weblog:
A website that displays in chronological order the postings by one or more individuals and usually has links to comments on postings.
Raytje
De verzamelde werken – Volume II
De gebruikelijke verzameling van belangrijke informatie, wetenswaardigheden, laatste nieuwtjes, eerste geruchten, roddel, achterklap, onzin en klets.
Vet cool man!
We hadden ons oog er thuis al op laten vallen, iets actiefs in de omgeving te kunnen doen. Tegenwoordig nogal in opkomst in Oostenrijk, adventures van allerlei soorten. Onze keuze was gevallen op "high ropes". Je doet jezelf een tuig aan, met flinke haken eraan. Dan klim je via een paal naar 8 meter hoogte, en daar ga je allerlei dingen uithalen waarvan je moeder vroeger al zei dat je dat niet mocht. Kijk even op deze link.
Gisteren meldden we ons bij het adventure burootje in Flachau. De donkere wolken voorspelden niet veel goeds, en nog voordat we onzs tuig aan hadden getrokken barstte er een flink onweer los. Het adventure werd afgeblazen en verzet naar 10 uur vandaag. Protest bij de kids, want nu moesten ze ook nog vroeg op staan
Vandaag om 10 uur meldden we ons weer. Geen onweer, maar wel een gestaag regenbuitje. En dat hield ook niet op. Maar dat weerhield ons niet van best veel lol. In eerste instantie een beetje angstig (Fabian, toen hij voor het eerst over een kabel ging lopen: "Zeg me nog eens waarom ik dit ook alweer wou") maar al gauw genieten van de spanning.
Na 2 uur ronddabberen op 8 meter hoogte, in kabels, netten en houten balken, sloten we af met een afdaling met de flying fox. Kijkt u zelf:
Op de weg terug naar huis, waren de "vet cool"s niet van de lucht…
Regen
Hier hoef ik denk ik niet veel woorden aan vuil te maken. En de weersverwachting is niet veel beter….
/wordpress/wp-content/uploads/2010/08/Regen.wmvMaurachalm
Het klinkt triest, maar Lizet en ik hebben bij deze vakantie bedongen dat we 5 dagen gaan wandelen en dat deze dagen zonder mopperen verlopen. Bedongen bij Manous en Fabian wel te verstaan.
Gisteren was dag 4, en ging het met de Grafenbergbaan omhoog. Daar wilden we naar de Maurachalm wandelen, waar een Hutte is. Wat eten en drinken en dan langs de andere kant van de berg weer terug. Een makkelijk wandelingetje, zonder al te veel hoogteverschil.
Fabian vroeg om de Ixus camera, dus die is verantwoordelijk voor de onderstaande plaatjes. We hadden hem daarbij de opdracht gegeven, geen rare foto’s van zichzelf te maken, zoals rare bekken, foto’s van zijn neusgaten of de binnenkant van zijn mond.
Manous wilde perse met een koe op de foto, dus die zitten er ook tussen.
De Maurachalm Hutte is een drukbezochte hutte. De vorige keer waren we hier ook al, en werden we verrast op volksmuziek: de eigenaar speelde accordeon en zijn moeder zong daarbij. Dat gebeurde nu weer, zie het bijgaande filmpje. Je moet er wel van houden
/wordpress/wp-content/uploads/2010/08/Maurachalm.wmvTwee tafels verderop zaten ook Hollanders. Ik was juist van plan een opmerking te maken dat de Nederlanders in het buitenland lang niet meer zo luidruchtig zijn als vroeger. Tegenwoordig zijn het Italianen die deze rol hebben overgenomen. Ze rossen overal tussen door, schreeuwen naar elkaar en kunnen weinig respect voor rust en natuur opbrengen. Maar ik ben niet meer zo zeker van die Hollanders. Toen de eigenaar zijn accordeon begon te bespelen, kwam er van de tafel verderop met de Hollanders meteen zo’n typische jodel-gil die alleen Oostenrijkerse kunnen: Jie-haaa-haaa-haaah… Daarna begon de vader van het gezin met zijn hand op tafel in de maat mee te slaan. Zucht…. plaastsvervangende schaamte ….
Op de terug toch nog even langs de Schaukelgarten, met de grote schommels. Waar papa en mama toch weer even mochten spelen. En mama ook nog even op het springkussen wilde. Manous en Fabian schaamden zich rot en stoven van het springkussen af, ze wilden niet met moeder op de foto verenigd worden.
Griesenkareck
De berg waar Wagrain, Moadorfl en Flachau tegen aankijken heet de Griesenkareck. Vreemd genoeg zijn we er al die keren dat we hier waren nog nooit naar toe gewandeld. In de winter kun je dat sowieso niet, dan is die route afgezet. Tijd dus om er eens naar toe te gaan. Terwijl de kids in het zwembad liggen ga ik in mijn eentje met de Flying Mozart (de kabelbaan uit Wagrain) naar boven. Vandaar is het maar een half uurtje en dan sta je op 1991 meter, naast een 8 meter hoog kruis.
Tijdens dat tripje zag ik twee parapentes opstijgen. De termiek had ze in no-time nog wat hoger.
Naar aanleiding van dat tripje besluiten we de dag daarna een flinke wandeling over de Griesenkareck te maken, en dan doorlopen naar Kleinarl. Zonder gemopper (bedankt kids!) gaan we op pad. Het is de Kleinarl Höhenweg, die over de bergrug tussen Flachau en Kleinarl voert. Je loopt van top naar top. Het weer was er prima voor: niet te warm, en een klein briesje. Onbewolkt, en redelijk helder. Dus mooie vergezichten. Op elke top kun je tot ver in de omgeving kijken: de Dachstein, de Großglockner, de Venediger, alles is te zien.
Dan komen we op een top met een kruis waaraan een kastje hangt. In het kastje een boekje waar je je naam in kunt achterlaten. Dine stemming was toch al goed en in een hilarische bui besluiten we een boodschap aan Patrick en Heidi over te brengen (rrraarrrr) .
We vervolgen onze weg niet voordat Fabian zijn schoenen drie keer uitgedaan en geinspecteerd heeft om te kijken wat er zo’n pijn aan zijn voeten doet. De pijn verdwijnt zonder dat we iets vinden….
De route begint dan omlaag te gaan. Omdat we zo onderhand wel honger beginnen te krijgen, lopen we langs de eerste Hütte. Die blijkt alleen op zondag, dinsdag en donderdag open te zijn – het is nu maandag. Hmmm, zeker het naseizoen. Maar ook de volgende Hütte blijkt helemaal dicht te zijn. Gelukkig hebben we ons noodrantsoen (overgebleven tortillas van de vorige dag ) bij ons, al smaakt dat wel erg droog met water. Maar goed, we kunnen er weer even op vooruit.
Verder naar beneden. Mijn linkerknie begint pijn te doen van al dat omlaag lopen. Gelukkig is er dan Liftgasthaus Galler waar we welkom zijn. En dan smaakt zo Gösser bier toch wel heel erg lekker! Het laatste stuk gaat erg zwaar, maar we komen heelhuids beneden. In de lokale Spar kopen we wat te drinken en wachten vervolgens op de bus. Die brengt ons een half uur later naar het startpunt in Wagrain.
Daarna nog een uur in het zwembad om bij te komen en af te koelen. Een geslaagde dag. ’s Avonds kan ik meedelen dat we die dag ruim 10 km hebben gelopen. De Garmin heeft het mooi voor ons bijgehouden (het rechte stuk op het kaartje is de kabelbaan).
Dagje op de Grafenberg
We hebben nu de beschikking over de Wagrain Card (let op: met een "C", he? Dat heeft meer uitstraling als "Karte"). En daarmee mogen we elke dag zoveel als we willen met beide kabelbaantjes in Wagrain.
We gaan dan ook de Grafenberg op, waar we ’s winters prima kunnen skien. Eens kijken hoe dat er ’s zomers uitziet.
Het weer speelt mee, de temperatuur is prima. Boven op de Grafenberg heeft men een groot speel park gemaakt voor de kids. Een slimme zet, nu komen er meer mensen met de kabelbaan omhoog, en dat is weer goed voor de omzet.
Maar het is ook een echt leuk speelpark. Manous en Fabian vermaken zich prima en op een gegeven moment is ook mama lekker aan het spelen.
Papa neemt de meer serieuze kant voor zijn rekening en verdiept zich in wat Engelse literatuur
Oh ja, ook het lunchen doen we op hoog niveau. Niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk. Twee mini flesjes Prosecco smaken ook prima in de vrije natuur (op een plaid in een wei tussen de koeienvlaaien ).
We kregen het over het woord decadent. Volgens mij beperkte griekse/latijnse kennis zou dat vertaald iets als tien tanden moeten betekenen. Ik weet verder niet wat dat met de echte betekenis te maken heeft.
Berchtesgaden
Relatief vlak bij onze vakantieadres, aan de Duitse kant van de grens, ligt het plaatsje Berchtesgaden. Hoog boven in de bergen, uitkijkend over het plaatsje en de wijde omgeving staat het Kehlsteinhaus. Dit huis was vroeger het "theehuis" van Hitler. Hij ontving daar zijn belangrijke gasten. Nu is het een gasthof en restaurant. Het is ook een toeristen-magneet, want het was er erg druk.
Het Kehlsteinhaus staat op een moeilijk te bereiken rotspunt. Om er te komen moet je je auto parkeren bij een busstation (net zoals al die andere honderden, of misschien wel duizenden mensen probeerden). Daar koop je een buskaartje voor 33 Euro voor een familie met 2 kids, want vanwege de erg smalle weg naar het huis mag en kun je er niet met eigen vervoer naar toe.
Je krijgt een tijd toegewezen en op die tijd ga je met een van de zes bussen mee. Wij moesten drie kwartier wachten. De zes bussen slingeren zich langs de bochtige weg, inclusief een fantastisch uitzicht, langzaam omhoog. Ergens halverwege passeren we zes andere bussen op weg naar beneden. Bijna bovenaan, stoppen de bussen op een parkeerplaats. Daar reserveer je een tijd om weer met de bus mee naar beneden te gaan. In de rij staan dus.
Dan loop je via een tunnel de berg in, waar je weer moet wachten. Er is een lift die je naar boven brengt, maar die kan per keer maar zoveel mensen vervoeren.
De lift zoeft naar boven en stap je uit in het Kehlsteinhaus. Bij het uitstappen zie je de rij met mensen staan die weer naar beneden willen. In het huis zelf worden mondjesmaat rondleidingen gegeven, maar eigenlijk alleen op tijden dat het restaurant dat er gevestigd is niet druk is. Dus op de normale bezoektijden kun je er eigenlijk niet ronddwalen.
Wel is de grote kamer te bezichtigen. Die paar keer dat Hitler hier was, zat ie hier aan de thee, of aan de Schnaps of zo. Buiten het Kehlsteinhaus is er nu een terras waar mensen zich te goed kunnen doen aan eten en drinken. Overigens ook de kraaien die hier vrolijk rondvliegen. Mensen weg en bord nog niet leeg? Geen probleem, de kraaien lusten alles. Nog nooit een kraai met friet in zijn bek zien vliegen? Hier kan het.
Buiten het terras is er een druk bevolkt pad naar de top van de berg. Maar buiten dit alles is er natuurlijk het prachtige uitzicht. Je kunt mijlenver kijken, Je kunt in de verte Salzburg zien liggen, je kunt Berchtesgaden zien liggen, ver beneden. Natuurlijk is het altijd heiig, in ieder geval wel als wij ergens naar toe gaan. Maar niettemin maak ik flink wat foto’s en probeer ze later dan wel op te krikken, op te leuken, te pimpen, te tunen, te fotosjoppen.
Als je terug wilt, moet je in de rij voor de lift naar beneden. Of te voet. Het is maar 120 meter naar beneden, dus de keuze is snel gemaakt: te voet. En dan genieten we nog even extra van het uitzicht. Daarna dan toch wel weer even wachten op de bussen.
In de souvenirshop koop ik twee boeken over de geschiedenis van het huis en de omgeving. Want los van het Kehlsteinhaus zelf stonden hier ook de vakantiehuizen van de heren van de nazi-top. Tegen het einde van de oorlog is er veel gebombardeerd (waarbij het Kehlsteinhaus overigens volledig gemist is), en er is natuurlijk de geheimzinnigheid rond eventuele bunkers die hier onder de grond zouden zitten. En dat maakt het natuurlijk ook weer mysterieus en spannend.
We sluiten de dag af met een etentje in Wildereralm, een restaurant aan de overkant van de weg in Wagrain waar het vanavond wild-avond is. Wild eten dan wel te verstaan, he? Hertengoulash en dat soort dingen. Samen met ein viertel rot. Jammie! (als je nou naar de foto’s op de site van het restaurant kijkt, dan denk je misschien dat wij in een apres-ski hut waren, en dat het een grote dolle boel was. Dat was niet zo hoor! Nee, echt niet! Niet waar joh, nee, zo zijn wij helemaal niet. )
We zijn een beetje vrolijk!
Wat is ze uitgelaten!
/wordpress/wp-content/uploads/2010/08/Trampolien.wmvEen eerste wandeling
Na een dag niksdoen (dat mag ook wel na de rit hierheen), hebben we vandaag het plan opgevat om te gaan wandelen. Het weer dreigt er goed uit te gaan zien. Na onderweg heel wat miezer-regen te hebben gehad en gisteren hier ook nog een buitje te hebben meegepakt, lijkt het vandaag droog te blijven. Wel bewolkt, maar in ieder geval droog, en dat is het belangrijkste.
Omdat we tegenwoordig op behoorlijk wat sputteren stuiten als we willen gaan wandelen, vragen we de kids waar ze willen wandelen. Het antwoord: de berg waar ze altijd skien. Nou, dat is makkelijk: hier tegenover het hotel dus.
Bergschoenen aan, regenkleding mee (je weet maar nooit) en daar gaan we. Ik zet de Garmin aan, zodat we straks kunnen zien hoe we gewandeld hebben en hoeveel.
Langs de piste omhoog. Met flink wat verbaasde uitroepen: “Zo he! Dat is steil, skien we daar altijd van af???” Ja dus, maar dan niet steil naar beneden natuurlijk, maar slalommend. Maar het blijft een raar gezicht, zo’n grasgroene skihelling.
Halverwege de piste miezert het wat, maar eenmaal boven breekt de zon door en zien we het vertrouwde uitzicht. Niet wit, maar groen. Bij de Edelweiss alm eten we wat. Hier aten we in de winter ook vaak.
In ieder geval een lekker glas bier en de bekend Oostenrijkse kost als goulasch soep, kasnocken en schmarrn (pannekoek). Tijdens het eten komt dan de vraag: wanneer gaan we weer skien? Geen idee, voorlopig niet denk ik…
Het smaakt allemaal weer prima en we hebben weer energie om verder te gaan.
Wel vraagt Manouschka zich af waarom papa toch altijd het eten wil fotograferen. Misschien omdat ie vindt dat het er zo lekker uit ziet?
We wandelen door een stukje wei en komen dan op de weg naar Wagrain. Daar lopen we dan weer terug naar ons appartement in Moadorfl. Volgens de Garmin was het 11.3 km plus wat omhoog en omlaag:
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit, sed diam nonummy nibh euismod tincidunt ut laoreet dolore magna aliquam erat volutpat. Ut wisi enim ad minim veniam, quis nostrud exerci tation ullamcorper suscipit lobortis nisl ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis autem vel eum iriure dolor in hendrerit in vulputate velit esse molestie consequat, vel illum dolore eu feugiat nulla facilisis at vero eros et accumsan et iusto odio dignissim qui blandit praesent luptatum zzril delenit augue duis dolore te feugait nulla facilisi.