typische dingen die je "hier" wel vaker, tenminste in Dubai wel. Winkels waar ze alleen maar plastic bakjes in alle soorten en maten hebben, winkels waar de schoenverkoper tussen zijn schoenen zit. Helaas in het donker niet echt te fotograferen, alleen de winkels aan de buitenkant.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit, sed diam nonummy nibh euismod tincidunt ut laoreet dolore magna aliquam erat volutpat. Ut wisi enim ad minim veniam, quis nostrud exerci tation ullamcorper suscipit lobortis nisl ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis autem vel eum iriure dolor in hendrerit in vulputate velit esse molestie consequat, vel illum dolore eu feugiat nulla facilisis at vero eros et accumsan et iusto odio dignissim qui blandit praesent luptatum zzril delenit augue duis dolore te feugait nulla facilisi.