weblog:
A website that displays in chronological order the postings by one or more individuals and usually has links to comments on postings.
Raytje
De verzamelde werken – Volume II
De gebruikelijke verzameling van belangrijke informatie, wetenswaardigheden, laatste nieuwtjes, eerste geruchten, roddel, achterklap, onzin en klets.
Naar Cody
Vandaag verhuizen we van Colorado naar Cody, Wyoming. Dit plaatsje ligt vlak voor Yellowstone en ze hebben er een KoA camping. En dat betekent een douche en een zwembad. Voor de kids is het laatste natuurlijk het belangrijkste, en aan douchen zijn we allemaal wel toe.
Het betekent ook een rit van 500 mijl, oftewel 800 km. Een dagje rijden dus. Om een uur of zes worden we allemaal wel wakker (het camping leven begint hier vroeg). Binnen no time hebben we gegeten (geen wonder, want het is erg koud: er komen wolkjes uit je mond), de tentjes afgebroken en in de auto gedaan. Om half acht vertrekken we. In Estes Park nog gauw even een capochino voor Li, want anders gaat ze zitten knikkenbollen in de auto.
Even later rijden we de Rockies uit en zitten we op highway 25 naar het noorden. In Wyoming wordt het landschap al gauw glooiend en leger. In Casper, zo halverweg de rit verlaten we highway 25. Het land wordt hier gedomineerd door…. ja, eigenlijk door niks. Er is hier niks. Af en toe een ja-knikker, want olie zit er kennelijk wel in de grond. Een deel van het spaarzame verkeer bestaat dan ook uit tankauto’s die van ja-knikker naar ja-knikker rijden om de gewonnen olie op te halen. Een ander deel van het verkeer is tour motoren. Harley Davidsons en rijden zonder helm mag hier kennelijk. Volgens mij zijn ze een beetje uit de richting, want route 66 ligt hier echt niet in de buurt. En dan rijden wij er nog.
Op weg van Casper naar Shoshone, zo’n 150 km, worden we vergezeld door een verlaten spoorlijn en electriciteitspalen. Af en toe een paar huizen of een trailer-parkje (sta-caravans) waar dan wat electriciteit naar te moet. Wel altijd autowrakken en vervallen of omgevallen schuurtjes in de buurt. Je kunt hier mijlenver (dat woord is volgens mij hier uitgevonden) kijken, en af en toe zie je helemaal niets dan het landschap, geen hek, geen huis, geen beesten.
Deze route hebben we in 1994 ook al eens gereden en toen waaide er nog wel eens wat tumbleweed (van die dorre struiken die door de wind over de vlakte worden geblazen) over de weg. Met die ’romantiek’ wordt tegenwoordig wel afgerekend: naast de weg staan hoge hekken die het tumbleweed tegen moeten houden.
Vanuit Shoshone rijden we naar Thermopolis. Samen met een rivier en een spoorlijn slingert de weg zich tussen steile bergwanden, die steeds roder lijken te worden. Die kleur zullen we straks in het zuiden van Utah ook nog wel tegen gaan komen. In Thermopolis borrelt het water zo uit de grond, en het stadje leeft dan ook helemaal van de inkomsten rond de minerale bronnen, Ze hebben er zelfs een soort kuuroord-achtig zwembad voor aangelegd. Nu slaan we dat over, want we willen toch wel op tijd in Cody aankomen.
Het laatste stuk van de route lijkt het landschap weer wat groener te worden, zie je boerderijen, met weilanden en blokken of rollen met hooi klaar liggen. Kortom, de bewoonde wereld is in aantocht
Tegen vijf uur arriveren we op de KoA camping in Cody. Na het opzetten van de tentjes duiken de kids meteen het zwembad in, en ik de douche. Lizet houdt de wacht bij Fabian en Manouschka, want kinderen onder de 16(!) moeten door hun ouders begeleid worden. Als ik Lizet aflos, kan zij even gaan douchen. Deze camping is van wifi voorzien, dus terwijl ik aan het zwembad zit, kan ik de vorige vier verhaaltjes even uploaden.
’s Avonds wil Manouschka bij de Pizzahut eten, en laten ze die er nou net een hebben hier. Na de Pizzahut begint om 20:00 de world-famous Cody Rodeo.
Die begint met een 10 minuten durende lofzang over Amerika, “home of the free”. Dus: de Amerikaanse vlag rondrijden (hier en daar staan er al mensen op en houden hun cowboyhoed over hun hart), denken aan de 100.000-en Amerikanen die ergens op aarde de vrijheid verdedigen. Vervolgens moeten de mensen die ooit in het Amerikaanse leger hebben gezeten opstaan, om door de rest van het publiek toegejuicht te worden. Tenslotte komt er nog een grotere Amerikaanse vlag de arena binnen en wordt het volkslied gespeeld. Nu staat iedereen op en wordt er meegezongen. Blijven zitten is dan wel een beetje raar, dus moeten wij er ook aan geloven.
Daarna kan het spectakel dan eindelijk beginnen. Anderhalf uur worden we vermaakt door wild paard rijden, kalfjes vangen, stier rijden, paarden races en een clown die op zeer Amerikaanse wijze het publiek aan het lachen maakt. Je vraagt simpelweg of er mensen zijn uit een bepaalde staat. Als er dan mensen hun hand op steken maak je een grap over die staat. Deze methode wordt overal toegepast: in rondleidingen, pretparken, optredens etc.
Manous vindt het vanaf het begin af aan “zielig voor die kalfjes”, ze worden namelijk door een lasso gevangen en dan met een ruk aan de lasso op de grond getrokken. Vervolgens komt de cowboy en smijt het beest op zijn rug en draait een stuk touw om zijn poten. Tja, we hebben maar gezegd dat het stevige beesten zijn die wel tegen een stootje kunnen.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit, sed diam nonummy nibh euismod tincidunt ut laoreet dolore magna aliquam erat volutpat. Ut wisi enim ad minim veniam, quis nostrud exerci tation ullamcorper suscipit lobortis nisl ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis autem vel eum iriure dolor in hendrerit in vulputate velit esse molestie consequat, vel illum dolore eu feugiat nulla facilisis at vero eros et accumsan et iusto odio dignissim qui blandit praesent luptatum zzril delenit augue duis dolore te feugait nulla facilisi.