weblog:
A website that displays in chronological order the postings by one or more individuals and usually has links to comments on postings.
Raytje
De verzamelde werken – Volume II
De gebruikelijke verzameling van belangrijke informatie, wetenswaardigheden, laatste nieuwtjes, eerste geruchten, roddel, achterklap, onzin en klets.
Oh ja!
Oh ja, zo voelde het als de wekker om 5:25 gaat. Je als een zombie uit bed rolt en weet dat je snel wakker MOET worden, omdat de taxi om 6:00 voor de deur staat.
Een snelle kop thee en een boterham. En we hebben zelfs nog tijd om even in de krant te kijken. De taxi is er ruim op tijd en na het verplichte gesprekje met de chauffeur ("…en zo te zien ga je wel een eindje weg…" hengelend naar mijn bestemming) zet hij me veel te vroeg op het station in Den Bosch af.
Ik koop een eerste klas kaartje naar Schiphol en bega daarmee mijn 3e zonde tegen het companybeleid:
1. ik heb een duurder hotel in Mumbai geboekt, omdat het van bedrijfswege geboekte hotel echt niet kan. Het is – naar eigen zeggen – een 4 sterren hotel met een 2 sterren prijs. Waarschijnlijk is het in werkelijkheid net andersom. Maarten is er geweest en naar het schijnt is het nog erger als Paddo Palace.
2. ik laat me met de taxi niet haar het dichtst bijzijnde station brengen, maar bespaar mezelf wat overstap ellende door vanaf Den Bosch te treinen.
3. ik reis dus eerste klas naar Schiphol, vanwege de ruimte voor mijn toch wel lompe en onhandig grote tas.
Van Maarten krijg ik een sms met de vraag of ik de groeten kan doen aan de broertjes Bukken en Kuchen. Dit vraagt even om wat uitleg. De vorige keer vlogen Maarten en ik samen naar Goa en werd het paspoort van Maarten uitgebreid gecontroleerd door twee douanemensen. Uit de gebaartjes en de uitspraken van het tweetal bleek dat ze allebei homo waren. Niks op tegen, maar sindsdien geeft het gebeuren aanleiding om op de afdeling even een stukje na te spelen. "Maaaarten, nee hoowwww, ik zie het al, het visum is keueueurig in orde. Een fijne reis!"
Op Schiphol is het altijd een gezellige bende, en dat is nu niet anders. Ik check mezelf in en bezorg me een andere stoel. De computer vond dat ik op 32D moest zitten. Dit is een stoel die in een rij van 4 zit, een van de middenstoelen. Daar hou ik niet zo van, ik zit graag aan het gangpad (nee, voor zover ik weet ben ik vroeg nooit opgesloten geweest, maar ik heb dan het idee dat ik net wat meer ruimte heb.) De enige stoel is 42G, heeeelemaal achterin het vliegtuig. Mmmmm, dit is niet handig, vlak bij het keukentje. En als laatste bij de uitdelen van eten en drinken. Ik neem hem toch maar, die ruimte vind ik belangrijker. Bij de gate volgt oh ja moment 2:
Oh ja, dat doen Indiers als ze in de rij horen te gaan staan. In dit geval voor de gate controle. Normaal wacht je je beurt af. Indiers vinden dat zoooo 2009, het gaat veel sneller als je voorkruipt. En ze doen er allemaal aan mee. Ik had natuurlijk kunnen zeggen dat ze achteraan in de rij moeten gaan staan (en dat heb ik ook wel eens gezegd, met een ik-jou-niet-begrijpen gezicht als gevolg), maar dit keer onderga ik het gelaten.
Dan belt Maarten nog even. Vast om te vragen of ik Bukken en Kuchen nog heb gezien. Niet dus, maar ik heb nog geen twee seconde neergelegd, of ik zie één van de twee lopen. Snel pak ik mijn telefoon om een foto te maken, maar hij is alweer verdwenen. Jammer, hadden we weer wat lol om kunnen hebben.
Met een half uur vertraging vertrekt het vliegtuig. En daarmee breekt ook het ritueel in het vliegtuig aan. Eerst een drankje met een zakje nootjes. Wijsgeworden door twee eerdere India vluchten waar de passagiers achterin als laatste eten krijgen, en de overgebleven veggie-schotel kregen, vraag ik een stewardess – oh nee, flight attendant heet dat tegenwoordig! – of ik toch een non-vegetarian meal kan krijgen. Ze zegt te kijken wat ze kan doen.
Na een tijdje komt ze samenzweerderig naast me staan en vraagt of ik chicken of lamb wil. Wauw! Nou, doe dan maar de lamb. Ze zegt op bijna fluistertoon dat ze dan dadelijk aan me gaat vragen of ik een special meal had besteld en dat ik dan ja moet zeggen. Ik knik. Ze gaat recht staan en vraagt hardop "Did you order a special meal?". Ik zeg "Yes!", waarna ze weg loopt. Nog voordat de rest te eten krijgt komt ze me het gevraagde brengen en krijg ik er ook nog een flinke glas rode wijn bij. Cindy, thanks! Hoezo slechte service bij Delta? Heb ik nog niet veel van gemerkt. Ja, op de binnenlandse vluchten in Amerika, ja, dat klopt.
Even kijken waar we vliegen, ahhh bij DiyarBakir in Turkije. De geoefende lezer kan zien dat het al weer 18:19 is in India, terwijl 4-en-een-half uur vroeger in Nederland. Daar komen de immigration formulieren aan, even invullen. Misschien straks nog wat typen. 🙂
Landing en douane verlopen voorspoedig, en binnen no-time sta ik buiten de aankomsthal, op zoek naar het mannetje met het bordje van The Leela, het hotel waar ik overnacht. Mijn naam staat zelfs aangegeven, en even later wordt mijn koffer door een kruier naar een auto gebracht. Ik hobbel er achteraan. Oh ja moment 4: overal lopen honden te snuffelen in het afval, dat in ruime mate aanwezig is. Meteen maar oh ja moment 5, het chaotische verkeer. De auto waar ik in zit is een flinke bak, en de chauffeur dringt zich overal tussen waar hij maar kan. Vergezeld van de bekende vragen (oh ja moment 6!): is de stoel comfortabel, staat de airco goed, wil ik nog wat drinken, hoe was mijn vlucht etc.
Zoals gezegd, The Leela is een duurder hotel en op een of andere manier merk je dat aan de tijd die je moet wachten bij het inchecken. Hoe duurder het hotel, hoe langer je moet wachten bij inchecken. Het is half een ’s nachts, en ik zou toch wel mijn bed willen ontmoeten. Maar bij de receptie doen ze net alsof ik eerst moet ontspannen. Mijn paspoort wordt afgepakt en iemand brengt me naar de bar. Daar kan ik krijgen wat ik wil: drinks, food, whatever you like, sir! Nou, sir wil alleen zijn bed…. Ik wacht een kwartier met een glas water en meld me bij de receptie. Mijn kamer is gereed, hehe, eindelijk…
Een mooi staaltje Indische logica op het vliegveld van Mumbai, als ik de volgende dag voor de vlucht naar Goa incheck. Op de instapkaart staat dat ik bij gate 15 moet zijn. Bij gate 15 staan een hoop stoelen en ik zet me zo neer dat ik de borden in de gaten kan houden. Daar zie ik staan dat de vlucht naar Goa vertrekt vanaf gate 4. Ik loop naar een incheckmevrouw en vraag haar wat het nu is. Zij zegt gate 15, waar ik nu sta, want "het is veranderd". Ik ga weer zitten en wacht verder. Na een kwartier staat er dat de vlucht vertrekt van gate 2. Weer vraag ik het na, en nu een uitgebreid antwoord: "Ja, het vliegtuig staat wel bij gate 2, maar je kunt ook bij gate 15 instappen. Dan wordt je met een bus naar gate 2 gebracht." Zucht….
Tegen een uur of drie ben ik op site, en zweet er meteen op los. 33 graden…. en dat is dan oh ja moment 7.
Morgen maar weer eens gewoon aan het werk.
Oh ja We zijn hier uitgenodigd voor een housewarmingparty, de komende zondag. Ben benieuwd wat dat gaat worden….
Reader's Comments
Leave a Comment
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit, sed diam nonummy nibh euismod tincidunt ut laoreet dolore magna aliquam erat volutpat. Ut wisi enim ad minim veniam, quis nostrud exerci tation ullamcorper suscipit lobortis nisl ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis autem vel eum iriure dolor in hendrerit in vulputate velit esse molestie consequat, vel illum dolore eu feugiat nulla facilisis at vero eros et accumsan et iusto odio dignissim qui blandit praesent luptatum zzril delenit augue duis dolore te feugait nulla facilisi.
Oh ja je bent weer in India!!!!!
We gaan je weer volgen.
Veel succes en plezier en ben benieuwd of de oh ja momenten nog worden uitgebreid
Mag ik ook een o ja momentje toevoegen?
De wekker heel vroeg, afscheid nemen terwijl je nog half slaapt. Onrustig zijn tijdens de uren dat ie aan het vliegen is. Het fijn vinden als je een sms’je krijgt als ie is geland. Even een kort telefoontje vanuit Mumbai. Weer alleen slapen, je bent zo gewend aan alle geluidjes. Kortom heel veel o ja momenten, ook voor mij.
Heel veel groetjes, knuffels en kusjes!
Lizet