weblog:
A website that displays in chronological order the postings by one or more individuals and usually has links to comments on postings.
Raytje
De verzamelde werken – Volume II
De gebruikelijke verzameling van belangrijke informatie, wetenswaardigheden, laatste nieuwtjes, eerste geruchten, roddel, achterklap, onzin en klets.
Naar Italie
Ik schrik wakker, heel even gedesorienteerd. Vrij snel dringt tot me door waar ik ben, hoe kan het ook anders, met zo’n te klein bed. Op mijn rug lag nog het meest comfortabel, alleen het besef dat ik zo nooit in slaap zou vallen hield me wakker. Op mijn buik, mijn favoriete inslaaphouding, lagen mijn voeten op een harde rand. Geen optie dus. Na veel draaien lukte het me om liggend op mijn zij weg te dommelen. Nooit echt diep in slaap. Het monotone geluid en het geschud hielp overigens wel.
Dat alles na een avond vol met wachten. Het begon net over de Duitse grens. Dan ergens bij Koblenz, dit keer anderhalf uur. De Polizei kwam langs gelopen, en er werd omgeroepen dat er iemand rondom de auto’s gezien was. En dan weer verder, inmiddels donker, zodat we nog maar net de Lorelei aan ons voorbij zien trekken. We hebben onszelf geinstalleerd, en de kleine bedjes beperken ons nog meer in de leefruimte die we hebben. Eigenlijk konden we alleen nog maar in bed kruipen. Twee vliegtuigflesjes wijn hielpen ons richting slaap te brengen, maar ik ben wat voorzichtig, als ik een hoofdpijn voel komen aanzetten. Tja, de stoelen zijn geen zegen voor mijn rug, en ik zodra ik er in zat, wist ik dat de hoofdpijn zou komen.
Het avondeten was een vliegtuigmaaltijd, en natuurlijk net te weinig. Gelukkig was er nog een maaltijd over en konden we die gezamelijk soldaat maken.
Nog met de slaap in mijn ogen schuif ik het gordijntje opzij, op zoek naar een aanwijzing. Vlak voor mijn ogen staat een blauw bord, dat op elk station hetzelfde is, om aan te geven waar je bengt aangekomen. Domodossola. Het toeval wil dat we hier twee jaar terug ook geweest zijn, als uitstapje tijdens onze Zwitserland vakantie in 2009. Dat betekent dat de vertraging van gisterenavond is ingelopen, en we tegen half tien op station Alessandria zullen aankomen.
Gaandeweg wordt de rest wakker en maken we ons op voor het ontbijt. Als we uitstappen merken we dat het wel even iets warmer is als toen we instapten. Welkom in Italie!
We wachten tot de auto’s van de trein kunnen. Snel instaleer ik de Garmin en een uurtje later rijden we op de driebaans snelweg naar het zuiden. In het begin nog vlak, maar al gauw begint de snelweg zich door tunnels en heuvels te slingeren. Bij Genua kiezen we voor richting Ventimiglia en verlaten we de snelweg. Omdat we toch pas tegen vieren bij het huisje kunnen zijn, hebben we de tijd.
Bij een lokale Coop supermarkt kopen we de eerste levensbehoefte, zoals wijn, pesto en brood waarna we een plekje aan de kust opzoeken om wat te eten.Daarna kijken we even in het stadje Savona, en slenderen we wat door de nauwe straatjes. De meeste winkels zijn dicht, vanwege de middagsluiting.
We besluiten de kustweg te volgen tot aan Andora, waar we kust moeten verlaten. De kust is hier grillig en de weg dus ook. Na elke bocht begint het opnieuw: eerst zie je een hele rij met auto’s geparkeerd staan langs de weg. Dan komen de hotels en de appartementen, en dan het strand. Rijen met parasols en ligbedden, tot aan het water. Je rijdt door een dorpje of stadje waar geen auto meer kan staan, zo vol. Als je het dorpje verlaat, dan eerst weer de hotels, dan de rij met auto’s en scooters en dan weer wat bochten. Op naar het volgende dorpje, waar alles weer opnieuw begint.
Net als ik genoeg begin te krijgen van dat geslinger en stapvoets rijden in een drukke dorpskern, bereiken we Andora. Hier verlaten we de kustweg en rijden we een dal in. Het huisje is snel gevonden, en een meisje staat al op ons te wachten. Alhoewel we al foto’s hebben gezien, bevalt de inrichting wel. Grote kamers, grote bedden, en voorzien van veel extra’s: prive zwembadje, satelliet TV, flinke muziek installatie, computer met draadloos internet. Dus de kids en papa ook weer blij.
Onze maaltijd is er een van meegebrachte pasta, en ’s avonds verkennen Lizet en ik het dorpje. Typisch Italiaans, tenminste dat denken we, want we hebben geen ervaring met Italie. Maar we denken maar dat dit het echte Italie is. Hier geen bruisend nachtleven, maar lokale bevolking die in de tuin zit te eten. We komen langs een dorpsfeest, en zien de smalle straatjes van het dorpje.
Die avond vallen we in een heerlijk bed in slaap, en kunnen we het slaaptekort van de autoslaaptrein weer compenseren. Niets ten nadele van de autoslaaptrein overigens, want ik hoef het hele stuk tenminste niet te rijden.
Savona
Stellanello
Reader's Comments
Leave a Comment
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit, sed diam nonummy nibh euismod tincidunt ut laoreet dolore magna aliquam erat volutpat. Ut wisi enim ad minim veniam, quis nostrud exerci tation ullamcorper suscipit lobortis nisl ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis autem vel eum iriure dolor in hendrerit in vulputate velit esse molestie consequat, vel illum dolore eu feugiat nulla facilisis at vero eros et accumsan et iusto odio dignissim qui blandit praesent luptatum zzril delenit augue duis dolore te feugait nulla facilisi.
Heeeey dat was een blije foto van mij XD
Zo, gearriveerd en alweer een paar dagjes daar.
Ziet er leuk uit daarzo, ik ben bij het Garda meer geweest daar had je ook van die smalle straatjes.
Maar euh zijn jullie niet toevallig in Nijmegen bij de vierdaagse?
Lange tafels onder een luifel dat roep herinneringen op, help ik krijg weer vierdaagse kriebels.
Groeten van Rieldiel en Alpje.
Nee, geen vierdaagse, hier maken ze zich niet zo druk, hoor. Gewoon rustig aan, he!