weblog:
A website that displays in chronological order the postings by one or more individuals and usually has links to comments on postings.
Raytje
De verzamelde werken – Volume II
De gebruikelijke verzameling van belangrijke informatie, wetenswaardigheden, laatste nieuwtjes, eerste geruchten, roddel, achterklap, onzin en klets.
Oh ja, deel 2
Maarten en ik zaten net te eten in de Pentagon, een restaurant hier om de hoek. In die tent hebben ze elke dag van de week een ander bandje. Meestal spelen die nummers uit Frits zijn jeugd. (neeeeeej, ik zeg niks). En meestal begint Frits na een tijdje wel even mee te zingen. Oh ja moment 8
Ik heb begrepen dat missesfrits ook hierheen komt, misschien willen ze samen wel een duetje zingen.
Kapot
Op een of andere manier lijkt het traditie te zijn: er is net iets kapot gegaan als ik op een site kom. Ook nu is dat niet anders. Een aantal naderingsschakelaars zijn defect, en hebben we al uitgewisseld.
Wel nieuw dit keer is dat ik iets kapot heb gemaakt. Ik wilde de end-locking bewegen, en normaal zouden die moeten stoppen met een eindschakelaar. Dat deed ie dit keer niet: zonder dat ik het in de gaten had, bewoog de end-locking door. Het resulaat: een verpletterde eindschakelaar en een verbogen steuntje. Onderzoek leerde dat het ding onder water heeft gestaan, en daar kan het over het algemeen toch allemaal wat minder goed tegen. Na wisselen van de eindschakelaar werkte alles weer zoals het hoorde, en kon ik beginnen aan het testen van de locking procedure.
Vandaag heeft Maarten een Hydra (een Indisch mobiel kraantje) over het platform laten rijden. Een testje voor binnenkort, als de trestles op het platform geplaatst moeten worden.
/wordpress/wp-content/uploads/2011/02/hydra.wmvOp het fimpje zie je een aantal van de door ons ingehuurd mensen, aangestuurd door Anthony-da-ken-toh-nie, de voorman van het stelletje. En natuurlijk Maarten.
Tegen een uur of half vijf hadden we het wel gehad (ok, ik geef het toe, ik word ook een dagje ouder. Ik heb mijn eerste ouwe-lullen dagen al gehad ). Het is bovendien weekend, en de zwembad lonkte. En dat wilde ik jullie niet onthouden. Al met al was het een best zware dag, zaterdag, de temperatuur zat er al goed in en we hebben hard moeten werken. En op moeten passen dat we niet verbrandden. Nee, ik mag wel stellen dat het niet meeviel vandaag. Maar dat je zelf ook wel zien hieronder…
Maak ook even kennis met Sujit, de barman van de “sunken bar”, altijd in voor een partijtje slappe klets. Al aardig wat collega’s hebben hier aan de bar gedreven.
Oh ja!
Oh ja, zo voelde het als de wekker om 5:25 gaat. Je als een zombie uit bed rolt en weet dat je snel wakker MOET worden, omdat de taxi om 6:00 voor de deur staat.
Een snelle kop thee en een boterham. En we hebben zelfs nog tijd om even in de krant te kijken. De taxi is er ruim op tijd en na het verplichte gesprekje met de chauffeur ("…en zo te zien ga je wel een eindje weg…" hengelend naar mijn bestemming) zet hij me veel te vroeg op het station in Den Bosch af.
Ik koop een eerste klas kaartje naar Schiphol en bega daarmee mijn 3e zonde tegen het companybeleid:
1. ik heb een duurder hotel in Mumbai geboekt, omdat het van bedrijfswege geboekte hotel echt niet kan. Het is – naar eigen zeggen – een 4 sterren hotel met een 2 sterren prijs. Waarschijnlijk is het in werkelijkheid net andersom. Maarten is er geweest en naar het schijnt is het nog erger als Paddo Palace.
2. ik laat me met de taxi niet haar het dichtst bijzijnde station brengen, maar bespaar mezelf wat overstap ellende door vanaf Den Bosch te treinen.
3. ik reis dus eerste klas naar Schiphol, vanwege de ruimte voor mijn toch wel lompe en onhandig grote tas.
Van Maarten krijg ik een sms met de vraag of ik de groeten kan doen aan de broertjes Bukken en Kuchen. Dit vraagt even om wat uitleg. De vorige keer vlogen Maarten en ik samen naar Goa en werd het paspoort van Maarten uitgebreid gecontroleerd door twee douanemensen. Uit de gebaartjes en de uitspraken van het tweetal bleek dat ze allebei homo waren. Niks op tegen, maar sindsdien geeft het gebeuren aanleiding om op de afdeling even een stukje na te spelen. "Maaaarten, nee hoowwww, ik zie het al, het visum is keueueurig in orde. Een fijne reis!"
Op Schiphol is het altijd een gezellige bende, en dat is nu niet anders. Ik check mezelf in en bezorg me een andere stoel. De computer vond dat ik op 32D moest zitten. Dit is een stoel die in een rij van 4 zit, een van de middenstoelen. Daar hou ik niet zo van, ik zit graag aan het gangpad (nee, voor zover ik weet ben ik vroeg nooit opgesloten geweest, maar ik heb dan het idee dat ik net wat meer ruimte heb.) De enige stoel is 42G, heeeelemaal achterin het vliegtuig. Mmmmm, dit is niet handig, vlak bij het keukentje. En als laatste bij de uitdelen van eten en drinken. Ik neem hem toch maar, die ruimte vind ik belangrijker. Bij de gate volgt oh ja moment 2:
Oh ja, dat doen Indiers als ze in de rij horen te gaan staan. In dit geval voor de gate controle. Normaal wacht je je beurt af. Indiers vinden dat zoooo 2009, het gaat veel sneller als je voorkruipt. En ze doen er allemaal aan mee. Ik had natuurlijk kunnen zeggen dat ze achteraan in de rij moeten gaan staan (en dat heb ik ook wel eens gezegd, met een ik-jou-niet-begrijpen gezicht als gevolg), maar dit keer onderga ik het gelaten.
Dan belt Maarten nog even. Vast om te vragen of ik Bukken en Kuchen nog heb gezien. Niet dus, maar ik heb nog geen twee seconde neergelegd, of ik zie één van de twee lopen. Snel pak ik mijn telefoon om een foto te maken, maar hij is alweer verdwenen. Jammer, hadden we weer wat lol om kunnen hebben.
Met een half uur vertraging vertrekt het vliegtuig. En daarmee breekt ook het ritueel in het vliegtuig aan. Eerst een drankje met een zakje nootjes. Wijsgeworden door twee eerdere India vluchten waar de passagiers achterin als laatste eten krijgen, en de overgebleven veggie-schotel kregen, vraag ik een stewardess – oh nee, flight attendant heet dat tegenwoordig! – of ik toch een non-vegetarian meal kan krijgen. Ze zegt te kijken wat ze kan doen.
Na een tijdje komt ze samenzweerderig naast me staan en vraagt of ik chicken of lamb wil. Wauw! Nou, doe dan maar de lamb. Ze zegt op bijna fluistertoon dat ze dan dadelijk aan me gaat vragen of ik een special meal had besteld en dat ik dan ja moet zeggen. Ik knik. Ze gaat recht staan en vraagt hardop "Did you order a special meal?". Ik zeg "Yes!", waarna ze weg loopt. Nog voordat de rest te eten krijgt komt ze me het gevraagde brengen en krijg ik er ook nog een flinke glas rode wijn bij. Cindy, thanks! Hoezo slechte service bij Delta? Heb ik nog niet veel van gemerkt. Ja, op de binnenlandse vluchten in Amerika, ja, dat klopt.
Even kijken waar we vliegen, ahhh bij DiyarBakir in Turkije. De geoefende lezer kan zien dat het al weer 18:19 is in India, terwijl 4-en-een-half uur vroeger in Nederland. Daar komen de immigration formulieren aan, even invullen. Misschien straks nog wat typen. 🙂
Landing en douane verlopen voorspoedig, en binnen no-time sta ik buiten de aankomsthal, op zoek naar het mannetje met het bordje van The Leela, het hotel waar ik overnacht. Mijn naam staat zelfs aangegeven, en even later wordt mijn koffer door een kruier naar een auto gebracht. Ik hobbel er achteraan. Oh ja moment 4: overal lopen honden te snuffelen in het afval, dat in ruime mate aanwezig is. Meteen maar oh ja moment 5, het chaotische verkeer. De auto waar ik in zit is een flinke bak, en de chauffeur dringt zich overal tussen waar hij maar kan. Vergezeld van de bekende vragen (oh ja moment 6!): is de stoel comfortabel, staat de airco goed, wil ik nog wat drinken, hoe was mijn vlucht etc.
Zoals gezegd, The Leela is een duurder hotel en op een of andere manier merk je dat aan de tijd die je moet wachten bij het inchecken. Hoe duurder het hotel, hoe langer je moet wachten bij inchecken. Het is half een ’s nachts, en ik zou toch wel mijn bed willen ontmoeten. Maar bij de receptie doen ze net alsof ik eerst moet ontspannen. Mijn paspoort wordt afgepakt en iemand brengt me naar de bar. Daar kan ik krijgen wat ik wil: drinks, food, whatever you like, sir! Nou, sir wil alleen zijn bed…. Ik wacht een kwartier met een glas water en meld me bij de receptie. Mijn kamer is gereed, hehe, eindelijk…
Een mooi staaltje Indische logica op het vliegveld van Mumbai, als ik de volgende dag voor de vlucht naar Goa incheck. Op de instapkaart staat dat ik bij gate 15 moet zijn. Bij gate 15 staan een hoop stoelen en ik zet me zo neer dat ik de borden in de gaten kan houden. Daar zie ik staan dat de vlucht naar Goa vertrekt vanaf gate 4. Ik loop naar een incheckmevrouw en vraag haar wat het nu is. Zij zegt gate 15, waar ik nu sta, want "het is veranderd". Ik ga weer zitten en wacht verder. Na een kwartier staat er dat de vlucht vertrekt van gate 2. Weer vraag ik het na, en nu een uitgebreid antwoord: "Ja, het vliegtuig staat wel bij gate 2, maar je kunt ook bij gate 15 instappen. Dan wordt je met een bus naar gate 2 gebracht." Zucht….
Tegen een uur of drie ben ik op site, en zweet er meteen op los. 33 graden…. en dat is dan oh ja moment 7.
Morgen maar weer eens gewoon aan het werk.
Oh ja We zijn hier uitgenodigd voor een housewarmingparty, de komende zondag. Ben benieuwd wat dat gaat worden….
Nog even wachten
Vandaag heb ik alvast weer kennisgemaakt met Incredible India. Mijn vertrek stond voor morgen gepland. Ik was er klaar voor: koffer vrijwel gepakt, alles voorbereid, e-ticket al in mijn bezit, en volgens Lizet ben ik met mijn hoofd al in India.
Bijna op laatste moment veranderde de plannen: ik ga niet morgen…. het leek beter nog twee dagen te wachten. Zoals het er nu naar uitziet 🙂 vertrek ik donderdag….
Inderdaad, Incredible India….
Bollywood
Het is weer zover: ik mag binnenkort weer op “vakantie” naar India. Waarschijnlijk ergens volgende week stap ik op het vliegtuig, en leef dan een paar weken in een paradijselijke omgeving. Tenminste, als ik een toerist zou zijn… Goed, daar hebben we het al eens over gehad.
Ter voorbereiding duiken we even in de Indische cultuur. Laten we het eens over de filmwereld hebben, Bollywood om precies te zijn. Een mega-industrie, die nog groter schijnt te zijn als de Hollywood tegenhanger. Aangezien er ruim 1 miljard (inderdaad, dat zijn er 1.000.000.000) Indiers rondlopen, kun je daar best een paar films voor maken.
Op de TV in de hotels daar zag ik een paar stukjes van films en die ervaring wil ik jullie niet onthouden. Ik kwam erachter dat al die Indische kaskrakers ongeveer hetzelfde zijn. Het was dus niet moeilijk iets te vinden, ook daar kijken ze kennelijk op YouTube. Ik heb zomaar wat gezocht, niet iets specifieks. Het maakt niet uit waar je naar kijkt, de reactie is altijd hetzelfde. Hilarisch!
Dus…have fun!
Oh ja, voordat je begint met kijken, ga eerst even naar de WC, dan pies je in ieder geval niet in je broek van het lachen 🙂 Leg de kat aan de lijn, anders vlucht ie weg, dit gejank kan zelfs een dier niet aan.
Love Mera Hit Hit – Billu Barber http://www.youtube.com/watch?v=aYyKvp5oT8Q&feature=related
DAIYA DAIYA-BEST HINDI MOVIE SONGS http://www.youtube.com/watch?v=W2hnLYuCzgQ&feature=related
Jaan Pehechaan Ho http://www.youtube.com/watch?v=FyEnG_DEB1I
You Are My Sonia-Song-KABHI KHUSHI KABHI GHAM http://www.youtube.com/watch?v=EOOe9ubjjHA
Say Shava Shava – Kabhi Khushi Kabhie Gham *HQ* Full Song http://www.youtube.com/watch?v=83-iut1R3vE&feature=related
Say shava shava – Kabhi Khushi Kabhie Gham http://www.youtube.com/watch?v=k-W8C200IK8&feature=related
Super Bollymix-Candy Pop http://www.youtube.com/watch?v=I0cUowCZBr0&feature=related
Wah Wah Ramji – Hrithik Roshan http://www.youtube.com/watch?v=voFn3e_4KAg&feature=related
Kabhi Khushi Kabhi – Gham Bole Chudiyaan [HD] http://www.youtube.com/watch?v=ArqshcBwZh8&feature=related
Murphy in da house
Algelopen weekend ben ik samen met Marcel teruggekomen uit Goa. Een reis waarin een aantal dingen tegen zaten, dat wel (ja hoor, lach maar Ga gerust je gang):
De vlucht van Goa naar Mumbai vertrok met een half uur vertraging. Niks aparts, zelfs niet in onze wereld. In Mumbai had Marcel tussen de vluchten door nog een dinerafspraak met een collega van de Indische Bosch Rexroth. Ik hobbelde er mooi achteraan, en prikte een vorkje mee. Tegen een uur of elf ’s avonds meldden we ons op het vliegveld voor onze nachtvlucht, met de geplande maar onchristelijke vertrektijd van 1u45.
Bij het inchecken vertelde men ons dat de vlucht vertraagd was en pas om 4 uur zou vertrekken. Reden: sneeuwval in Nederland had het vliegtuig vertraagd. Normaal niet zo erg, maar het is wel midden in de nacht. Zucht. We vonden een ruimte waar ruststoelen stonden, en al gauw vielen we daar in slaap, met de telefoonwekker op 3 uur.
De vlucht vertrok inderdaad rond 4 uur en stond gepland om tegen 9u30 op Schiphol te landen. Het slapen tijdens de vlucht ging niet zo lekker, en ik verdeed mijn tijd maar met wat lezen en een filmpje kijken. Ondertussen voelde ik een flinke koppijn opkomen. Water drinken en paracetamol hielpen niet echt.
Na de landing op Schiphol taxiede het vliegtuig niet naar een slurf. Het bleef naast de taxibaan staan en er werd omgeroepen dat er geen gate beschikbaar was. Een kwartier later taxiede we een stukje verder naar een parkeerplaats. Er werd omgeroepen dat er een trap en bussen geregeld werd. De bussen kwamen inderdaad, maar de trap liet weer een kwartier op zich wachten. De trap die aangeschoven werd, bleek de hoogte van de vliegtuigdeur niet te kunnen halen. Een nieuwe trap werd "besteld". Weer een kwartier, we zaten inmiddels al een uur in het vliegtuig te wachten. Uiteindelijk konden we uitstappen en kreeg ik een eerste hap koude lucht. Lekker! Daar keek ik toch wel naar uit…
In het luchthavengebouw waren we snel door de douane en begon het wachten bij de bagageband. Op het beeldscherm stond onze vlucht al aangegeven, dus de koffers moesten zo komen. Na een kwartier wachten op niks, verdween ineens onze vlucht van het scherm. Ja, héé!
Na wat overleg besloten we ons samen met andere passagiers bij de balie "kwijt geraakte koffers" te melden. Daar werd na wat navraag verteld dat de koffers er "natuurlijk wel" waren, maar dat ze nog in het vliegtuig zaten. Men kon ze niet snel lossen, omdat het vliegtuig niet aan een gate stond. Men kon ook niet zeggen hoe lang dat nog ging duren. Al behoorlijk geirriteerd over deze eigenlijk Indische toestanden besloten we zonder koffer naar huis te gaan. Schiphol of de KLM of wie dan ook moest de koffer dan maar thuis bezorgen. Na het invullen van een formulier vertrokken we naar spoor 1 onder Schiphol.
Zonder tas (en Marcel ook zonder jas) stapten we in de trein. Marcel naar Utrecht en ik naar Den Bosch. Thuis gekomen stapte ik in mijn bed en viel als een blok in slaap…
Inmiddels al weer een dag thuis, net even gebeld met mevr K. Elem. Ze vertelde dat de koffer "in het systeem staat", maar dat het nog wel een dag kon gaan duren. En dan nog zonder garanties. And now we wait…
Geen werk meer
Inderdaad noemt Frits het in zijn bijdrage al: ik kom zaterdag naar huis. Door allerlei omstandigheden en verwikkelingen kan ik hier momenteel niets meer doen en hebben we besloten dat ik naar huis kan in plaats van te gaan zitten wachten op dingen die niet gaan gebeuren. Geen barge en geen naderingsschakelaars, dan kan ik ook niet verder. Waarvoor ik gekomen was, de loadtest, gaat deze periode niet door. Wanneer wel is nog onbekend maar voorlopig niet, zo lijkt het.
Dus reis ik in de nacht van zaterdag op zondag naar huis en kan ik hopelijk nog net op tijd aanschuiven voor het tradionele worstenbroodje op zondagochtend (wel van bakkerij van Grinsven, he? Niet zomaar de eerste de beste Aldi meel-staaf). En ongetwijfeld zullen de kids wel uit hun sinterklaasspeurtocht zijn, die ik voor vertrek nog in elkaar geflanst had. Code-berichten, vage hints, verstopte berichtjes, een speciale website en email accounts, zodat ik in Goa gniffelend hun voortgang kon meemaken en de controle kon houden.
En dan kan ik dinsdag alle collega’s weer begroeten. Ik denk dat er dan wel een grote chocoladeletter op mijn bureau ligt, want ze zullen me enorm gemist hebben. Puur graag
My first PLC software
Vandaag is het zover! Na een 22 jarige carriere bij Hydraudyne, Rexroth, Mannesmann en Bosch heb ik er vandaag aan moeten geloven. Al die tijd heb ik het tegen weten te houden, en volgehouden dat ik me er niet mee bezig ging houden.
Vandaag heb ik voor het eerst in mijn carriere een PLC programma uhhhhh gewijzigd. Niet eens zelf iets gemaakt, nee gewijzigd. En dan nog niet eens de code, maar alleen wat constantes. Peanuts was het, maar toch.
Via de telefoon moest Toine nog wel even mijn handje vasthouden, dat dan weer wel.
De komende tijd zal ik er wel meer mee te maken gaan krijgen. En eerlijk gezegd lijkt het me best leuk. Lijkt, he? Ik weet het nog niet zeker…. 🙂
De Spits
Vandaag kreeg ik van Freddy de Spits in handen gedrukt. Van afgelopen dinsdag. Eigenlijk heb ik het nieuws in Nederlands helemaal niet gevolgd, dus ik blader hem even door.
Groot op de voorpagina: "Kerstdiner is in gevaar – Onder edelherten en wilde zwijnen heerst hepatitis E". Heidi en Patrick, geen probleem hoor, met kerst eten we "Siberisch rendiervlees", tenminste dat staat op de verpakking. En tenzij de Keuringsdienst van Waarde aantoont dat het gewoon hert of ander vlees is, ga ik er maar vanuit dat we toch echt rendiervlees eten. En het ligt al weken in de diepvries.
Leslie Nielsen is dood! Een heel artikel over in dat ie in veel films speelde, en vooral van Airplane! bekend is. Ik vond hem hilarisch in Inspector Clouseau, waar hij als onderdeel van een cursus Engels een hamburger moet bestellen: Aiiieee, wuuddd laik toe bui eee hembuggurrr, en dan in nog 10 varianten. Helemaal in de roos voor mij als francofoob. Zoek maar eens in Google naar "I Would like to buy a hamburger".
En ergens achterin: OMG!!!!!! Justin Bieber komt naar NL!!!!! Helloowwwwww!!!!! Het jochie wist een hele nieuw coupe te promoten ("Gedraaide plakbol"). Afgelopen zomer op vakantie in Oostenrijk kwamen we erachter dat de jongens daar er allemaal met een Justin-coupe bijlopen. Ik wist Manous hoorndol te maken met opmerkingen over deze haardracht. Samen met opmerkingen over Ashley Kuston, of Kustley Ashton, Askton Kusjie, of hoe ie dan ook mag heten. 🙂 Duhhhhhh!
Site-managertje pesten
Hier op site heerst een gezellige sfeer. Het team werkt lekker samen, en het is een wij-tegen-al-die-miljard+-Indiers-gevoel. Of vechten tegen de bierkaai, zo zou je het ook kunnen zien….
Maar Frits bewaakt de goede sfeer en zorgt er wel voor dat er één team is. Toch pesten we hem, vind ie. Toch maken we het hem erg moeilijk, vind ie. Toch verpesten we het voor hem, vind ie. Hij klaagde er over bij Marcel, de projectleider. We zouden een nieuw spelletje hebben uitgevonden in Goa: site-managertje pesten. En eerlijk gezegd, dat doe we ook. Met plezier zelfs Niks zo leuk als sarcastisch te zijn over zijn karakter, zijn gezellige gebrom (en dat is dan niet de scooter waar ie op zit), zijn "Het is één groot drama", zijn "Wat een kutzooi" en andere fijne opmerkingen over wat wij ("de geleerden in Boxtel") of de Indiers "nu weer hebben bedacht".
Op een of andere manier smelt het team daardoor samen. Maar toch klaagde Frits over ons. Sinds deze week heeft ie deze blog ontdekt en gezien dat ie zelf ook een opmerking kan achter laten. Hij ziet nu onbegrensde mogelijkheden, eindelijk kan ie zijn gram kwijt aan de wereld.
Ik heb hem beloofd een speciaal stukje te schrijven, zodat ie mij terug kan pakken. Bij dezen Frits, go for it. Laat je helemaal gaan en hou je niet in. Type er hieronder lekker op los….
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit, sed diam nonummy nibh euismod tincidunt ut laoreet dolore magna aliquam erat volutpat. Ut wisi enim ad minim veniam, quis nostrud exerci tation ullamcorper suscipit lobortis nisl ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis autem vel eum iriure dolor in hendrerit in vulputate velit esse molestie consequat, vel illum dolore eu feugiat nulla facilisis at vero eros et accumsan et iusto odio dignissim qui blandit praesent luptatum zzril delenit augue duis dolore te feugait nulla facilisi.