weblog:
A website that displays in chronological order the postings by one or more individuals and usually has links to comments on postings.
Raytje
De verzamelde werken – Volume II
De gebruikelijke verzameling van belangrijke informatie, wetenswaardigheden, laatste nieuwtjes, eerste geruchten, roddel, achterklap, onzin en klets.
Een nieuwe roadtrip
Geen videoclipje dit keer
De zondag is weer vrij (wauw, dat is al twee keer dit bezoek, dat ik op zondag niet hoef te werken. Erg bijzonder…). We zijn nog maar met zijn tweeen, Maarten is afgelopen vrijdag vertrokken. De dag begint met uitslapen (degene die me goed kennen weten dat ik dan tot 7 uur oid slaap, in plaats van tot 6 uur). Daarna een ontbijtje en een uurtje zwembad.
Tegen het middag uur vetrekken we met twee brommertjes. Het binnenland in. Aan het landschap kun je zien dat het tijd wordt dat het gaat regenen. Niet dat alles dor is, maar het begint wel allemaal wat droger te worden. Kennelijk is het ook oogsttijd voor de rijst, want op verschillende plaatsen komen we stukken zeil op het asfalt tegen, waar rijst op ligt te drogen. Het schijnt zo’n uur op 4 in de (brandende!) zon te moeten liggen en dan is het droog.
De laatste foto lijkt een soort paprika, maar is een cashew noot. Deze is erg groot, een centimeter of 3-4.
We rijden de berg in de buurt van restaurant Uddo over en komen bij de daarachterliggende rivier. Hier veel werfjes, waarvan binnenvaartschepen worden gebouwd. Er is hier veel ijzerhoudend grond (grond is vaak rood), en de schepen worden gebruikt om ijzererts naar de haven van Vasco te vervoeren. Wij steken de rivier over met een pontje en komen dan in Ponda.
Gezien de reacties van de mensen komen hier weinig blanken. Veel "Hello!" en de kinderen maken de gebaren die ze bij ons ook maken, wat dat betreft zijn ze wel van de wereld. Mooie natuur, al weten ze er ook weer een vuilnisstort van te maken… Ook veel culuur, tempels en zo, al zegt het me niet veel, als cultuurbarbaar. Verder is er niet veel, en met hetzelfde pontje gaan we weer terug (gratis trouwens, alleen voor auto’s moet betaald worden). Vlak voor me zit een jochie dat toch best wel dik is, dat zie je hier niet veel. Wel oudere mensen, maar kinderen zijn hier allemaal slank.
We rijden langs een boom waar lianen uitgroeien en stoppen even verderop om wat te drinken. Dan door de bergen weer terug, waar we in Colva bij restaurant Boomerang afscheid nemen van de zon. Het is zondag en traditiegetrouwd is de lokale bevoling massaal op het strand (dat doet Nederland ook op zondag ).
We nemen ook afscheid van dit deel van Goa, want we verhuizen die avond van het Kenilworth hotel naar het HQ hotel in Vasco. Het Kenilworth had weer eens geen plaats en wilde onze meerdere dagen in Paddo Palace onderbrengen. We besloten toen maar helemaal weg te gaan en naar HQ te gaan.
Training III en meer
De laatste dagen van de training zijn bestemd voor het onderhoud en reparatie van de lift. De mensen hier moeten zelf reparaties kunnen uitvoeren, tot een bepaald niveau natuurlijk. Een van de meest complex taken die ze moeten kunnen uitvoeren, is het uitwisselen van een regelaar. Stap voor stap begeleid ik ze door de procedure, maar ik laat het ze wel zelf uitvoeren. Tijdens het wisselen worden regelmatig foto’s gemaakt van de stappen die ze maken.
En daar maak ik dan weer foto’s van
Tijdens onze middagpauze komen we de dock master weer tegen. Hij spreekt ons aan, en grijpt bijna meteen naar zijn borstzakje. Hij haalt zijn paspoort tevoorschijn en begint uit zichzelf (weer – zucht) te vertellen dat ie in Dubai, Malaysia, Qatar, etc is geweest. Dit is zo’n bekende uitspraak van hem geworden, dat zijn collega’s hier op de werf er ook al om moet lachen. Maar hij wilde nu bewijzen dat ie er wel degelijk was geweest. En inderdaad, hij had een hoop stempels in zijn paspoort staan. Maar nu gaat ie een week op vakantie, naar Brazilie, en wou ie nog even afscheid komen nemen.
Het einde van de training, zaterdagmiddag, valt samen met de finale van de wereldkampioenschappen cricket. Dit is hier net zo belangrijk als voetbal bij ons. Nadat India afgelopen woensdag de half finale al had gewonnen van Pakistan (dat net zo beladen is als een voetbalwedstrijd Nederland-Duitsland), moet India tegen Sri Lanka (of simpelweg "Lanka" zoals het hier heet) spelen. Een manager had al aangegeven dat er zaterdagmiddag geen training zou zijn (maar hij zegt dan niet dat ze cricket wilde kijken) en dat het daarom om maandagochtend zou plaatsvinden. Helaas voor hem, dat kwam niet in mijn planning uit. Ik heb hem gezegd dat zaterdag de laatste dag zou zijn. Omdat de onderhoudstraining toch nog maar voor 3 man zou zijn, bleek dit verder geen probleem.
Nu duurt een beetje cricket wedstrijd toch minstens een uur of 6, dus ’s avonds konden we in restaurant Micky’s in Colva live meemaken hoe India wereldkampioen werd. We verwachtten eigenlijk dat de mensen uit hun dak zouden gaan, maar nee. Beschaafd als ze zijn, ze juichten even, applaudiseerden even, en dat was het dan. Volgens welingelichtte bronnen (onze taxichauffeur Ivo ) was dat in de steden wel anders, daar waren de gebruikelijk taferelen van toeterende auto’s die het verkeer blokkeren, vlaggen, mensenmassa’s etc.
Miljard
Nou, ze zijn eruit, hoor! Het is officieel, bijna een jaar hebben ze er aan gewerkt, maar de getallen zijn officieeel. India heeft in 2011
een miljard twee honderd en tien miljoen drie honderd een en zeventig zes honder en vier en vijftig
inwoners.
1,21 miljard! Hoe krijgen ze zoveel mensen verwekt? (ik wel ergens een idee…) De afgelopen 10 jaar zijn is de bevolking gestegen van net iets meer als 1 miljard naar 1,21 miljard. Er zijn er even 181 miljoen bijgekomen…
De Census van India is gereed, alle statistieken zijn bekend. Van iedere bewoner is een foto gemaakt, een vingerafdruk genomen, en ze hebben gecontroleerd of het een jongetje of een meisje is (nee, ik ken de test procedure daarvoor niet), wie er kan schrijven en wie niet, en weten bovendien hoeveel mobiele telefoons er zijn (altijd erg belangrijk bij een bevolkingsonderzoek). Kennelijk telt men hier elke 10 jaar de bevolking en sinds gisteren is de telling van 2011 bekend. Sinds 1901 groeit de bevolking explosief , van 238 miljoen, naar een miljard en eeuw later). En trots wordt dan ook gemeld dat de groei in de laatste 10 jaar minder is als de voorgaande. Tja… voorlopig groeit de bevolking nog flink!
De lokale krant staat vol met statistieken en weetjes. Zo is de ’’sex ratio’ gemiddeld zo’n 877 tot 1000. Sex ratio, dat trekt mijn aandacht echt wel. Even later weet ik, weer wat wijzer én wat teleurgesteld, dat dit de verhouding vrouwen – mannen is. Het betekent dus dat er veel meer mannen zijn als vrouwen.
Het onderzoek is uitgevoerd door zo’n 2.5 miljoen mensen, die dus die andere 1,21 miljard moesten natellen. Wij als nuchtere Hollanders zagen het al helemaal voor ons: "Nou, Ok jongens, nou allemaal even stilstaan, hoor! Een… twee… drie… vier… vijf…"
En natuurlijk spelen de politici weer mooi weer. De Home Minister wist de volgende uitspraak te doen:
"it is the biggest exercise since humankind came into existence"
Tuurlijk…
Training II en meer
Deze week maken we lange dagen. Het grootste deel van de dag zijn we bezig met de training, en daarna doen we het werk dat blijft liggen. En net op het moment dat de temperatuur en vochtigheid begint te stijgen, op weg naar de moesson. Zelfs de Indiers zelf beginnen er regelmatig over.
De training is al gevorderd, we zijn nu aangekomen bij onderhoud en storing zoeken. Wij veroorzaken dan een fout in het systeem, en dat mogen de mensen van de klant dan uitzoeken en oplossen. Hier nog wat plaatjes van Freddy met de mechanische mensen.
En dan tenslotte iets waar mijn korte broek van afzakte. Vorige week begaf een motortje van een lockpin het. We hebben het laten uitwisselen met een nieuw exemplaar door onze subcontractor Aspolite. Dit bedrijfje levert hand- en spandiensten voor de electrische installatie. Deze week werd het motortje aangesloten. We wilden het meteen testen en schakelden de motor in. De zekering sprong er meteen uit. Waarschijnlijk (je krijgt een soort gevoel voor dat soort fouten) een kortsluiting gemaakt bij het aansluiten.
Ik vroeg aan de supervisor Alex of ze misschien een kortsluiting hadden gemaakt, “No no, Sir” was meteen het overtuigde antwoord. Maarten ging ook eens kijken. Natuurlijk hadden ze wel kortsluiting gemaakt. Ik had er eigenlijk op dat moment een foto van moeten maken, met de kabel eraan. Hieronder de aansluitingen van de motor. Eenmaal raden waar de kabel was vastgemaakt….
Precies, aan de drie aansluitingen aan de rechterkant. Een volle kortsluiting van drie fases….
En zo gaat het de hele tijd. Als je er niet zelf met je neus bovenop staat, dan gaat alles mis. Een deja-vu gevoel bekruipt me hier regelmatig. In Dubai hadden we precies hetzelfde probleem, een toeleverancier die vaak niet weet waar ze mee bezig zijn. Je zou zeggen dat we er van geleerd hebben, dat dat ons niet meer gaat overkomen. Dat we een betere toeleverancier zouden zoeken. Maar nee hoor… zucht…
Roadtrip II
Hier nog wat foto’s die ik gemaakt heb tijdens de roadtrip van afgelopen zondag. Het was die dag echt snikheet en ook nog eens vochtig. Niet te harden… dan maar brommeren.
Onderweg kom je mooiste huizen tegen Waarschijnlijk was de paarse verf in de aanbieding.
Op de weg naar Agonda Beach, ten zuiden van Vasco en de omgeving waar we in het hotel zitten, kom je langs een tempel. Voordat je binnengaat, eerst de schoenen uit. Meteen krijg je een rode stip op je voorhoofd en krijg je wat onsamenhangend gebrabbel van een gids te horen. Maar met gebaren kom je best een heel klein stukje. Zo maakt ie duidelijk dat we de bel moeten/mogen (dat is dan weer niet duidelijk ) laten klinken en dat we foto’s mogen maken. Bij dezen dan.
Maar de beloning is goed: de heuvels in het zuiden zijn mooi om doorheen te rijden, de wind geeft een gevoelstemperatuur die wel te harden, en we eindigen in Agonda Beach. Een plaatsje dat aan een mooi strandje ligt. Bijna geen toeristen, en degene die er wel zijn lijken wat hippie-achtig.
We drinken er wat en rijden weer terug, om bij de Boomerang wat te eten.
Een geslaagd dagje uit, zo vlak voordat de training begint.
Training
Vandaag ben ik toegekomen aan waarvoor ik eigenlijk hier ben: de training van het personeel van de werf in het gebruik van de lift.
Volgens het contract mogen er 10 trainees komen. Het werden er een paar meer. Er is een klaslokaaltje met een beamer geregeld. Het is er erg krap, en er moeten soms twee rijen stoelen achter elkaar staan. Belangrijker, er is een WC naast het klasje
Daarna was het tijd om te gaan kijken hoe de installatie eruit ziet, en waar welke onderdelen staan. ’s middags was het tijd voor de hands-on sessie: de mensen moeten dan zelf doen wat ik ze geleerd heb.
De meeste gestelde vraag was: "So if you press the Emergency Stop button, only this winch stops?" Of kleine variaties: "This Emergency Stop button stops only this side, no?" en "Only this drive stops?" Dit gaat de vraag van de week worden, denk ik…
Indische bedrijfscultuur
Door hier een aantal weken of maanden te werken krijg je op een gegeven moment wel door hoe het er in een Indische organisatie aan toe gaat. De man met wie ik hier veel te maken heb, merkte dat en kwam op een gegeven moment met een power point aanzetten die de Indische bedrijfscultuur op een humoristische wijze aan de kaak stelt.
Ambiance
Zoals beloofd, een paar foto’s van de ambiance. Dan wel niet van het restaurant waar ik eerder over schreef, maar bij Micky’s in Colva, een dorp verderop. Geen friettent, zoals bij ons thuis, maar een openluchtrestaurant (dat zijn ze hier allemaal ).
We namen wat Indische gerechten van de kaart, en ik vroeg nog om ’not so spicy’. ’No problem Sir, I can make’ was het antwoord. Mooi!
Maar ’not so spicy’ was toch nog genoeg om het zweet op mijn voorhoofd te laten verschijnen. Het liep in stralen over mijn gezicht, en ik was behalve aan het eten ook nog aan het deppen Maar het was erg lekker.
Freddy is wel toe aan een leesbril trouwens… 🙂
Docking II
Goed, na de lunchpauze moest het schip op de kade gereden worden. Onder wederom grote belangstelling werd het transportsysteem onder de trestles gereden. In de ochtend bleven de meeste mensen nog achter een lint (natuurlijk niet diegene die zichzelf onmisbaar voor dit karwei beschouwden, of onaantastbaar vanwege hun rang of plaats in de organisatie). Nu stond iedereen er met zijn neus bovenop.
Een gevaarlijke situatie. Want als er iets gebeurd kun je waarschijnlijk niet op tijd wegkomen. Maar omdat het risico van de operatie geheel bij de klant lag, werden er andere regels en procedures gevolg. Of eigenlijk geen.
Vlak voordat het schip opgetild werd van het platform, riep (floot!) de dock master iedereen van het platform af (behalve weer diegene die hoger in rang waren). Het optillen ging zonder problemen, waarna in een laag tempo het rijden begon.
Zonder problemen reden de bogies een voor een van het platform op de kade. Aan het einde van de dag stond het schip op de wal.
De Indiers feliciteerde vooral zichzelf, maar ook wij kreeg de felicitaties. Al met al was de docking dan toch geslaagd, en zonder problemen.
Het was een lange dag. Moe maar voldaan pakten we onze spullen, en liepen we naar de poort van de werf. Halverwege komen we een safety officer tegen. Je zou zeggen dat bij al die operaties van de afgelopen maand, dat we hem eens gezien zouden moeten hebben. Ik had hem nooit eerder gezien, maar nu was ie er in eens. Een man met humor, dat bleek al gauw. Hij vroeg namelijk of zo’n docking altijd zo lang duurt…
Docking I
Er was ons gevraagd het platform zaterdagmorgen alvast omlaag te brengen, zodat de docking snel kon beginnen. Een beetje vreemde vraag van de klant, nu we gezien met tot welke snelheid ze zelf in staat zijn om te werken. Maar goed, aangezien we verder toch niet veel konden, waren wij er klaar voor.
De lekke boot werd door sleepboten voor de liftput gebracht. Dit zou ook een test worden voor het inhaul system. Dat bestaat uit twee karren die aan weerszijde van de lift over een rail kunnen rijden. Als het schip tussen beide karren wordt vastgemaakt, dan blijft het schip tijdens het binnenvaren precies in het midden. Hieronder kun je zien hoe de blauwe karren met gele lijnen zijn bevestigd aan het schip.
Het blijkt erg goed te werken, de karren rijden soepel over de rails en houden het schip mooi in het midden.
Ondertussen (en dit hadden we al verwacht) werd het erg druk aan de kade.
De cdock master had gedurende de hele operatie de touwtjes stevig in hadden. Of eigenlijk een fluitje, waarmee hij iedereen driftig tot actie maande. En zoals het altijd gaat, anderen bemoeien zich er mee, en de arbeiders weten niet goed naar wie ze moeten luisteren. Gevolg, een prettige chaos, maar uiteindelijk kwam het schip toch zonder al te veel problemen in de liftput.
Het platform ging omhoog, en zonder problemen kwam het schip uit het water. Halverwege werd even gestopt om een duiker onderwater te sturen. Deze moest kijken of het schip inderdaad goed boven de trestles lag. Gedurende de hele tijd (we zijn nu ongeveer een uur of vier verder), staat er een hoogwerker met twee man in de brandende zon, video opnames te maken. Bij de foto’s van de toeristen zie je de hoogwerker boven de mensen uitsteken.
Ondertussen stond de man met de kokosnoot, wierrookstokjes en bloemen al gereed. Bij elke belangrijke gebeurtenis wordt er met een korte ceremonie een kokosnoot kapotgeslagen, wierrookstokjes aangestoken en een bloemenketting gehangen op het voorwerp dat gezegend moet worden. Zo is onze lift al gezegend (elke motor kreeg zijn eigen bloem), en ook de SPPS en transfersysteem hadden die eer. Het moet geluk brengen. En geheel in Indische stijl: als het dan toch mis gaat, dan waren er gewoon te weinig wierrook stokjes.
Toen het platform op kade niveau was aangekomen, mocht het hoger management de ceremonie uitvoeren. Op de kade, schoenen uit, en samen gezellig even een wierrook stokje aansteken. Op de laatste foto zie je trouwens hoe datzelfde hoger management toch ook nog even zelf de handen uit de mouwen steekt. Zodat ze later in ieder geval kunnen zeggen, dat ze de boot eigenhandig hebben afgemeerd.
Toen was het lunchtijd. Maarten had voor ons broodjes gehaald, wij bleven op de werf. Alle toeristen gingen lunchen. Op datzelfde moment kwamen de arbeiders te voorschijn. Met laddertjes klommen ze omhoog tegen de schroef en aandrijfassen om daar de mosselen weg te halen. Gratis eten!
En daar stond ie dan…
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit, sed diam nonummy nibh euismod tincidunt ut laoreet dolore magna aliquam erat volutpat. Ut wisi enim ad minim veniam, quis nostrud exerci tation ullamcorper suscipit lobortis nisl ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis autem vel eum iriure dolor in hendrerit in vulputate velit esse molestie consequat, vel illum dolore eu feugiat nulla facilisis at vero eros et accumsan et iusto odio dignissim qui blandit praesent luptatum zzril delenit augue duis dolore te feugait nulla facilisi.