weblog:
A website that displays in chronological order the postings by one or more individuals and usually has links to comments on postings.
Raytje
De verzamelde werken – Volume II
De gebruikelijke verzameling van belangrijke informatie, wetenswaardigheden, laatste nieuwtjes, eerste geruchten, roddel, achterklap, onzin en klets.
Lake Louise en Yoho Nat’l Park
Beren in Lake Louise
Dit keer is het weer iets anders als gisteren! Het is zwaar bewolkt als we opstaan, ontbijten de tent afbreken en ons eerste wasje draaien. De auto is gelukkig lekker ruim, dus we gooien de slaapzakken, matjes en tent gewoon op een stapel achterin. We rijden Kananaskis Country uit en gaan via de highway, de ‘one’, naar Lake Louise. Onze indruk van Kananaskis Country: hartstikke mooi, maar door het wat trieste weer kwam het niet helemaal tot z’n recht, iets wat je ook op de foto’s ziet. Als de zon schijnt komt er een extra dimensie bij (wat een klets, zeg!).
In Canmore hebben ze een IGA, een goede gesorteerde supermarkt met vers brood en vleeswaren, dus effe boodschappen doen. Daarna doorrijden. Banff is snel bereikt. We besluiten daar te lunchen. We parkeren op dezelfde parkeerplaats als gisteren en eten onder het dak van het muziektentje dat in het park staat. We zijn niet de enige. Er is ook nog een Duits en Koreaans gezin met het zelfde idee. Ondertussen is het gaan motregenen. Na de lunch rijden we verder. Volgens de boekjes is de Bow Valley Parkway (de oorspronkelijke weg tussen Banff en Lake Louise, voordat de nieuwe highway werd aangelegd, zie het kaartje), een ‘scenic drive in all seasons’. Dus mooi geschikt voor een regenachtige dag. In inderdaad, het is een mooie rit. Weer van die eindeloze vergezichten met bossen naar alle kanten. De weg loopt min of meer parallel aan de Bow River, evenals de spoorlijn. Regelmatig kruist de spoorlijn de weg. Het zou nog mooier zijn als de zon scheen. De kids merken er overigens niet veel van: die slapen achterin.
We bereiken een regenachtig Lake Louise en rijden meteen naar de enige camping die ze er hebben, Lake Louise Campground. Als we vragen om een tent plaats is het antwoord is nee. Het gedeelte waar de tenten staan is afgezet, er zijn beren gesignaleerd! Kamperen zal dus niet gaan. Als alternatief geeft men ons Mosquito Creek, een camping 25 kilometer noordelijker. Het is wel een primitieve camping. We willen toch wel kunnen douchen, vooral met de kinderen. We besluiten Mosquito Creek te laten voor wat het is en gaan op weg naar de Kicking Horse Campground in Yoho National Park, zie ook het kaartje. Dat is ‘maar’ 20 kilometer westelijker, maar ze hebben er douches. Het lijkt weer een beetje droog te zijn, en onder de na-druppellende bomen zetten we de tent op. Weer gravel! Ik merk dat als ik de haringen er heel schuin in mep, bijna horizontaal, het wel redelijk gaat. En aangezien het hier toch niet hard waait, kan dat best. De camping ligt heel mooi opgesloten tussen twee bergruggen, het is een heel smal dal. Daarna weer terug naar Lake Louise, om te eten. Het eerste restaurant is veel te duur. Lizet heeft iets gelezen over het lokale hostel, daar kun je schijnbaar ook als niet-gast eten. Dat doen we. In een zeer eenvoudige kantine-achtige eetzaal kun je aan een toonbank eten bestellen. Na een paar minuten roepen ze uit de keuken je bestelling om: het is klaar. Leuk systeem. We zijn niet de enige niet-gast, er zijn mensen van allerlei pluimage die hier komen eten. Het is dan ook eenvoudig maar goed eten hier. Als we hierna nog even boodschappen doen, zien we dat Lake Louise ook een dorpje vol met van die wereldreizigers is.
Lake Louise en zijn lakes
Dachten we eindelijk rustig te kunnen slapen, dat de kinderen gewend waren, rijden er ‘s nachts treinen langs de camping! En dat niet alleen, ze schijnen daarbij ook te moeten toeteren! Een beetje te weinig geslapen worden we wakker. Lizet komt op het idee om in een gemeenschappelijke ‘kitchen shelter’ te ontbijten. Deze hutjes zijn voorzien van een paar picknick banken en twee houtkachels. Dat is natuurlijk bedoeld om ‘s avonds in te koken, maar ‘s morgens valt er net een straaltje zon en warmte binnen. De kinderen hebben ontdekt dat er over deze camping een hoop eekhoorntjes (‘Squirrels’, zie onze wildlife page) rennen. Vooral Manous is gebiologeerd door deze beestjes, die hele tunnels hebben gegraven waar ze door heen rennen. Ze probeert ze te benaderen, maar ze zijn nogal schuw.
Na het ontbijt gaat het richting Lake Louise. Halverwege rijden we een enorm lange goederentrein voorbij, die zich vanuit Field naar boven worstelt. We stoppen even verderop om eens te kijken. Fabian vindt dat natuurlijk prachtig. We staan vlak langs het spoor als ie voorbij komt. De machinist ziet Fabian en Manouschka zwaaien en zwaait terug. Bovendien toetert ie ook nog eens speciaal voor ons. Dat werd het Fabian even te veel: brullen!
Vandaag willen we Lake Louise en Morraine Lake eens gaan verkennen. Maar eerst koop ik een trui in de Samsom Mall (dat klinkt heel wat, maar alleen de meest noodzakelijke winkels zijn er. Een ervan is een t-shirten en truien winkel). Ik verrek al een paar dagen van de kou. Tja, alleen maar rekening gehouden met warm weer, dat krijg je ervan, sukkel.
Het meertje bij LL is erg mooi, maar een beetje ‘uitgemolken’. Het begint al op de parkeerplaats: een speciale parkeerplaats voor bussen, en daarna nog een voor gewone auto’s. Kennelijk is het nog maar net sneeuwvrij, want langs de rand van de parkeerplaats ligt nog een meters hoge berg sneeuw. Manous en Fabian staan al meteen in de sneeuw te dabberen en willen eigenlijk niet mee naar het meertje. Maar goed, na effe spelen en de belofte dat ze straks ook nog even mogen, gaan ze toch mee. Het ‘chateau’ is niet echt een chateau, ‘not’! Het is meer een betonnen kolos van een verdiepingen of tien. Busladingen toeristen worden hier uitgeladen en komen het chateau en meertje bekijken.
Wij lopen langs het meertje en de veelvuldig aanwezige banken die van dikke boomstammen gemaakt zijn. Het publiek is hier toch vooral bejaard, nou ja in ieder geval op leeftijd. We eten langs de kant van het meertje. Zowaar, de zon gaat af en toe schijnen. Dan is het meteen erg lekker. Helaas gooit de wind toch nog wat roet in het eten.
We horen vanaf het chateau blaasmuziek. Als we weer terug lopen, langs het chateau, zien we een ‘origineel zwitserse’ alpenhoren. Net echt hoor! Alleen geen beton dan! We rijden door naar Moraine Lake. Daar is het niet zo druk, en in mijn ogen wel even iets mooier. Hier staat een kleine lodge. Vooral de zon die af en toe even tussen de wolken door schijnt maakt het erg mooi. Maar weer is de wind die ons wegjaagd. Het is ronduit te koud om aan de oever van het meertje te blijven. We picknicken in een parkje dat omgeven is door bomen en dus uit de wind ligt. Als ik naast de boterhammen ook een zak chips en mijn favoriet, een zak Pretzels, te voorschijn tover, vraagt Manous zich af of papa wel in orde is. Overigens laat ze zich deze Amerikaans/Canadese lunch goed smaken. Fabian wil eigenlijk niks anders meer als chips. Dat moeten we in het vervolg toch even anders aanpakken. Dan gaan we terug naar de camping: Fabian moet slapen. We hebben gemerkt dat als we in de auto zitten en hij niet moe genoeg is, hij niet in slaap valt. Dus als we willen dat ie ‘s middags uitrust, moeten we even naar de camping.
We eten weer in Lake Louise, dit keer in een family restaurant. Het wordt een burger met union rings. ‘s Avonds op de camping proberen we vuurtje te stoken, maar het hout is te nat, en behalve een hoop rook, levert het niks op. Tijdens een rondje over de camping kom ik een begin van een wandelroute tegen, ‘the walk in the past’. Er staat een bord met uitleg evenals een stapel kleine kaartjes met een routebeschrijving. De route voert langs een aantal punten die de historie rond de aanleg van de spoorlijn verklaren. Het legt ook de ‘werking’ van de Spiral Tunnels uit. Die route zou ik best wel eens willen lopen…
De Spiral Tunnels
We hebben ‘goed’ geslapen, maar één keer wakker geweest. Na weer een ontbijtje in de shelter met wat zon en warmte maken we de plannen voor vandaag. Zoals al eerder genoemd, de Spiral Tunnels: de treinen rijden hier via een 8-vormig spoor naar boven, omdat de helling van de berg zelf te steil is. Dat gaan we vandaag eens beter bekijken, maar eerst een beetje natuur.
Yoho National Park is niet al te groot, maar heeft toch genoeg te bekijken. We beginnen met de Natural Bridge. Deze vreemd gevormde rots is uitgehold door een waterval. Dat komt doordat de steenlaag onder de rots zachter is en in de loop van de tijd is weggeërodeerd. De rotslaag erboven is altijd blijven bestaan en het water stort zich dus onder de rots door. De Natural Bridge levert veel foto- en videomateriaal op. Ook hier worden bussen vol met toeristen uitgeladen. Wij hadden het genoegen een lading fransozen mee te mogen maken.
Dan rijden we nog een stukje verder en bereiken we Emerald Lake. Dat is zo mogelijk nog mooier. Een blauw meertje, dat geheel is ingesloten door bergen. Van één kant reikt een plak omlaag geschoven sneeuw (jawel, een lawine) tot aan het water. Aan de overkant staat een lodge. Het gletsjer water, dat nog blauw is van het meegevoerde ‘silt’ is prachtig in de bosrijke omgeving. Het wateroppervlak is volkomen rustig en spiegelt de bergen. Lizet belt met zus Mirelle, die vandaag jarig is.
We willen eerst een stukje wandelen. Het Canadian Rockies Handbook beschrijft een relatief makkelijk en niet te lange wandeling naar de Hamilton Falls. Dat moeten de kids dus kunnen. En inderdaad na een drie kwartier met Manous voorop, bereiken we een overigens klein watervalletje. We eten wat fruit en lopen weer terug. Fabian heeft het wel gehad en wil gedragen worden. Manous houdt vol, ze wil een grote meid gevonden worden. Nou, dat kan.
Eenmaal weer beneden picknicken we aan de rand van het meertje. Geen bank beschikbaar, dus dan maar op het gras. Als we klaar zijn, lopen we nog even naar de restanten van de lawine en kunnen de kids nog even over de sneeuw lopen. Daarna, eindelijk voor mijn gevoel, richting Lake Louise. Halverwege aan de linkerkant is het Lower Spiral Tunnel Viewpoint. Hier kun je, met wat moeite, de onderste loop van de Spiral Tunnel zien. Omdat we op de weg hierheen net een trein gepasseerd zijn wachten we nog even totdat ie er is. Tijdens dat wachten merken we dat de twee stellen voor ons ook Nederlanders zijn, die kennelijk speciaal hierheen gekomen zijn: ze weten te melden dat de trein in de loop ‘over zichzelf’ heenrijdt, en dat ze meestal 1,4 km lang zijn. We zullen zien. We hoeven niet lang meer te wachten. En inderdaad: de voorkant van de trein rijdt de tunnel al weer uit, terwijl het achtereind nog de tunnel in moet gaan. Een mooi gezicht. Nu ik dit zo gezien heb, popel ik eigenlijk om de ‘walk in the past’ te gaan doen.
Als we terug komen op de camping gaat Fabian een uurtje plat, en Manous vermaakt zich in de speeltuin. Lizet ‘geeft me vrijaf’ en ik kan in het verleden duiken. Zoals gezegd, de wandeling voert langs verschillende lokaties van de aanleg van het spoor. Ik vind dit zo interessant, dat ik er later een boekje van heb gekocht, zie ook de Big Hill. Na de wandeling, die eerst door een totaal onbegaanbaar bos voert, met gelukkig een wel begaanbaar pad, kom je vlak bij het spoor waar de enorme lange goederentreinen met 20 km/uur omhoog kreunen. 4 locomotieven zeulen een lading hout van meer dan een kilometer lang omhoog. Het pad voert nog wat verder en eindigt bij een relikwie uit het begin van vorige eeuw: een smalspoorlocomotief die, op z’n kop, ligt weg te roesten. Het ding is gebruikt bij de aanleg van de tunnels, zo rond 1910. Op de terugweg kom ik nog een stel wandelaars tegen, maar verder is er hier niemand die de wandeling maakt. Na anderhalf uur kom ik bezweet en wel weer bij onze tent. Deze wandeling maakt wel wat los, en mijn interesse is gewekt. Jammer dat ik dit niet van te voren heb geweten (toch niet goed voorbereid!), anders had ik beslist meer willen zien van de spoorwegen en hun historie in dit gebied.
Op weg naar Lake Louise, om te eten en te tanken, zien we in het voorbij rijden een zwarte beer op de rails naast de weg zitten. Een flinke aantal auto’s staat in de berm om te filmen en te fotograferen. Ikzelf zag de beer te laat en ben dus maar niet gestopt. We moeten het maar doen met een foto van een andere zwarte beer op onze wildlife page…
Morgen is het inpakken en op naar Jasper.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit, sed diam nonummy nibh euismod tincidunt ut laoreet dolore magna aliquam erat volutpat. Ut wisi enim ad minim veniam, quis nostrud exerci tation ullamcorper suscipit lobortis nisl ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis autem vel eum iriure dolor in hendrerit in vulputate velit esse molestie consequat, vel illum dolore eu feugiat nulla facilisis at vero eros et accumsan et iusto odio dignissim qui blandit praesent luptatum zzril delenit augue duis dolore te feugait nulla facilisi.