weblog:
A website that displays in chronological order the postings by one or more individuals and usually has links to comments on postings.
Raytje
De verzamelde werken – Volume II
De gebruikelijke verzameling van belangrijke informatie, wetenswaardigheden, laatste nieuwtjes, eerste geruchten, roddel, achterklap, onzin en klets.
Hello? Hello? Hello?
Gisteren heb ik kennis gemaakt met Indische IT mensen. Voor ons project in India wilden we via internet toegang tot onze besturing regelen. Daarvoor moet men ter plekke de installatie met het internet verbinden.
Gisteren hadden we daarvoor telefonisch overleg met India. Het gesprek kwam tot stand en meteen werd ik weer ondergedompeld in dat typische Engelse geratel, dat onze Indische vriendjes (want groot zijn ze ook al niet) spreken. Alhoewel ik het nog ken uit Dubai, waar zowat de halve Indische bevolking te werk gesteld is, of ontwikkelingshulp doet (afhankelijk van waaruit je het bekijkt), is het elke keer weer even wennen. Staccato woordjes worden snel uitgespuugd, elke zin wordt afgesloten met “… , no?” en dat is even bijschakelen.
Dus de eerste minuten van het gesprek werd voor een deel besteed aan het vragen of ze het nog even konden repeaten. Gaandeweg ging het beter, totdat men aan de andere kant besloot er een conference call van te maken. Met andere woorden, met meerdere mensen het gesprek te gaan voeren. Natuurlijk, allemaal door elkaar, tenslotte kun je op die manier de informatie nog sneller overdragen….
En kennelijk kunnen de Indiers niet tegen stiltes in een gesprek. Want na één of twee seconde waarin er niet gekletst wordt, vraagt iemand aan de andere kant van de lijn: “Hello? Hello? Hello? Hello?…” net zolang totdat ik zeg “Yes, I’m still there!”. Als ik daarna meteen stil word, gaat het onverstoorbaar verder “Hello? Hello? Hello?…”
Dat kan nog leuk worden daar…
Mijn vriendjes en een enkel vriendinnetje op LinkedIn.com weten het al, ik ga op 4 oktober naar Goa. Hoe het loopt weet ik niet, maar ik hoop hier af en toe over mijn ervaringen te bloggen.
Laatste stukje
Zo, het is weer tijd voor het traditioneel laatste stukje uit Dubai. Inderdaad, vanuit de wachtkamer op het vliegveld (doe je ooit iets anders als wachten op een vliegveld?).
Vanmorgen eerst nog geprobeerd aan het zwembad te liggen, maar ik had mijn zonnenbrand bij mijn gereedschap gedaan en op de site laten staan (ik kom hier over een maandje toch nog een keer terug). Toch maar even voorzichtig gedaan en maar een half uur in de zon liggen wentelen. De rest van het uurtje maar in de schaduw gelegen. Door de warmte was dat ook best uit te houden. Daarna kwamen er een gezin met krijsende Indische kindjes en was het afgelopen met de rust.
Mijn lange broek weer aan en tjezus wat is het dan warm als je tien meter moet lopen van de hoteldeur naar de wachtende taxi, of op het vliegveld naar de ingang. Zonder moeite door de douane en dan maar weer wachten in de tax-free zone.
Een beetje kijken wat vor DVDs en CDs ze hebben. He, zie ik dat echt goed: ja hoor, daar staat een CD van Andre Rieu in het rek staan. Kennelijk komt wansmaak in alle kulturen voor. Een stukje verder staat een instructie DVD om te leren belly-dancen. Misschien wil Manous die hebben.
Over wansmaak gesproken: gisteren zag ik een vrouw in burka lopen. Op de achterkant van die burka was met glittersteentje over de volle breedte van haar rug "Hugo Boss" genaaid. Tsssssssssssssssssss, zeggen we daar tegen.
Nog een kwartiertje, en dan begint het boarden, maar weer wachten dan…..
Bijna weer klaar
Zo, mijn bezoek zit er bijna weer op. Werd ook wel tijd, want ik heb het wel weer een beetje gehad hier.
Gisteren hebben we de load test succesvol afgerond, zijn de benodigde stempels en handtekeningen gezet en hebben we het geheel met een borrel gevierd.
De keerzijde van de medaille is altijd dat ik aan het eind van mijn bezoek een stapel besturingsonderdelen van de installatie heb die defect zijn geraakt. Dat was dit keer wel heel erg. Soms was ik meer tijd kwijt met storingzoeken als inbedrijfstellen (of zou dat hetzelfde zijn?). Nu de handtekeningen zijn gezet, heb ik tijd gehad alle defect onderdelen bij elkaar te zetten en gereed te maken voor verzending naar Boxtel.
Je kunt je natuurlijk afvragen of het defect raken van onderdelen aan mij ligt, of aan de onderdelen. Tja, wie zal het zeggen….
De kenners herkennen het wel: 2xHMV, 2xHMS, 4xCSB
Mijn kantoortje
Meestal is de skyline van Dubai toch best wel heiig. Veel (fijn?)stof en dus geen kilometers ver kijken. De afgelopen dagen veranderde dat. Een lekker zeewindje, lagere temperatuur, en ook een heldere lucht. De volgende panorama foto is van het dak van mijn kantoor genomen. Hij is erg groot, dus het duurt even voordat ie geladen is.
De panorama foto bestaat uit 14 losse foto’s die met een stitch programma aan elkaar zijn geplakt. Op sommige plekken zitten nog wat plak fouten, bv de Burj Dubai toren lijkt heen en weer te waaien.
Ook de Burj Al Arab en het Hyatt hotel met ronddraaiend restaurant staan erop.
Voor de collega’s: goed te zien is STC1, met de twee pontons met 3000 ton water erop. En natuurlijk Erwin Hilders (met helm) die geniet van een wandelingetje.
Day off
Vandaag, vrijdag, is het de rustdag. Ook voor ons. Dus ieder gaat zijn eigen weg. Ik wilde al eerder naar de Dubai Mall, maar dat was er niet van gekomen. Vandaag zag ik mijn kans schoon.
Maar voordat het zover was, eerst even braden aan het zwembad op het dak. Het weer is vandaag een beetje heiig, en dat betekent dat de zon niet zo heel erg hard staat te branden. Maar evengoed wel insmeren. Iets dat ik vorige week vergeten ben, werd meteen afgestraft door roodverbrandde benen.
Tegen een uur of twaalf, en gewapend met fototoestel, wandel ik naar het Royal Ascot hotel om de hoek. Daar is een taxi standplaats. Ik kan meteen in stappen. Met twee keer de maximum snelheid en continu van baan wisselend en anderen snijdend koersen we naar de Dubai Mall. Het programma "Wegmisbruikers" zullen ze hier nog wel niet kennen, vermoed ik.
De Dubai Mall ligt letterlijk aan de voet van de Burj Dubai, inderdaad die hoge toren (voor de liefhebber, hier allemaal mooie getallen). Het is een winkelcentrum met naar eigen zeggen 600 winkels en is dan ook heel erg groot. Wikipedia heeft weer allerlei interessante interessantigheden. Ook een leuke foto van het complex in aanbouw. Alsof het een vliegveld is, duikt de taxi een speciale tunnel in en stop onder de grond om me af te zetten bij een van de ingangen. 25 Dirham armer (6 Euro) wandel ik de koelte in. Meteen word ik verwelkomd door een soort van waterval, een kunstwerkje van een meter of 20 hoog.
Natuurlijk pak ik bij de ingang een plattegrond van de mall, want andere verdwaal je gegarandeerd. Even later kom ik bij een ijshockeybaan. Jawel, een ijshockeybaan. Ik begrijp het meteen: dit land is een beetje het land van het opscheppen. Als de buren een skibaan hebben, dan kun jij niet achterblijven en moet jij met iets beters komen. In dit geval dus een ijshockeybaan. En omdat de mensen dit misschien een beetje karig vinden, doe je er ook nog een groot aquarium bij, maar daarover later meer.
De meneer met het witte gewaad op de eerste foto is trouwens His Royal Highness Sheikh Mohammad bin Rashid Al Maktoum, Vice-President of the United Arab Emirates and Prime Minister and Ruler of Dubai. Afijn, de trouwe lezer kent hem zo onderhand wel. En het is geen billboard of foto, maar een videowand. De ijshockeybaan werd natuurlijk door de westerse toerist flink gebruikt, want wat doe je als een weekje naar de zon gaat? Maar ook de arabier was op schaatsen te vinden. En dat is dan weer wel een raar gezicht.
Met de plattegrond in mijn hand slenter ik verder. Ik kom bij een uitgang waar een vijverpartijtje is aangelegd. Je kent wel van die winkelcentra, waar ze een beetje met water in een vijver spelen, om wat frisser over te komen. Hebben ze hier ook gedaan.
Meteen ook een bruggetje erbij om aan de overkant te komen en een apparatementencomplex voor de echte verslaafde shopper. Vanaf het bruggetje naar rechts kijkend staat dan toch de Burj Dubai, ’s werelds grootste toren. Sinds kort heeft ie zijn uiteindelijke hoogte van 816 meter bereikt, dankzij een naald van 50 meter hoog. De taxi chauffeur op de weg hiernaar toe kende zijn statistieken want hij wist te melden dat er 160 verdiepingen in zaten. En volgens de geruchten zou de Russische maffia de bovenste verdieping voor 40 miljoen dollar hebben gekocht en met cash hebben betaald. Maar dat is maar een gerucht.
Goed Fabian, zoals beloofd, hier is ie dan: een foto van de Burj Dubai. Let op, de foto is erg groot! Hij is uit 4 foto’s samengeplakt, wat de toren pastte niet goed op 1 foto. Helaas was het heiig en is vooral het bovenste stuk niet goed te zien. Maar ja, dat is dan ook 816 meter ver weg, he? Overigens lijkt ie helemaal niet zo groot. Volgens mij komt het door de manier waarop de ontwerper de ramen heeft laten maken: over de hele verdieping hoogte 1 raam. Als ie daar nou twee ramen had gebruikt, dan leek het geheel vast wat hoger.
En als je denkt te zien dat die toren niet helemaal recht is gebouwd, dan heb je het toch mis. Het foto-plak-programma kon er niet helemaal wijs uit en maakte er een potje van.
Na een uitgebreide foto-shoot verdwijn ik weer naar binnen, de koelte in. Ik ga naar de tweede verdieping, naar het foodcourt. Een begrip in de Amerikaanse mall-aardij. Een ruimte met eettafels en stoelen, met daar omheen allerlei soorten eettentjes. McDonalds, Chinees, Libanees, Grieks (jawel, er is een Grieks eettentje in Dubai!), KFC, Burger king en een hoop lokale tentjes. Zo kan iedereen eten wat ie wil en toch bij elkaar zitten. Ik kies voor Chinees en eet voor 24 Dirham een bordje rijst met vlees en groente met een flesje water.
Op elke kruising in de mall vind je wel een aandachttrekker. Hier bijvoorbeeld een ronde "video-ring" die in vijf lagen op elke gewenste hoogte kon worden gehangen. En daaronder een enorme video-vloer, waar je overigens niet overheen mocht lopen.
Na de lunch loop ik door een speelgoedwinkel, maar eigenlijk beginnen de kids daar te oud voor te worden. Ik kan in ieder geval niks leuks meer vinden. Dan op naar de boekwinkel. Dat was eigenlijk de reden om naar deze mall te gaan. Het is een winkel van een Japanse keten, Kinokuniya, en die hebben sinds kort een winkel in deze mall. Het is meteen de grootste boekwinkel in Dubai. En inderdaad hij is erg groot en ze hebben errug veel boeken. De winkel zelf was niet echt te fotograferen, maar hij is gelegen rond een enorme ronde hal.
De ramen in de ronde wand van de hal zijn van de boekwinkel, dus dan weet je wel waar we over praten. Ik snuffel op mijn gemak een uurtje of twee rond en koop een paar boekjes. Tijdens het snuffelen komen regelmatig mensen van de cleaning crew langs. Deze mensen hebben een stoffertje en stoffen alle boekenplanken af. Een nuttige bezigheid. Ik vraag me af hoe vaak per dag elke plank wordt afgestoft.
Dan verder, er is ook nog een complete gold-souk. Een goud en juwelen markt. Niet helemaal mijn ding, maar toch even door heen gelopen. Wel een apart sfeertje. Veel winkels zonder klanten trouwens, en dat op de drukke rustdag (beetje tegenstrijdig, ik denk niet dat ze hier een soort ChristenMoslimunie hebben, die tegen koopvrijdagen zijn).
De gold-souk sluit weer aan op een grotere toeristen attractie: het aquarium. Een enorme ruit waarachter echt flinke vissen (haaien van een meter of twee!) zwemmen. Op drie verdiepingen kun je er naar gaan zitten of staan of lopen kijken. En net zoals in ons eigen Dolfinarium hebben ze ook voedertijden. Spectaculair met die haaien. Kennelijk zijn de andere vissen niet te vreten, want die laten ze wel met rust.
Van al dat slenteren in airco-omgeving krijg je reuze dorst, maar gelukkig is er dan in de kelder nog een grote supermarkt. Flesje water gekocht, hopelijk niet uit het aquarium. Deze supermarkt heeft een aparte afdeling met varkensvlees, de "Pork shop". Een beetje afgeschermd van de rest. Bord er boven, dat de moslim er niet in mag.
Tegen een uur of 5 is het weer tijd om te gaan, alhoewel de mall tot twaalf uur ’s nachts openblijft. Ik loop naar de taxi standplaats en daar staat een onafzienbare rij taxi’s klaar om de moegeshopte toerist naar huis te racen. Racen, want deze chauffeur sneed nog meer als die op de heenweg. Er werd in ieder geval regelmatig naar ons getoeterd. En dat terwijl het net zo rustig aan het worden is op de weg in Dubai. Vanuit de taxi zie ik dat er nog veel bouwkranen staan, ook al is het hier ook crisis en heeft die hier heel hard toegeslagen.
En daarmee is het weekend weer voorbij. Morgen weer aan het werk….
Regen in Dubai
En toen was er een buitje….
(deze foto’s zijn gemaakt vanuit een gebouw waar het dak niet lekt, de airco het altijd doet en op een riante 25 graden staat)
Jongensspeelgoed
Bij gebrek aan mooie vrouwen, moet je toch iets. Dan ga je als jongen lekker knutselen. Met haken, kabels, katrollen kranen en motoren. Vanmorgen was het zover. Rob, Thijs, Toine en Anton hebben zich heerlijk uitgeleefd.
Toine heeft er een leuk zitje bij gemaakt:
KFC
Voor die het nog niet wisten: ik ben weer terug in Dubai. Of: ik ben weer naar Dubai. ’t is maar net van welke kant je het bekijkt.
Dit keer een lang bezoek: ruim drie weken. En hopelijk krijg ik het werk af.
Terugkeren in Dubai begint bijna gewoon te worden. Ik kijk niet meer op van de typisch gedragingen van de Dubaianen. En de loeiende minaretten vielen me pas vandaag op, drie dagen na aankomst. Omschakelen tussen het Nederlandse en Arabische leven (in dat laatste ben ik alleen maar te gast), gaat sneller dan ooit. De warmte valt allemaal wel mee. Ik erger me niet meer aan Inshallah-gedrag (nog niet, vermoed ik). Maak me niet boos om hakkelende of wegvallende telefoongesprekken.
Een ding viel me wel vrij snel op: er wordt minder getoeterd op de weg. Werd elk moment dat een weggebruiker moet wachten of inhouden tot nu toe verontwaardigd begeleid door een druk op de claxon, nu lijkt het wel of His Royal Highness Sheikh Mohammad bin Rashid Al Maktoum, Vice-President of the United Arab Emirates and Prime Minister and Ruler of Dubai een decreet heeft uitgevaardigd dat er niet meer getoeterd mag worden. Het zou overigens een welkome verandering zijn in deze toch al zo lawaaiige en drukke stad.
Op site loopt ook alles zijn gangetje. We staan voor de oplevering van een aantal delen van de totale installatie, en daardoor wordt het weer wat drukker met Rexroth collega’s. Deze dag zijn we met negen man sterk. En dan hebben we nog een aantal lokale arbeiders voor ons werken, een bedrijfje dat Total Power heet. Laatst hadden we gezamelijk een etentje. De keuze van het eten hadden we aan de mensen van Total Power overgelaten. Ons was duidelijk gemaakt dat we om 4 uur ’s middag eten kregen. Wel een beetje vroeg, maar goed.
Om vier uur kwam de auto van de Total Power mensen terug op site en ging de kofferbak open. Deze was volgeladen met eten van KFC oftewel Kentucky Fried Chicken. Deze van huis uit Amerikaanse keten is zo mogelijk nog slechter als de Mac! In al die keren dat ik in Amerika ben geweest heb ik deze tent altijd gemeden. Goedkoop en fantasieloos voer gebaseerd op kip. Bah! En dat terwijl kip het meest veelzijdige stukje vlees is.
Het leek wel of ze elk afzonderlijk item van menukaart hadden meegenomen: chickenwings en broodje kipburger. Tot zover begrijp ik KFC. Toen besloten ze dat ze met de mode mee moesten: broodje kipcorn. En nog zo’n modernisme: kip-wrap, ook in corn uitvoering beschikbaar. Daarnaast zakjes met friet, en omdat de heren een tijdje onderweg zijn geweest, zijn deze lauw en zacht en taai geworden. Gelukkig krijg je bij KFC ook nog "groente" meegeleverd: bakjes met cole-slaw ;-).
Natuurlijk wilden de mannen hun broodheren niet voor het hoofd stoten en hadden ze flink ingeslagen. Helaas voor ons en gelukkig voor hun hadden we ineens niet zo heel veel honger. "Gelukkig voor hun" want: zo konden ze alle left-overs mooi mee naar huis nemen en ’s avonds (of ’s morgens?) nog eens opwarmen.
Nee, dit is niet mijn soort eten. Ik was liever naar de Pakistaan of Indier gegaan…. voor de Total Powers waarschijnlijk de hutspot of andijvie-stamp van Pakistan of India.
Zwembad sessie
Als ik uit Dubai weg ga, dan neem ik altijd de middagvlucht, die rond 3 uur vertrekt. Dat geeft me nog even de kans om in de zon te liggen. Het hotel waar we in Dubai verblijven heeft op het dak een zwembad(je) met wat ligstoelen er omheen. ’s Morgens is het daar goed toeven, de zon is nog niet te warm en je verbrandt nog niet.
Gisterenavond zag het er overigens erg donker uit: tegen een uur of 10 begon het flink te onweren en het heeft even flink geregend. Gevolg: straten die overlopen, want regen zijn ze hier niet echt gewend. Maar goed, gisterenavond was ik even bang dat mijn twee uurtjes aan het zwembad letterlijk in het water zouden vallen.
Dat viel gelukkig vanmorgen allemaal mee, de zon scheen weer en tegen een uur of 9 kon ik me met mp3 speler op een ligstoel installeren. Na anderhalve week het lokale of Indische gejengel aan te hebben gehoord, ben ik wel eens toe aan mijn eigen herrie: dat wordt dus IQ, een van mijn all-time favorites. Voor het eerst sinds ik hier ben weer even aan iets anders denken. En dat alles in de zon die precies de juiste hoeveelheid warmte afgeeft. Het enige nadeel is de herrie om je heen. Zelfs met mp3 in je oren, bromt de hotel-airco, die ook op het dak staat, stevig op de achtgrond. En het alomtegenwoordige verkeer is ook dag en nacht te horen. Dubai is ook een city die never sleeps. Tijdens de pauze (even niet liggen) kijk ik van het dak naar de omgeving. Eigenlijk best grappig, ik denk dat er wel honderden schotelantennes zichtbaar zijn op de gebouw om me heen. Deze gebouwen herbergen de beter gesitueerde Indier/Pakistaan/etc. Het zijn allemaal appartementen, de een iets kleiner, de ander iets groter, met een balkon.
Ook kun je vanaf ons hotel uitkijken op een "begraafplaats", ik denk een van heel vroeger. Er mag kennelijk niet gebouwd worden, maar er liggen we allerlei matrassen met afval eromheen. Ik denk dat er hier zwervers slapen, maar voor het zelfde geld zijn het prostituees die er hun "kantoor" hebben. Dat laatste is een goed bewaard geheim, dat iedereen kent. Vooral Russische vrouwen schijnen hier horizontaal te werken. Het eerste (zwervers) is nieuw voor mij, maar ik kan het me wel voorstellen. Ik vind namelijk dat Dubai een soort Arabisch Amerika is, en daar hebben ze ook zwervers bij de vleet.
En dan heb je – natuurlijk – ook de nieuwbouw die plaatsvindt tussen de gebouwen die al staan. Hier worden de arbeiders zonder opleiding te werk gesteld. Gezellig met voorhamers stukken beton kapotslaan. Waar het goed voor is weet ik niet (en zij waarschijnlijk ook niet), maar ze doen het maar gewoon. 6 dagen in de week, 10 uur per dag.
Zoals gezegd, alle daken en vaak ook muren herbergen hier airco’s. Dit is hier net zo’n ondenkbaar apparaat als een auto of een mobiel. Een soort eerste levensbehoefte. Heel Dubai zoemt van de airco’s.
Voor de echte liefhebber hier nog even een zelfportret tijdens de activiteit waar ik hier in Dubai telkens weer naar uitkijk: een paar uur aan de rand van het zwembad op de dag dat je naar huis gaat, of te wel de "zwembad sessie".
Na nog even douchen stap ik om 11:30 in de taxi die me naar het vliegveld brengt.Omdat ik hier al een paar keer ben geweest heb ik nu Silver Frequent Flyers. Nog wel tenminste want 1 maart 2009 is dat afgelopen. Maar daardoor kun je sneller inchecken en mag je in de Business Class Lounge wachten op je vliegtuig. Nu is Emirates een vrij luxe maatschappij, maar de business class lounge van Terminal 3 is daar de overtreffende trap van.
Gratis eten en drinken. En niet te flauw. Een buffet met lekker eten, lokaal en internationaal. En natuurlijk ook drank, over alcohol wordt niet moeilijk gedaan. Dus laat ik eens stoer doen, ik vraag om champagne. Gratis.
Dit is trouwens het voorgerecht. Als ik mijn champagne glas leeg heb, staat er ineens een mannetje naast me die vraagt of ik er nog een wil. Nou, best wel. Zo kan ik tenminste gewoon dooreten 😉 Tijdens het eten SMS ik wat met Lizet, om te vertellen hoe moeilijk het hier allemaal ging en hoe blij ik ben dat ik weer naar huis mag.
Nog een uur, dan vertrekt mijn vlucht. Kan ik nog net dit verhaaltje typen. Via het gratis wifi internet op de luchthaven (dat zouden andere luchthavens ook eens moeten doen. Daar willen ze er altijd geld voor hebben.) probeer ik het verhaaltje te uploaden. Helaas is daar niet genoeg tijd meer voor, en ik haast me naar het vliegtuig, waar het boarden al begonnen is. Dan maar in Boxtel uploaden.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit, sed diam nonummy nibh euismod tincidunt ut laoreet dolore magna aliquam erat volutpat. Ut wisi enim ad minim veniam, quis nostrud exerci tation ullamcorper suscipit lobortis nisl ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis autem vel eum iriure dolor in hendrerit in vulputate velit esse molestie consequat, vel illum dolore eu feugiat nulla facilisis at vero eros et accumsan et iusto odio dignissim qui blandit praesent luptatum zzril delenit augue duis dolore te feugait nulla facilisi.