weblog:
A website that displays in chronological order the postings by one or more individuals and usually has links to comments on postings.
Raytje
De verzamelde werken – Volume II
De gebruikelijke verzameling van belangrijke informatie, wetenswaardigheden, laatste nieuwtjes, eerste geruchten, roddel, achterklap, onzin en klets.
De Big Hill en de Spiral Tunnels
De Big Hill en de Spiral Tunnels De geschiedenis van de Nationale Parken is voor een groot deel onlosmakelijk verbonden met die van de spoorwegen in dit gebied, de Canadian Pacific Railway (CPR).
In 1871 trad British Columbia (BC), toen met 40000 inwoners, toe tot Canada. Als lokkertje had men BC beloofd dat ze zouden worden aangesloten op het spoorwegennet van de rest van Canada. Dat was makkelijker gezegd als gedaan: om Canada met BC te verbinden moest de spoorlijn dwars door de Rockies lopen, een gebied dat nog vrijwel helemaal ‘wit’ was op de kaart. Vanuit het oosten van Canada én vanuit het westen in BC begon men alvast met het aanleggen van het spoor. Gedurende 10 jaar reisden landmeters van de CPR door de Rockies om de beste route voor een spoorlijn te vinden.
In 1882 besloot de politiek top om de Kicking Horse Pass (in het huidige Yoho Nat’l Park) te gaan gebruiken, alhoewel dit deel nog niet in kaart was gebracht. De CPR huurde ene Major Rogers in om de beste route door de Kicking Horse Pass en de Selkirks (het gebergte dat de Glacier en Mt Revelstoke Nat’l Park vormt) te vinden. Hijzelf slaagde erin om een route door de SelKirks te vinden (vandaar de Rogers Pass in Glacier Nat’l Park), de route door de Kicking Horse Pass was een heel ander verhaal: de gebied hier is uitermate onbegaanbaar: Steile hellingen, die dicht bebost zijn. In de bossen liggen grote rotsblokken, overdekt met mos, omgevallen bomen etc. Het kostte een groep landmeters grote moeite om zichzelf een weg te banen door dit gebied, laat staan een route voor een spoorlijn te vinden. Er is een stuk, waarbij het water van de Kicking Horse River over een afstand van bijna 7 kilometer een helling heeft uitgesleten van 4.5% terwijl de CPR als beleid had ‘niet meer als 2.2%’. In de route die men vond zou men het spoor over een veel langere afstand (ruime 20 km) langs de zuidelijke bergwand laten dalen.
Deze route was wel geschikt, maar zou volgens de CPR teveel kosten om aan te leggen, bovendien was er 427 meter lange tunnel nodig en liep de route door een verschillende lawine gevaarlijke stukken. De CPR besloot daarop om het beleid voor dit stuk spoorlijn aan te passen en 4.5% toe te staan. Hier was toestemming van de regering voor nodig. Met deze toestemming kon men de spoorlijn vanuit het dal 4.5% laten klimmen. Men zag dit overigens wel als tijdelijke oplossing. Er zou veel extra materieel voor dit stuk lijn nodig zijn: een rangeerstation onder- en bovenaan de lijn, omdat de toenmalige stoomlocomotieven op het genoemde stuk met moeite 4 of 5 wagons konden trekken.
In 1884 begon men met de aanleg. 12000 man kwamen van heinde en ver. Het salaris was $1.50 per dag, waar weer $4.50 per week van af ging voor kost en inwoning. Ze werden ondergebracht waar nu de Kicking Horse campground is (waar wij ook 3 nachten hebben gestaan). Elke dag worstelden ze zich omhoog naar de locatie waar ze hun werk deden. Om je een beetje het gevoel te geven hoe dat was, kun je nu de ‘Walk in the Past’ lopen. Deze wandel route loopt vanaf de camping door de bossen omhoog tot aan het spoorbed. Op de camping is de broodoven van destijds nog te zien. Maar goed, werk vorderde snel en op 7 november 1885 werd voor de hele spoorlijn van oost-Canada naar BC de ‘last spike’ geslagen, en kon de explotatie van de lijn beginnen.
Op het steile stuk waren drie ‘runaway tracks’ aangelegd. Als een afdalende trein niet meer kon remmen, dan kon deze gebruik maken van een stuk spoor dat de berg oploopt. Toch zijn er behoorlijk wat ongelukken gebeurd op de ‘Big Hill’, als gevolg van onachtzaamheid van de machinist, degene die de wissels van de ‘runaway track’ bedienden, of natuurgeweld als lawines en aardverschuivingen.
De CPR zag dat men de schoonheid van dit deel van de Rockies kon uitbuiten zette op verschillende lokaties hotels, ‘lodges’, neer. Het huidige Banff Springs Hotel en Chateau Lake Louise zijn daar voorbeelden van. Het toerisme wakkerde aan, en de CPR kon flink verdienen. Om concurrentie uit te sluiten vroeg de regering van Canada om het oprichten van een National Park. Dat betekende dat niemand behalve de CPR geld kon verdienen aan de bezoekers die van over de hele wereld begonnen toe te stromen.
Rond 1900 was het railvervoer zo gegroeid dat de ‘Big Hill’ een bottleneck aan het worden was: treinen die de ‘Big Hill’ wilden passeren moesten van andere en/of extra (zwaardere) locomotieven worden voorzien, hetgeen extra tijd en geld kostte. CPR wilde dit probleem opgelost hebben. Afgeleid van de Baischina Gorge tunnels in Zwitserland besloot men twee lussen in het spoor aan te brengen. Hiermee wordt de lengte van het traject vergroot en kon men de helling verkleinen. Door de lagere hellingshoek, waren de extra locomotieven niet meer nodig. In 1907 waren de plannen uitgewerkt en begon het werk aan de tunnels. Met behulp van 700.000 kg dynamiet (75 wagons vol) werden de twee tunnels aangelegd. Het puin dat daarbij vrijkwam werd gebruikt om het spoor tussen de twee tunnels aan te leggen. De lussen waren zo klein (tunnellengte van 900 meter), dat een trein over zichzelf kon rijden, zie de foto. Op een uitzichtspunt naast de weg kun je dit met eigen oegen aanschouwen.
Bij de aanleg werden twee smalspoorlocomotieven gebruikt om het puin uit de tunnels te halen. Nu ligt een van de twee locomotieven aan het eind van de ‘Walk in the Past’ wandelroute op zijn kant weg te roesten. De foto bovenaan dit stukje toont zo’n locomotief in betere dagen. In 1909 waren de tunnels gereed en werden in gebruik genomen.
In de navolgende jaren werden de tunnels tekens wat aangepast aan de eisen van de tijd. Het plafond van de tunnel werd voorzien van beton, de houten deuren die de tunnels afsloten zijn verwijderd (de stoom van stoomlocomotieven bevriesd in de winter en zorgt voor overlast. Met deuren werd de warmte binnen gehouden.), de tunnel werd vergroot om vervoer van twee op elkaar gestapelde containers toe te laten.
Rond 1920 werd het gebied ook door een weg ontsloten en zag de CPR zijn verdiensten terug lopen.
Informatie afkomstig uit het interessante boekje ‘The Spiral Tunnels and the Big Hill, A Canadian Railway Adventure’ van Graeme Pole. Het boekje kwam ik tegen in Het Rogers Pass visitors centre in Glacier Nat’l Park.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit, sed diam nonummy nibh euismod tincidunt ut laoreet dolore magna aliquam erat volutpat. Ut wisi enim ad minim veniam, quis nostrud exerci tation ullamcorper suscipit lobortis nisl ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis autem vel eum iriure dolor in hendrerit in vulputate velit esse molestie consequat, vel illum dolore eu feugiat nulla facilisis at vero eros et accumsan et iusto odio dignissim qui blandit praesent luptatum zzril delenit augue duis dolore te feugait nulla facilisi.