weblog:
A website that displays in chronological order the postings by one or more individuals and usually has links to comments on postings.
Raytje
De verzamelde werken – Volume II
De gebruikelijke verzameling van belangrijke informatie, wetenswaardigheden, laatste nieuwtjes, eerste geruchten, roddel, achterklap, onzin en klets.
Op z'n frans
Ce que je n’ai jamais compris pourquoi ceux en plusieurs langues entendre aussi la langue française. Lors des Jeux olympiques sont également les annonces faites en français. En concours, les "Douze points …" aussi en français.
J’ai juste regardé wikipedia ici: il ya actuellement 85 millions dans le monde qui parlent le français comme langue maternelle. Dans le monde de 6,8 milliards de personnes vivent actuellement. Il suffit de compter, un peu plus de 1% de la population mondiale parle le français …
Quelqu’un peut-il m’expliquer pourquoi il ya que dans les grands spectacles présentés en français. Pourquoi pas le chinois (parlé par plus de 12%) ou espagnol (près de 5%)?
Peut-on s’arrêter juste cette merde?
Weer eens naar Frankrijk
Deze week “mocht” ik weer eens naar Frankrijk, naar de schepenlift die we daar een paar jaar geleden hebben geleverd. Aan de Middellandse Zee. De laatste keer was in 2007. Iedereen die dit stukje heeft gelezen weet dat ik het noet zo op de Fransen heb. Dus met gezonde tegenzin ging ik op weg. En ook omdat ik daarvoor om 5 uur ’s ochtends moest opstaan!
Maar goed, het moet gezegd zijn: het weer is hier fantastisch: 28 graden en geen wolkje aan de lucht. Gisteren en vandaag hebben we zelfs buiten aan de boulevard gegeten. Dat zie ik ze nog niet doen in de Stationsstraat eind september.
Het werk zelf is smerig: alles zit hier onder het vet en de smeer. Ik had een oude broek meegenomen met de gedachte dat die wel vies mocht worden. Daarna weer uitwassen en klaar is kees. Maar die broek en ook mijn shirts zitten al onder de smeer. Daar is denk ik niks meer aan te doen…
De haven waar ik hier een paar dagen doorbreng is een kolonie van luxe superjachten. Van die dingen van minstens 50 meter lang en een prijs van een miljoen per meter. Die jachten waarvan de eigenaar er niet is, maar de 6 persoons bemanning wel de ruitjes elke dag wast, de balustrade (of heet dat niet zo op een schip?) glimmend poetst en allemaal met walkie-talkies rondlopen alsof Obama in aantocht is. De ene nog luxer als de ander. 3 verdiepingen, 4 verdiepingen. Een speciaal luik om de jetski te water te laten. Een kraantje om een speedboot in het water te tillen. Jacuzzi op het dek. Helicopterdek.
De bemanning bestaat uit van die frisgeknipt en -geschoren, zongebruinde types in korte broek, die zich bezig houden met de genoemde onzinnige karweitjes. Als ze aan boord gaan, dan doen ze op de wal hun slippers uit en gaan op kousenvoeten aan boord. Bang voor een vuiltje.
Als speciale verrassing kreeg ik overigens een kamer met mega-balkon en op dat balkon een jacuzzi en twee ligstoelen. Ik weet niet waar ik het aan te danken had, maar men wilde mij hier erg graag hebben:
Je krijgt wat je verdient, zullen we maar zeggen…
Mystery Sunday
Ter gelegenheid van mijn 45ste verjaardag zijn we een heel weekend in touw geweest.
Op zaterdag hebben we een feestje gehouden voor vrienden en familie. Het was mooi weer dus hebben we ’s middags zelfs nog in de tuin gezeten.
Wat we op zondag zouden gaan doen heb ik lang geheim gehouden. Dit zorgde voor veel nieuwsgierigheid en frustratie bij de kids (over het niet mogen weten) en veel lol bij mij (over het feit dat ze het zooooo graag wilden weten). Die zondag werd dan ook omgedoopt tot "Mystery Sunday". Uiteindelijk heb ik zaterdag vertelt wat we zouden gaan doen. Joepie! Yes! waren zo ongeveer de reacties.
Op zondag moesten we niet al te laat weg, het gebeuren speelt zich af ten zuiden van Valkenswaard. Bij een lokale buitensport organisatie had ik 4 kano’s gereserveerd voor een tochtje door de Malpie, het natuurgebied daar, waar de Dommel door heen stroomt. Iets smaller als in Boxtel, maar ook iets schoner 🙂
Het feit dat de kids een "eigen" kano kregen maakte het wel spannend. De "Wat als ik…" vragen waren niet van de lucht. Na wat instructie mochten ze dan toch echt in de kano stappen en konden ze laten zien wat ze er echt van konden. In het begin niet al te veel natuurlijk. De beide oevers van de Dommel vlak na het instappunt zijn aardig geperforeerd. Is ook te verwachten als je nog nooit in je eentje hebt gepeddeld.
In het begin had het gemopper dan ook de overhand, maar gaande weg ging het stukken beter. Maar ook de vermoeidheid sloeg toe, want het is toch zo’n 8 kilometer en we deden er uiteindelijk 2.5 uur over. Moe maar voldaan aten we een broodje in Valkenswaard, waarna we huiswaarts gingen. Zonder natte kleren!
Maar het feest was nog niet voorbij, die avond had ik een tafeltje gereserveerd in Petit Ruelle in Vught. Een bistro waar we lekker gegeten hebben.
Al met al een geslaagd dagje. Mijn verjaardag zelf was op maandag en die vierde ik op mijn werk. Weer taart, afzien zeg.
En als beloning mocht ik de dag erna om 5 uur opstaan om de eerste trein naar Schiphol te nemen. Van dinsdag tot en met vrijdag moet ik naar Frankrijk 🙁 Baluh!
De verkeerde kant van de Rockies
Wat is er toch aan de hand met het Amerika van tegenwoordig? Toen Lizet en ik in 1991 voor het eerst naar Amerika ging en een rondreis met tent maakte (eigenlijk dezelfde manier als nu!), waren we de enige Europeanen op de campings. Verder zaten er alleen Amerikanen. Gaandeweg zagen we ook andere Europeanen (vooral Nederlanders en Duitsers) op de campings verschijnen. Eerst natuurlijk alleen met campers, maar later toch ook echt met tentjes. Vijf jaar geleden zagen we de eerste gezinnen uit Europa, net als wij zelf.
Maar nu bij deze reis is er toch echt een ommekeer merkbaar, er is een nieuw tijdperk begonnen. De camping in Bryce Canyon wordt namelijk overspoeld door …. Fransen. Het is echt niet te geloven, de ene na de andere plek lijkt gevuld te worden door Fransen. Het lijkt wel of het vliegtuig uit Parijs net is aangekomen, zo zaait het zich uit. Hele busladingen worden in dit park gedropt.
Dit kan toch niet de bedoeling zijn: ik vermijd al heel mijn leven Frankrijk als vakantieland, zodat je ze niet tegenkomt. Amerika is dan een mooi alternatief. Maar waar moeten we nu naar toe als we ze hier tegen gaan komen?
Vanmorgen maakten we een wandeling door Bryce Canyon en werden we door anderen begroet met ’bon jour’ !!!! Het moet toch niet gekker worden. Ik stond op het punt om te zeggen ’What the f**k is a bon jour?’.
We liepen wat te filosoferen waar dit nou door wordt veroorzaakt, en dachten dat het misschien ligt aan de nieuwe generatie Fransen die nu wel (verstaanbaar, hahaha) Engels op school krijgt.
Daarom heb ik een aantal maatregelen bedacht om Amerika weer Frans-arm, Frans-loos en Frans-vrij te maken:
- Fransen krijgen op school geen Engels meer, het lukt ze toch niet.
- Fransen mogen nog maar naar een staat in Amerika, namelijk Nebraska. Daar wil toch niemand naar toe.
- Fransen moeten bij binnenkomst bij de douane een hamburger bestellen. Als ze dit niet lukt, dan moeten ze terug naar huis (ingegeven door de hilarische scene uit de Amerikaanse versie van Inspector Clouseau met Steve Martin, waarbij hij in Amerika een hamburger probeert te bestellen: "I would like a hamburger"). Dit is een soort Rita Verdonk maatregel – je komt er niet in als je de taal niet spreekt!
Het leukste vermaak is leedvermaak. Toen gisteren onze nieuwe buren op de camping Fransen bleken te zijn, gingen we er eens goed voor zitten. Het opzetten van de tenten bleek al lekker lang te gaan duren, ze waren aardig onhandig. En natuurlijk hun acties een beetje larderen met Inspector Clouseau-achtige uitspraken. En toen begon het te regenen. Wij vanonder onze tarp bekeken eens goed hoe ze met hun eten op de barbecue bezig waren, en probeerde te redden wat er te redden viel.
Een andere gedacht die in ons opkwam was dat de meeste toeristen naar West Amerika (Los Angeles) vliegen om vandaar uit hun rondreizen te maken. Verder dan Bryce Canyon zullen ze waarschijnlijk niet gaan. Dat is wel het meeste oostelijke waar ze komen. Dus als we straks naar Colorado en de oostkant van de Rockies gaan, zijn we er vanaf. Dan zitten we weer aan de goede kant van de Rockies. Hopelijk geen wishfull thinking!
Living in France, can it get worse? (van reallifelog.com)
Het leven in Frankrijk is like hell, kijk maar in wat voor omgeving we moeten wonen:
De werkplek is al niet veel beter: een groot industrieel kerkhof, waar niet wordt gekeken op een kraantje meer of minder.
Door de sterke zonnenschijn moet je ook nog eens voor (ver)branding uitkijken.
Je zou bijna denken dat ze niks te doen hebben daar in Frankrijk. Maar na een heel weekend wachten, zijn we maandagmorgen dan toch echt aan de gang gegaan. Hieronder een samenvatting.
Maandag:
Vandaag gaan we de broodjes van het platform bijstellen. De Fransen hebben gemeten hoeveel de broodjes opgehoogd moeten worden. Vandaag wordt dat uitgevoerd.
In de besturingsruimte staat een doos met “Jogging safety shoes”. Deze heeft Hein voor me geregeld, omdat ik in Nederland niks meer kon krijgen in het weekend. Het model is heel fout: die dragen negers in een zwart pak met witte trimschoenen.
Wij houden ons bezig met een loadcell die in signaal af en toe wegvalt. Het lijkt er op dat dit iets elektrisch is in de load cell zelf, want de andere signalen van de Profibus hebben geen enkele verandering. Misschien kunnen we dit later eens controleren met een scope, maar voor nu proberen we iets te bedenken waarmee we door de afname heen kunnen komen.
Als de broodjes eenmaal zijn afgesteld, wordt het platform op de broodjes neergelegd en wil men gaan nameten. Net een half uur daarvoor is door de harde wind de laser omgevallen en kapot gegaan, dus dat wordt vandaag niks meer. Dan maar primitief meten met een lat op de kade en het platform. Het platform lijkt redelijk goed te liggen.
Voor de grap trekken we eens een kabelput open. Mooi zeg: helemaal onder water. Onze kabels liggen zelfs in het water!
De aarddraad hangt open en bloot boven het water en zal over een jaar of wat totaal weggecorrodeerd zijn, net als in Stralsund.
Het lijkt of dit mode aan het worden is, dus ik leg het nog maar eens uit voor de heren mechanisch/civilisten (graag onthouden en verwerken in het volgende ontwerp):
Kabelgoten, kabelputten en alle andere gaten in beton voor bv verhaallieren en capstans moeten ALTIJD DROOG zijn, er moet dus een waterafvoer in zitten!
‘s Avonds leggen we het platform nog even op het water, en dat levert een mooi plaatje op.
Dinsdag:
Vandaag krijgen we dan toch echt LLoyd’s op bezoek. ‘s morgens is gereserveerd voor het transport systeem, maar omdat daarvan de rails is weggehaald valt er weinig te demonstreren. Al gauw staan ze bij ons op bezoek. Bewust laat ik Luuk het woord voeren. Hij redt zich er prima mee, en heeft weinig hulp nodig. Met zijn angel-french vertelt ie de mooiste verhalen.
Morgen nog wat extra tests en dan is het LLoyd’s deel klaar.
]]>
Raytje goes Frankrijk (effe dan) (van reallifelog.com)
Zo, nou mag ik weer eens een keer. Dit is een stukje voor de liefhebber van sarcasme. Wees gewaarschuwd, en later niet klagen…..
Ik heb me, geheel tegen mijn principes in, laten verleiden om naar Frankrijk te gaan. Niet dat me laten verleiden tegen mijn principes is, maar naar Frankrijk gaan wel!
Het is aan de Koot-da-zuur! ‘t is er mooi weer! Het hotel heeft een mooi uitzicht! Lekker eten!
Aan de koottazuur is het helemaal geen mooi weer! Het is er koud en het regent! Het hotel heeft een mooi uitzicht als je een kamer met zeezicht hebt. Alle andere kamers kijken uit over een dak of lokale vuilnisbelt. In het hotel kun je ook ontbijten: je kunt kiezen uit hard gebakken stokbrood of een kra-san. Als beleg hebben ze jam en ook nog jam. Erg uitgebreid allemaal.
Dussuh, Frankrijk suks!
Door alle haast en snelle-bloed-spoed heb ik geen veiligheidsschoenen kunnen regelen. Zaterdag waren alle Bosch Rexroth schoenreuzen (Cilinder fabriek) en scapino’s (Services) dicht en zodoende ben ik afgereisd met mijn eigen prive klusschoeisel, zonder veiligheidsfeatures.
Maar goed. Zoals bij de aanleg van andere schepenliften ook wel eens het geval wil zijn, zit het een beetje tegen. De broodjes moeten nog afgesteld worden, terwijl moi zit te wachten tot ik mag gaan bewegen. Omdat het vandaag (zondag) pijpenstelen regent, besluiten Sjan-pjer en Kloot (die moeten het installatie werk doen) toch maar bij moeders de vrouw stokbrood en kaas te gaan zitten eten in plaats van onze broodjes te monteren. Dus kan ik niet verder.
Geinig plaatje van de lift, toen het weer weer mooier werd (Sjan-Pjer en Kloot bleven overigens thuis).
Lunchen doen we aan het pitoreske haventje van Lasiotat, of, zoals een goede collega wel eens zegt: Sosi-ellende. Nu is het zo dat een Fransoos altijd buiten wil kunnen zitten, dus in deze tijd van het jaar staan op de terrasjes overal partie-tenten in alle vormen en maten. Bij de eerste gelegenheid die we aandoen, krijgen we een menu-vodje. Alles wat we kiezen hebben ze niet, maar wel koeskoes. Na een bezoek aan de WC besluiten we het zekere voor het onzekere te nemen en vertrekken we.
Het volgende tentje lijkt ons wat beter en hier zitten we in een schuifdeur-aquarium-met-warmtelamp. Een salade gaat er ondertussen wel in.
In de bedieningsruimte, probeer ik de printer aan de gang te krijgen, en dat lukt dan natuurlijk ook niet. Beetje bellen met Danny dan maar.
Buiten proberen Hein en Henk te meten in hoeveel seconde de transportwagen van 0 tot 30 meter per minuut kan versnellen. Best wel snel: in zo’n 3 seconde. Doe dat maar eens na met een middenklasser (die zijn dan ook niet zo duur als de transportwagen).
De diesel van de transport wagen is bijna op en Hein besluit dat ie de vorkheftruck best even kan gebruiken om de dieseltank te vervoeren.
Betrapt! Volgens mij heeft Hein geen heftruckdiploma! Als onze arbodienst dit eens zag.
Omdat we vandaag niet zijn toegekomen aan het levelen van het platform gaan we morgen de functionele test met LLoyds een dag verschuiven naar dinsdag.
Henk is vanavond via Nies naar huis vertrokken en via Marsije komen Luuk en Arjen later op de avond hier heen.
Zo dat was een dagje Frankrijk. Het was leuk om weer eens wat te schrijven. Misschien toch vaker doen…..
Raytje
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit, sed diam nonummy nibh euismod tincidunt ut laoreet dolore magna aliquam erat volutpat. Ut wisi enim ad minim veniam, quis nostrud exerci tation ullamcorper suscipit lobortis nisl ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis autem vel eum iriure dolor in hendrerit in vulputate velit esse molestie consequat, vel illum dolore eu feugiat nulla facilisis at vero eros et accumsan et iusto odio dignissim qui blandit praesent luptatum zzril delenit augue duis dolore te feugait nulla facilisi.