weblog:
A website that displays in chronological order the postings by one or more individuals and usually has links to comments on postings.
Raytje
De verzamelde werken – Volume II
De gebruikelijke verzameling van belangrijke informatie, wetenswaardigheden, laatste nieuwtjes, eerste geruchten, roddel, achterklap, onzin en klets.
Winterspelen 2018
Nu ik 4 uur in de bus van Donghae naar het vliegveld moet doorbrengen, kan ik net zo goed nog iets nuttigs doen. Al kijkend naar het landschap zie ik afwisselend links en rechts flink wat werk aan de weg. Of eigenlijk wordt er een compleet nieuwe snelweg gebouwd. Deze lijkt van Seoul naar de bergen te gaan leiden.
Boven in de bergen ligt een typisch wintersport dorpje, met de volkomen Koreaanse naam “Alpensia”. Chalets, grote hotelcomplexen, het is er allemaal. De bus reed er zelfs voor om, al stond er niemand te wachten, zo bijna aan het eind van de lente. Het hotel kijkt uit op de springschansen.
En heel trots meldden enorme borden, dat hier de Olympische Winterspelen 2018 worden gehouden. Het dorpje lijkt me niet eens zo heel hoog te liggen, maar kennelijk ligt er in de winter genoeg sneeuw om een aantal afdalingen te houden.
(vanaf m’n telefoon)
Kolean lunch
Het eten in Korea is een… aparte ervaring. Ik dacht dat men veel rijst zou eten, en noedels.
De eerste avond werd ik door de heren van TTS meegenomen naar “een chinees”. Daar bleken we fingerfood als maaltijd te moeten beschouwen. Kipfingers, quesadilla’s en gefrituurde kaas dingetjes. Het vult natuurlijk wel, maar om te zeggen dat ik lekker heb gegeten…
De tweede avond hadden we net een succesvolle docking achter de rug. De klant was zo blij met het resultaat, dat ie ons mee uit eten nam. Taxi’s werden geregeld en we werden in een winkelstraat afgezet. Via een trap bereikten we het restaurant. Ja hoor, lage tafeltjes, schalen met rauwe vis, soja, wasabi en nog wat bijlages. Iedereen zat in kleermakers zit. Zodra wij zaten kwamen de flesjes sotsju op tafel, samen met kleine glaasjes. Vanaf toen gingen onze gastheren los, de ene na het andere drankspelletje kwam langs. Het eten was eigenlijk bijzaak, er werd behoorlijk wat drank naar binnen gegoten. De verschillende soorten rauwe vis waren wel aardig, maar ik heb ze toch liever zonder de stukjes graat.
Onze gastheren kunnen genetisch niet zo goed tegen drank en naar mate de avond vorderde, werden ze achtereenvolgens grappig, tipsy, aangeschoten, dronken en helemaal toeter. Collega Rob mocht als buurman allerlei omhelzingen en handtastelijkheden ondergaan. Rond half tien was men voldoende dronken, en vond ook het bedienend personeel dat het genoeg was geweest. Zorgelijke blikken bij iemand die z’n schoenen niet aan kreeg zeiden genoeg.
Een van de gastheren donderde bijna van de trap, struikelde van de stoep de straat op en pieste zijn blaas op de stoep leeg, voordat ie op een tafel in slaap viel…
De volgende ochtend keek ie gemengd betrapt en trots.
We hadden eigenlijk wel genoeg lokale cultuur gegeten en hielden het de volgende avond bij een veilige maar overheerlijke biefstuk. Met wat extra brood of friet wad het perfect geweest.
Maar de lunches hier zijn zeker ook het vermelden waard. Om tijd te besparen eten we op site. We hebben een lokale supermarkt afgestruind naar wat brood, maar verder dan wat fabriekstoast komen we niet. Maar ze hebben wel een bakjes instantnoedels.
Folie er half afhalen, tot de helft vullen met warm water, folie weer 5 minuten dichtmaken, dan de folie eraf en “smullen” maar…
Laten we zo zeggen, het vult de maag. Daar is alles mee gezegd…
(vanaf m’n telefoon)
Moeilijke start?
Het ontbijt begint met het gebruikelijke scannen van het buffet naar de normale westerse of hopelijk nederlandse pot. Boterhammen of broodjes, beleg, kaas, dat soort werk. Het valt niet tegen, er zijn broodjes en jam, ze hebben thee en er is verse ananas. Dat moet lukken. Natuurlijk ligt er ook vis en wat meer ongedefinieerde toelie, die laat ik voor wat het is. Wel “leen” ik een vork, zodat ik vanmiddag m’n noedels kan eten.
Een taxi brengt ons naar de poort van de marinebasis. We leveren onze paspoorten in, en horen dan een toegangspas te krijgen. Daarvoor heb ik een paar weken geleden al een kopie van mijn paspoort moeten inleveren, en een Verklaring omtrent Gedrag, oftewel een VoG. Dit is een A4tje waarin de Nederlandse overheid verklaard dat Raytje altijd een nette en betrouwbare burger is geweest. Hier noemen ze dat trouwens een Criminal Record :-).
Als we rond half acht onze paspoorten inleveren horen we dus een toegangspasje te krijgen. Omdat Niels en ik hier nieuw zijn moeten wij langer wachten, we moeten eerst geprocesst worden. Er staat een picknick bank en de zon schijnt, dus we bieden aan daar dan wel te wachten.
Na drie kwartier komt onze begeleider vertellen dat “thel is a ploblem” (ja, ze platen echt zo). De paspoort van Mr Laymond is namelijk fout geprocessd, en nu moet de officier dingen herstellen. De officier komt om negen uur… hopelijk. Maar Niels kan alvast naar binnen. Ik geef aan dat ie vooral moet gaan, kan ie alvast rondkijken.
Ik blijf zitten, de zon schijnt nog altijd. Ze komen er vanzelf achter dat ze me vandaag hard nodig hebben, als ze de docking van een klein bootje willen uitvoeren vanmiddag. Kan ik mooi even dit verhaaltje typen…
Update, inmiddels een uur later. Ik, of mijn “geval” is inmiddels in niveau omhoog gegaan, ge-escaleerd zoals men tegenwoordig graag zegt. De officier van de wacht is samen met Mr Lee naar me komen kijken. Niet dat dat hielp, maar misschien wilde de officier me zelf even bekijken. Er werd daarna druk getelefoneerd en overlegd, maar evengoed kon ik niet naar binnen. De officier ging weer en Mr Lee meldde alleen, dat er “no authorisation” gegeven werd. Het is nu 9u30, de zon wordt nu warmer…
Update 2, een kwartier later. Iets heeft er voor gezorgd dat ik toch naar binnen mag. De Koreanen vertellen verder niets en hebben een stalen gezicht. Een kwartiertje later begroet ik Rob en Niels die al lekker aan het commissionen zijn. Zo, aan de gang!
(vanaf m’n telefoon)
Op weg naar Donghae
Goed, na wat heen en weer mailen met het reisbureau, krijg ik dan toch eindelijk het juiste e-ticket gemaild. Het gaat een lange reis worden:
Met de trein naar Schiphol
Een vlucht naar Parijs
Een vlucht naar Seoul
Met de bus naar Ganggeung
Met de auto naar Donghae
Op schiphol tref ik Rob en Niels en gezamelijk vliegen we naar Parijs.
De vlucht naar Seoul zit niet helemaal vol, en Rob en ik delen een lege stoel. Maar de net te krappe beenruimte zorgt ervoor dat ik tijdens de nachtvlucht nauwelijks kan slapen. Op vliegveld Seoul zijn er bijna Dubaiaanse taferelen in de aankomsthal. Hele vliegtuigladingen myanmarianen (heten ze echt zo?) staan in de rijen te wachten op het zo gewilde stempeltje in hun paspoort (om dat waarschijnlijk meteen in te leveren bij een werkgever die ze vervolgens lange dagen laat maken).
Buiten het vliegveld koopt Rob in z’n beste koreaans 3 buskaartjes naar Gangreung, een stadje aan de oostkust. Een busticket met een stoelnummer, zoals je kunt zien.
De bus zelf heeft lekkere ruime en luie stoelen, en de warmte en ‘t gehobbel zorgen dat ik het grootste deel van de reis niet meemaak.
In Gangreung worden we opgewacht door niemand, en moeten we wachten tot mr Lee er is.
In de zon zien we het koreaans stadsleven voor ons afspelen. Wat mij opvalt dat het verkeer zo rustig is. Op een of andere manier had ik het getoeter uit Dubai verwacht, of de chaos uit Goa. Maar hier niet dus. Wel is er overal het koreaanse schrift en maar af en toe de westerse teksten.
Na een half uur maken we kennis met me Lee, en deze brengt ons naar ons hotel, waar we worden ondergebracht op de 9e verdieping. De vermoeidheid begint nu te komen, maar ik wil er nu nog niet aan toegeven. Beter is om vol proberen te houden tot de lokale avond.
Na een douche en een tevergeefse poging om mijn bedrijfsSIM kaart te laten werken (iets met de combinatie van mijn telefoon en de aparte gsm frequentieband die Zuid-Korea gebruikt), lopen we door het centrum van Donghae.
Op zoek naar een cheapy 3G telefoon, maar ook even een supermarkt om wat te eten en wat voor de lunch van morgen te kopen. Zomaar wat plaatjes:
In de lift van het hotel zien we vervolgens dat het knopje met ‘4’ is vervangen door F omdat ‘4’ ongeluk schijnt te brengen. Okeeej
‘s Avonds maken we kennis met de 2 noren van TTS, en eten we wat bij de chinees. Om 10 uur lig ik in bed, overtuigd dat ik de hele nacht ga gebruiken om alle slaap tekort in te halen. Daarom zit ik 3 uur later, klaarwakker, dit verhaal te typen…
Long time, no post
Zoooo, het is al weer even geleden dat ik hier een berichtje achterliet. Augustus 2013 was het, onze vakantie naar de oostkust van Amerika.
Er is een hoop gebeurd, maar kennelijk vond ik het niet interessant genoeg om over te schrijven. De afgelopen tijd heb ik aan een project in Nederland gewerkt, zonder reizen naar het buitenland. Wel heb ik een uhhhh… “medische vakantie” gehad. Als gevolg van een kleine hartaanval ben ik zo’n 2 maanden thuis geweest. Gelukkig is het lichamelijk helemaal weer goed, er zijn geen blijvende gevolgen. Alleen heeft m’n hoofd af en toe moeite dat ook echt te geloven. Een kwestie van tijd zeggen de deskundigen. Maar goed, dat is wel een beetje van invloed op de komende dagen.
Ik ben namelijk aan nieuwe projecten begonnen, een aantal schepenliften. Voor de eerste lift vertrek ik komende dinsdag naar Korea. Zuid-Korea wel te verstaan :-). Samen met collega Rob (die er al eerder is geweest) gaan we daar het systeem verder in bedrijfstellen.
Ik kijk er weer naar uit, een bezoek aan een site. Vanwege m’n hoofd dat af en toe m’n lijf niet gelooft, beperk ik het tripje tot een week. Eerst maar eens kijken of dat gaat…
Korea, ik kan me er niet veel bij voorstellen. Nooit echt geinteresseerd in die regionen, eigenlijk. Ik ben dus maar eens begonnen op wikipedia te lezen: sinds 1950 democratisch. Zogenaamd dan, want wel een paar staatsgreepjes. Natuurlijk ook een andere cultuur. Scherp en pittig eten. De vlucht erheen duurt 11 uur, veel te lang dus.
We zien wel.
Oh ja, één ding baart me wel wat zorgen. Collega Danny appte me een foto van een avondetentje:
Let vooral op het bord met speklappen (?) met een schaar erbij. Dat is even lekkerrrr… NOT
Wel positief is dat ik het songfestival ga missen!
Collega BBQ
Bij mij op het werk is toch wel de gewoonte om als je verhuisd bent een barbecue te organiseren. Alhoewel de verhuizing al weer een even geleden is, werd het nu toch wel eens tijd.
En de volgende foto is altijd leuk om achter de hand te houden. Kan nog van pas komen 🙂
Een nieuwe roadtrip
Geen videoclipje dit keer
De zondag is weer vrij (wauw, dat is al twee keer dit bezoek, dat ik op zondag niet hoef te werken. Erg bijzonder…). We zijn nog maar met zijn tweeen, Maarten is afgelopen vrijdag vertrokken. De dag begint met uitslapen (degene die me goed kennen weten dat ik dan tot 7 uur oid slaap, in plaats van tot 6 uur). Daarna een ontbijtje en een uurtje zwembad.
Tegen het middag uur vetrekken we met twee brommertjes. Het binnenland in. Aan het landschap kun je zien dat het tijd wordt dat het gaat regenen. Niet dat alles dor is, maar het begint wel allemaal wat droger te worden. Kennelijk is het ook oogsttijd voor de rijst, want op verschillende plaatsen komen we stukken zeil op het asfalt tegen, waar rijst op ligt te drogen. Het schijnt zo’n uur op 4 in de (brandende!) zon te moeten liggen en dan is het droog.
De laatste foto lijkt een soort paprika, maar is een cashew noot. Deze is erg groot, een centimeter of 3-4.
We rijden de berg in de buurt van restaurant Uddo over en komen bij de daarachterliggende rivier. Hier veel werfjes, waarvan binnenvaartschepen worden gebouwd. Er is hier veel ijzerhoudend grond (grond is vaak rood), en de schepen worden gebruikt om ijzererts naar de haven van Vasco te vervoeren. Wij steken de rivier over met een pontje en komen dan in Ponda.
Gezien de reacties van de mensen komen hier weinig blanken. Veel "Hello!" en de kinderen maken de gebaren die ze bij ons ook maken, wat dat betreft zijn ze wel van de wereld. Mooie natuur, al weten ze er ook weer een vuilnisstort van te maken… Ook veel culuur, tempels en zo, al zegt het me niet veel, als cultuurbarbaar. Verder is er niet veel, en met hetzelfde pontje gaan we weer terug (gratis trouwens, alleen voor auto’s moet betaald worden). Vlak voor me zit een jochie dat toch best wel dik is, dat zie je hier niet veel. Wel oudere mensen, maar kinderen zijn hier allemaal slank.
We rijden langs een boom waar lianen uitgroeien en stoppen even verderop om wat te drinken. Dan door de bergen weer terug, waar we in Colva bij restaurant Boomerang afscheid nemen van de zon. Het is zondag en traditiegetrouwd is de lokale bevoling massaal op het strand (dat doet Nederland ook op zondag ).
We nemen ook afscheid van dit deel van Goa, want we verhuizen die avond van het Kenilworth hotel naar het HQ hotel in Vasco. Het Kenilworth had weer eens geen plaats en wilde onze meerdere dagen in Paddo Palace onderbrengen. We besloten toen maar helemaal weg te gaan en naar HQ te gaan.
Training III en meer
De laatste dagen van de training zijn bestemd voor het onderhoud en reparatie van de lift. De mensen hier moeten zelf reparaties kunnen uitvoeren, tot een bepaald niveau natuurlijk. Een van de meest complex taken die ze moeten kunnen uitvoeren, is het uitwisselen van een regelaar. Stap voor stap begeleid ik ze door de procedure, maar ik laat het ze wel zelf uitvoeren. Tijdens het wisselen worden regelmatig foto’s gemaakt van de stappen die ze maken.
En daar maak ik dan weer foto’s van
Tijdens onze middagpauze komen we de dock master weer tegen. Hij spreekt ons aan, en grijpt bijna meteen naar zijn borstzakje. Hij haalt zijn paspoort tevoorschijn en begint uit zichzelf (weer – zucht) te vertellen dat ie in Dubai, Malaysia, Qatar, etc is geweest. Dit is zo’n bekende uitspraak van hem geworden, dat zijn collega’s hier op de werf er ook al om moet lachen. Maar hij wilde nu bewijzen dat ie er wel degelijk was geweest. En inderdaad, hij had een hoop stempels in zijn paspoort staan. Maar nu gaat ie een week op vakantie, naar Brazilie, en wou ie nog even afscheid komen nemen.
Het einde van de training, zaterdagmiddag, valt samen met de finale van de wereldkampioenschappen cricket. Dit is hier net zo belangrijk als voetbal bij ons. Nadat India afgelopen woensdag de half finale al had gewonnen van Pakistan (dat net zo beladen is als een voetbalwedstrijd Nederland-Duitsland), moet India tegen Sri Lanka (of simpelweg "Lanka" zoals het hier heet) spelen. Een manager had al aangegeven dat er zaterdagmiddag geen training zou zijn (maar hij zegt dan niet dat ze cricket wilde kijken) en dat het daarom om maandagochtend zou plaatsvinden. Helaas voor hem, dat kwam niet in mijn planning uit. Ik heb hem gezegd dat zaterdag de laatste dag zou zijn. Omdat de onderhoudstraining toch nog maar voor 3 man zou zijn, bleek dit verder geen probleem.
Nu duurt een beetje cricket wedstrijd toch minstens een uur of 6, dus ’s avonds konden we in restaurant Micky’s in Colva live meemaken hoe India wereldkampioen werd. We verwachtten eigenlijk dat de mensen uit hun dak zouden gaan, maar nee. Beschaafd als ze zijn, ze juichten even, applaudiseerden even, en dat was het dan. Volgens welingelichtte bronnen (onze taxichauffeur Ivo ) was dat in de steden wel anders, daar waren de gebruikelijk taferelen van toeterende auto’s die het verkeer blokkeren, vlaggen, mensenmassa’s etc.
Miljard
Nou, ze zijn eruit, hoor! Het is officieel, bijna een jaar hebben ze er aan gewerkt, maar de getallen zijn officieeel. India heeft in 2011
een miljard twee honderd en tien miljoen drie honderd een en zeventig zes honder en vier en vijftig
inwoners.
1,21 miljard! Hoe krijgen ze zoveel mensen verwekt? (ik wel ergens een idee…) De afgelopen 10 jaar zijn is de bevolking gestegen van net iets meer als 1 miljard naar 1,21 miljard. Er zijn er even 181 miljoen bijgekomen…
De Census van India is gereed, alle statistieken zijn bekend. Van iedere bewoner is een foto gemaakt, een vingerafdruk genomen, en ze hebben gecontroleerd of het een jongetje of een meisje is (nee, ik ken de test procedure daarvoor niet), wie er kan schrijven en wie niet, en weten bovendien hoeveel mobiele telefoons er zijn (altijd erg belangrijk bij een bevolkingsonderzoek). Kennelijk telt men hier elke 10 jaar de bevolking en sinds gisteren is de telling van 2011 bekend. Sinds 1901 groeit de bevolking explosief , van 238 miljoen, naar een miljard en eeuw later). En trots wordt dan ook gemeld dat de groei in de laatste 10 jaar minder is als de voorgaande. Tja… voorlopig groeit de bevolking nog flink!
De lokale krant staat vol met statistieken en weetjes. Zo is de ’’sex ratio’ gemiddeld zo’n 877 tot 1000. Sex ratio, dat trekt mijn aandacht echt wel. Even later weet ik, weer wat wijzer én wat teleurgesteld, dat dit de verhouding vrouwen – mannen is. Het betekent dus dat er veel meer mannen zijn als vrouwen.
Het onderzoek is uitgevoerd door zo’n 2.5 miljoen mensen, die dus die andere 1,21 miljard moesten natellen. Wij als nuchtere Hollanders zagen het al helemaal voor ons: "Nou, Ok jongens, nou allemaal even stilstaan, hoor! Een… twee… drie… vier… vijf…"
En natuurlijk spelen de politici weer mooi weer. De Home Minister wist de volgende uitspraak te doen:
"it is the biggest exercise since humankind came into existence"
Tuurlijk…
Training II en meer
Deze week maken we lange dagen. Het grootste deel van de dag zijn we bezig met de training, en daarna doen we het werk dat blijft liggen. En net op het moment dat de temperatuur en vochtigheid begint te stijgen, op weg naar de moesson. Zelfs de Indiers zelf beginnen er regelmatig over.
De training is al gevorderd, we zijn nu aangekomen bij onderhoud en storing zoeken. Wij veroorzaken dan een fout in het systeem, en dat mogen de mensen van de klant dan uitzoeken en oplossen. Hier nog wat plaatjes van Freddy met de mechanische mensen.
En dan tenslotte iets waar mijn korte broek van afzakte. Vorige week begaf een motortje van een lockpin het. We hebben het laten uitwisselen met een nieuw exemplaar door onze subcontractor Aspolite. Dit bedrijfje levert hand- en spandiensten voor de electrische installatie. Deze week werd het motortje aangesloten. We wilden het meteen testen en schakelden de motor in. De zekering sprong er meteen uit. Waarschijnlijk (je krijgt een soort gevoel voor dat soort fouten) een kortsluiting gemaakt bij het aansluiten.
Ik vroeg aan de supervisor Alex of ze misschien een kortsluiting hadden gemaakt, “No no, Sir” was meteen het overtuigde antwoord. Maarten ging ook eens kijken. Natuurlijk hadden ze wel kortsluiting gemaakt. Ik had er eigenlijk op dat moment een foto van moeten maken, met de kabel eraan. Hieronder de aansluitingen van de motor. Eenmaal raden waar de kabel was vastgemaakt….
Precies, aan de drie aansluitingen aan de rechterkant. Een volle kortsluiting van drie fases….
En zo gaat het de hele tijd. Als je er niet zelf met je neus bovenop staat, dan gaat alles mis. Een deja-vu gevoel bekruipt me hier regelmatig. In Dubai hadden we precies hetzelfde probleem, een toeleverancier die vaak niet weet waar ze mee bezig zijn. Je zou zeggen dat we er van geleerd hebben, dat dat ons niet meer gaat overkomen. Dat we een betere toeleverancier zouden zoeken. Maar nee hoor… zucht…
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit, sed diam nonummy nibh euismod tincidunt ut laoreet dolore magna aliquam erat volutpat. Ut wisi enim ad minim veniam, quis nostrud exerci tation ullamcorper suscipit lobortis nisl ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis autem vel eum iriure dolor in hendrerit in vulputate velit esse molestie consequat, vel illum dolore eu feugiat nulla facilisis at vero eros et accumsan et iusto odio dignissim qui blandit praesent luptatum zzril delenit augue duis dolore te feugait nulla facilisi.