weblog:
A website that displays in chronological order the postings by one or more individuals and usually has links to comments on postings.
Raytje
De verzamelde werken – Volume II
De gebruikelijke verzameling van belangrijke informatie, wetenswaardigheden, laatste nieuwtjes, eerste geruchten, roddel, achterklap, onzin en klets.
Naar Boston
We verlaten Lake Placid naar het oosten. Af en toe regent het, geen wonder dat dit deel van de US zo groen is. Via een pontje over Lake Champlain bereiken we Waterbury. Hier bevind zich hét doel van onze vakantie voor Manous en Fabian. Hier hebben ze de hele vakantie naar uitgekeken. Dit was een van eerste must-sees die we bij de voorbereidingen van deze reis selecteerden.
In Waterbury staat de eerste Ben & Jerry ijsfabriek. En niet alleen dat. Ze geven er ook rondleidingen. En dus melden we ons samen met een flink aantal Amerikanen op een zondagmorgen bij het loketje, waar vakantiekracht Alita ons met een piepstemmetje uitlegt hoe het ijs gemaakt wordt. En na afloop natuurlijk proeven. Een ‘sampler’ heet het. Maar het bolletje ijs is groter dat wat je bij het Ijscafe in Boxtel krijgt. Daar kunnen ze bi het Ijscafe nog wat van leren.
Bij de uitgang is er natuurlijk ook een ijscafe en dus kies ik de Chocolat Therapy. Chocoladeijs waar ook nog chocolade korrels en fude in gedraaid zijn. Hmmmmm, de drie flinke bollen liggen zwaar op de maag, en de rest van de dag hoeven we niet meer te eten.
Met een volle buik rijden we door het mooiste stukje Vermont, de highway 100, naar het zuiden. Bij Quechee/Lebanon overnachten we op een KoA camping. Weer regent het, maar de weersverwachting voor Boston is beter.
De dag erna rijden we door en we zijn al vroeg op de camping. Snel de tenten op zetten en richting hartje Boston. Dat lijkt eenvoudiger dan het is, maar het vraagt volle concentratie van de chauffeur. Dat is elke grote stad trouwens. De Garmin laat me niet in de steek en na ontelbare afslagen, bochten, tunnels en bruggen eindigen we dan toch in een parkeergarage in het centrum. We wandelen wat rond, en lopen over het terrein van het Massachusetts Institute of Technology (MIT). Dit is de meest bekende technische universiteit van Amerika. Veel internationale studenten, maar ook veel toeristen. Voor de grap zien we Manous hier al studeren, wetende dat zoiets vast wel heel erg onbetaalbaar is.
De dames shoppen na afloop nog even wat en dan rijden we weer naar de tent. De spagetti van op- en afritten met veel lussen en bochten verrast me dit keer wel en we rijden even verkeerd. Na de juiste weg gevonden te hebben zien we dat onze camping vlak naast een dorp met hele rijke bewoners ligt. Enorme kasten van huizen op nog grotere lappen gras, allemaal natuurlijk keurig onderhouden en ook veel vlagvertoon, en kleuren rood-wit-blauw. Niet voor de NLse vlag maar natuurlijk de Amerikaanse.
De volgende dag staat gereserveerd voor het Museum of Science. Een techniek museum. We hebben er ondertussen heel wat gezien en verwachten dan ook veel van deze. Het valt toch een beetje tegen. Het lijkt alsof ze van alle gebieden in de techniek een heel klein beetje kunnen laten zien. De Imax film over de Rocky Mountain Express is wel interessant. Die gaat over een stuk waar we in West Canada op vakantie zijn geweest in 2000. Heel herkenbaar dus. Na het museum lopen we nog even door het oude stadsdeel van Boston. Raar om de oude huizen compleet overstemd te zien door hoge wolkenkrabbers.
De bergen in
Nou ja, de bergen… we rijden oostwaarts. Via een tussencamping aan de oostkant van Lake Ontario (mooie zonsondergang!) rijden we het Adirondack gebeid in. De bergen reiken niet verder dan 1500 meter, maar toch wist men hier in 1932 en 1980 de Olympisch Winterspelen te organiseren. We hebben het over Lake Placid.
Te zien aan de weg door het gebied heen is dit een ondoordringbaar woud. Toch liggen er af en toe wat dorpjes, en uit eindelijk dus lake Placid. De middag dat we aankomen verkennen we het Europees aandoend stadje: terrasjes die je normaal niet in Amerika ziet. Een gezellige drukte op straat.
Er is nog genoeg te zien van de Olympische spelen, dus daar kunnen we de komende twee dagen wat van bekijken. ‘s Avonds eten we bij een best goed Grieks restaurant. Alleen de Gyros lijkt nergens op, dat lijkt van frikandellen vlees (nou ja, vlees 🙂 ) met gyros smaak gemaakt.
De tweede dat willen we eens gaan kijken wat er zoal te bekijken is aan Olympische zaken. En dan blijkt al snel dat Lake Placid best wel commercieel is ingesteld. Alles moet betaald worden en flink ook. Een ritje met de kabelbaan, 20 dollar de man. Een bezoekje aan een klein museumpje, 7 dollar de man. En zo gaat het maar door. En de Olympische voorzieningen zijn al aardig gedateerd (meer als 30 jaar oud). Het geeft een beetje warng smaakje aan het geheel.
Maar evengoed vermaken we ons: we bezoeken de springschansen, maar nog steeds gesprongen wordt, zelfs in de zomer. De landing is niet in de sneeuw, maar in een zwembad. Een vreemd gezicht om skiers met skischoenen en skies in het water te zien duiken. Ze oefenen voor het freestyle springen.
Daarna verkoelt de jeugd zich bij een lokale waterval. Fabian springt van een rotsblok van 5-6 meter hoog zo het water in…
Overigens heerst er in Lake Placid al dagen een nerveuze sfeer: op zondag 28 juli is er de Ironman Triathlon. Dat betekent dat we geen gewone Amerikanen zien, maar uitsluitend gezonde (en dunne) exemplaren. De dag van vertrek moeten we een stukje om rijden, de wegen zijn afgezet voor het fiets en marathon traject.
Naar het noorden
Tussen Washington en Baltimore staat het hoofdkwartier van de National Security Agency, de NSA. De laatste tijd in opspraak geraakt door klokkeluider meneer Snowden en de afluisterpraktijken van de NSA. Ze runnen ook een museumpje over cryptografie, het versleutelen van informatie tegen afluisteren. Een beetje gedateerd en de laatste jaren ontbreken (ongetwijfeld omdat zaken nog niet openbaar mogen worden). Maar toch interessant.
Dan gaan we echt op pad. Dwars door Pennsylvania komen we terecht in het zuiden van New York state. Onderweg een flink noodweer, zodat we stapvoets moeten rijden. Het zal een voorbode blijken te zijn. Onderweg zien we de Amish people, die nog altijd in paard met wagen rijden.
Op de KoA aangekomen heb ik het wel even gehad. Rijden met regen is niet ontspannen. We eten onde de tarp en daar begint het weer te regenen. We doen de was en de kids zwemmen nog even. Als ze later in bed kruipen, blijkt een van de tentjes onder te lopen. De luchtbedjes en de slaapzakken zijn al wat nat geworden.
Met een snelle actie regelt Lizet een cabin, en kunnen we met wat kunst en vliegwerk toch nog slapen. De volgende ochtend zien we dat er die nacht 5 cm regen is gevallen. Op nu.nl lees ik dat dit ook in Brabant is gebeurd…
Als we alles hebben opgeruimd rijden we door. Het doel is de Niagara watervallen. Dit is een grote toeristische attractie. Maar ook wel erg indrukwekkend. We laten ons op een bootje tot vlak onder de watervallen varen. Daarbij kunnen we onze regenjassen en de uitgedeelde poncho’s goed gebruiken. De camping is aan Lake Ontario. Grote plaatsen, en de camping is vrij leeg. Het weer speelt mee, en dus kunnen onze spullen weer drogen.
Washington
Na een tweede warme nacht (we slapen nu zelfs zonder buitentent) vertrekken we vroeg naar Washington. We besluiten meteen naar het Air and Space Museum te gaan, vlak bij vliegveld Dulles. We komen er toch praktisch langs.
Een enorme hal hangt vol met de oorspronkelijke vliegtuigen en raketten. Van luchtballonnen tot de laatste JSF straaljager. Maar het kroonstuk van de collectie: de echte real-deal Discovery Space Shuttle. Twee jaar geleden was ie nog in de ruimte, nu staat ie gewoon hier, vlak voor onze ogen. De slijtsporen staan er nog op. Wat tet denken van de echte Enola Gay, het vliegtuig waarmee de eerste atoombom op hiroshima is gedropt. Hier staat luchtvaartgeschiedenis.
We kijken onze ogen uit, en doen er dan ook lang over om alles te bekijken. Te lang, want we hadden vandaag ook nog naahet Cryptografie Museum gewild. Dit museum wordt gerund door de NSA (juist, die nu in opspraak is gekomen door de klokkenluider), maar Manous wil er echt perse heen. En ik eigenlijk ook. Dus besluiten we dit op maandag te gaan doen, als we uit Washington vertrekken.
De Cedarville State Forest camping is een rustige camping, midden is een stukje bos vlak bij Washington. Zaterdagmorgen rijden we een half uurtje naar het kopstation van de metro, die ons binnen no-time op de Mall afzet. Het capitool is het eerste doel. Helaas tegenwoordig zo zwaar beveiligd dat we er niet in komen. De Library of Congress is minder beveiligd, maar eerlijk gezegd ook een stuk saaier. Via het centraal station komen we bij het Witte huis. “In het echt is ie veel kleiner” en “Zou Obama thuis zijn?” zijn de opmerkingen die we horen.
Het begint nu ook wel echt tering heet te worden, dus vluchten we elke koude ruimte in die we kunnen vinden. Om 4 uur geven we het op en nemen de Metro terug naar de parkeerplaats. We zijn moe en geloven het verder wel. Die avond zitten we bij een campfire met andere campinggasten. Er worden Marshmellows gebakken, en verhalen uitgewisseld. Tegen half tien gaat alles richting tent. Morgen nog een dag in Washington… met weer dit soort temperaturen.
De tweede dag nemen we de metro naar Arlington Cementry. Dit is de begraafplaats van militair Amerika. Van hoog tot laag ligt hier begraven. Daarnaast ook een paar beroemheden, zoals de Kennedy’s. Dan langs het Vietnam Memorial en het Lincoln Memorial weer naar de Mall. Ondertussen is het weer zo heet geworden dat we het Air and Space museum invluchten. Daar eten we wat en bekijken we het museum. Na een paar boeken gekocht te hebben nemen we de metro weer naar de buitenwijken en rijden we naar huis.
Shenandoah National Park
De hitte blijft maar aanhouden. Op de camping in Williamsburg probeer ik de volgende campings te boeken. De site reserveamerica.com is de centrale manier om dit te regelen. Vrijwel elk nationaal park, state park etc is er te boeken.
Zo dacht ik ook de camping in het Shenandoah National Park te boeken. Maar nee, dat kon niet. Niet op zo’n korte termijn tenminste. Huh? Hoe kan dat? Wat ik ook doe, ik kom er niet achter. De camping lijkt op korte termijn (1 dag) niet te boeken, terwijl de dag erna bijna alle plaatsen bezet lijken te zijn. Daarom besluit ik terplekke om een KoA camping net buiten het park te boeken. En omdat de periode daarna meteen het weekend begint, en we dan in de buurt van Washington willen zijn, boek ik daar dan ook alvast maar een camping.
Bij de rit naar Shenandoah dwars door Virginia lijkt wel of we alleen door enorme bossen rijden. Virginia is verrassend groen! Shenandoah is een berg rug waar de Skyline Drive over loopt, een 100 mijl lange route, met veel uitzicht punten. Helaas is het erg heiig, en zien we niet veel van de omgeving.
Als we de KoA bereiken, is het verrekkes warm. En het zwembad op de camping is dan dus ook wel zo fijn. Het is niet echt druk op de camping. Na een warme nacht gaan we vroeg op pad om wat te wandelen in het park. De Lewis Falls waterval is het einddoel. Normaal een peulenschilletje, zo’n 5 km, maar nu afzien, vanwege de warmte. Bij terugkomst loop ik eens over de camping, die ik eigenlijk had willen boeken. Hmmmm, bijna helemaal leeg. Er lopen zelfs hertjes over de camping, zo leeg. Raar dat de boekingssite dan zegt dat bijna alle sites volgeboekt waren…
Toys for boys
Op weg van Wharton State Forest naar het zuiden komen we langs Dover. Hier ligt een grote luchtmachtbasis, van waar de Amerikanen hun luchttransporten naar oa het Midden Oosten beginnen. Dat betekent grote transporttoestellen.We bezoeken hier het Air Mobility Command museum, waar de hele geschiedenis uit de doeken wordt gedaan en een hoop vliegtuigen geparkeerd staan.
Het museum wordt gerund door een paar oudgediende met kennis van zaken. En soms (zoals ook vandaag) die maar niet van ophouden weten. En toen ie begreep dat we uit Nederland kwamen kwam er natuurlijk meteen een anekdote over het ‘Sjoesterburg Airfield’ (voormalige luchtmachtbasis Soesterberg). Maar eerlijk is eerlijk, hij wsit er erg veel van en kon boeiend vertellen.
En ondertussen kwamen de enorme C5 Galaxies over vliegen, ze waren tocuh-and-go’s aan het oefenen. Erg indrukwekkend.
Die avond logeren we in het Pocomoke State Park (het heet dus echt zo, evenals het Pocahontas State Park, dat niet veel verder ligt). Hier zijn we vrijwel alleen. Een hele wijk van de camping helemaal voor ons zelf. We hebben het wel eens anders meegemaakt.
De dag erna rijden we naar Norfolk, via een vreemde brug-tunnel.
In Norfolk bezoeken we Nauticus, een museum helemaal ingericht rondom de USS Wisconsin, een kruiser die nog in de tweede wereld oorlog heeft gediend, en als laatste de eerste Golf oorlog ‘opende’ door ‘s nachts een serie kruisraketten af te vuren.
Het schip is nu uit dienst en ligt als museum in de haven van Norfolk. Erg grote kanonnen…
‘s Avonds arriveren we na een uitputtende file-rit van 3 uur op de KoA camping. Hier blijven we twee dagen. Er is een zwembad, er is internet, dus dan weet je het wel
=”0″ alt=”IMG_5819″ src=”http://raytje.dyndns.pro/wordpress/wp-content/uploads/2013/07/IMG_5819_thumb.jpg” width=”164″ height=”111″ />
Philly
(Inmiddels al een ouder verslagje, we zijn al weer bij Norfolk)
Onze camping ligt redelijk dicht bij Philadelphia, en zou zonde zijn om deze stad niet even te gaan bekijken. Philly is voor Amerikanen belangrijk omdat een groot deel van de geschiedenis van de ‘oprichting’ van de verenigde staten zich hier afspeelde. En dus stikt het erg van de musea: independence hall, indepedence bell etc.
Eerlijk gezegd intereseert de geschiedenis ons niet zo heel veel en laten we de musea dan ook links liggen. We parkeren de auto op een typische Amerikaans stadsparkeerplaats: hebben ze een blok ruimte over, dan maken ze er meteen een parkeerplaatsje van. Via de app ‘best-parking’ vond ik een redelijk geprijsde parkeerplaats. Daarna te voet de stad doorkruisen. Veel drinken, want het is erg warm, 30+.
We belanden op een Italiaanse markt met live muziek (niet over de kwaliteit oordelen 🙂 ), bekijken een Indische bruiloft (geen idee wat dat met Philadelphia te maken heeft), lopen door chinatown, eten in een bar/restaurant (zie vorige post). Philadelphia heeft een verrassend groen centrum en het is duidelijk te zien dat het een oud stadscentrum heeft. Op verschillende plaatsen hangt naast de deur een schild van historic committee, een soort monumentenlijst zeg maar.
Wat opvalt is dat het voor een zaterdag helemaal niet druk is in de stad. In Nederland lijkt het op zaterdag altijd met-de-benen-buiten. Hier dus niets. De snelweg er naar toe is niet druk, de parkeerplaats is de hele dag niet vol geweest, het restaurant is niet druk en ook de straat lijken redelijk leeg. Ik heb er geen problemen mee, integendeel. Maar ik had het drukker verwacht,
(Een tandarts en naamgenoot in Chinatown, zijn achternaam heeft ie niet echt mee…)
Muffin onderweg
We zijn onderweg naar de volgende camping, en komen daarbij langs een luchtmacht museum. Daar willen we ook even gaan kijken. Onderweg even een muffin eten
Bij McDonald natuurlijl, daar kan Manous meteen even met Rob whatsapperen
Lunch in Philly
Vandaag bezoeken we Philadelpia. En natuurlijk krijg je dan honger. We eten in the National Mechanics.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit, sed diam nonummy nibh euismod tincidunt ut laoreet dolore magna aliquam erat volutpat. Ut wisi enim ad minim veniam, quis nostrud exerci tation ullamcorper suscipit lobortis nisl ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis autem vel eum iriure dolor in hendrerit in vulputate velit esse molestie consequat, vel illum dolore eu feugiat nulla facilisis at vero eros et accumsan et iusto odio dignissim qui blandit praesent luptatum zzril delenit augue duis dolore te feugait nulla facilisi.