weblog:
A website that displays in chronological order the postings by one or more individuals and usually has links to comments on postings.
Raytje
De verzamelde werken – Volume II
De gebruikelijke verzameling van belangrijke informatie, wetenswaardigheden, laatste nieuwtjes, eerste geruchten, roddel, achterklap, onzin en klets.
…
Vorige dag Volgende dag
Maandag 22 juli 2002
De zon schijnt en we besluiten vandaag bij Matrei omhoog te gaan, naar de Woden Alm. Dikke witte wolken wisselen elkaar af met blauw lucht en felle zon. De wind waait behoorlijk. We willen de auto parkeren bij Strumerhof. Dan zijn we al een eindje omhoog. Helaas zijn ze daar de weg aan het repareren, en worden we door een wegwerker doorgestuurd naar Zedlach. Door een mooi stukje bos wandelen we ons naar boven, inmiddels weer vergezeld door het welbekende gemopper van Manous en het dreinen/achterblijven van Fabian. En als ze straks boven zijn hoor je ze niet meer. Om dit soort gedrag een beetje in te perken, gebruiken we de spelletjes voor onderweg: het landen- of dierenspel. Dat dit soort spelletje in trek zijn bij jonge ouders blijkt uit de vraag van andere ouders op de camping: “Wat doen jullie tijdens het wandelen?”
Goed, tijdens onze tocht naar boven waait het flink en trekken we wat truien aan. En weer uit als de zon weer gaat schijnen. Eenmaal bij de Woden Alm kunnen we heerlijk uit de wind in de zon genieten van een lunch: de kinderen weer aan de Kaiserschmarren, Lizet een bord met lokale kaas/tomaat/olie en ik een bord goulashsoep. Fabian eet zijn pannenkoek helemaal op, een unicum!
Na het eten spelen de kinderen nog wat, en daarna dalen we weer af. Via een andere weg, langs een smal bospaadje. En ‘s middags natuurlijk weer zwemmen in Virgen. Eigenlijk hebben ze voor zo’n klein dorpje een enorm zwembad met ligweide. Het is dan ook niet echt druk. De meeste mensen zijn toch wel toerist.
Dinsdag 23 juli 2002
Dit is onze laatste dag hier: morgen vertrekken we. We gaan vandaag terug naar St.Jakob in het Defereggental, waar we eergisteren zijn weg geregend.
Met de Brunnalmbahn naar boven, en dan met de stoeltjeslift het tweede stuk. Je komt dan op 2350 meter uit. Via een kort, stijgend paadje over een rotskam kom je uit op de top van de Kleines Leppler-Kofl op 2483 meter. Voor de kinderen makkelijk te doen. De top maakt grote indruk: ze staan boven op een berg. Ze zijn nu echte bergbeklimmers, zelf boven op een berg geklommen. En ze hebben er nog een stempel ook! We rusten uit op een steen en maken een paar fotootjes.
Na de afdaling eten we in de Panorama Stuberl Moseralm, weer heerlijk in de zon en uit de wind. Na het eten lopen we langs de skilift omlaag en komen zo bij het Mittelstation. Daar rusten we even en wachten totdat de lift weer in bedrijf gaat. Bij vrijwel alle liftjes hier houdt men middagpauze, maar hier doen ze ook nog aan een theekransje. Fabian en Manous en papa benutten de kans om eens uitgebreid te kijken hoe zo’n kabelbaan nou eigenlijk werkt. Om kwart over drie mogen we weer mee en dalen we af.
De kinderen maken op niet mis te verstane wijze bekend dat ze eigenlijk best wel zouden willen zwemmen, en vanwege de hitte lijkt dat ook wel een goede oplossing. Maar omdat het vandaag onze laatste dag is, wil ik zeker nog even naar ruïne Rabenstein. Ik zet de kinderen en Lizet dus af bij het zwembad en rijd zelf door naar waar ik denk dat ik omhoog kan wandelen. Al gauw heb ik een paadje gevonden dat vrij steil omhoog voert. Door weilanden en dus langs allerlei hekjes en trapjes over prikkeldraad wandel ik in een kwartier naar de ruine. Het flesje water dat ik heb meegenomen doet goede diensten, het is werkelijk bloedheet. De ruïne maakt zijn definitie waar: er staat bijna niets meer overeind van het kasteel dat al in de 15e eeuw is gebouwd en in de 18e eeuw is verlaten.
Na de terugtocht wacht er ‘gelukkig‘ een warme auto op me. Met de raampjes open tuf ik naar het zwembad en duik meteen het water in.
Na het eten op de camping is het heimat avond. Vlak voordat dit lokale gebruik losbarst luister ik toevallig een gesprekje van een Belgische echtpaar af. De vrouw staat beneden en roept naar een balkon, waar men de man achter de geraniums niet kan zien zitten. “Allee, komt U nog naar benee, het feest gaat zo beginne”, waarop de onzichtbare man antwoordt: “Neije, ginne goesting”. De vrouw probeert nog “Dan kunde eens anderen mensen leren kenne”, maar de man neemt niet eens de moeite om te antwoorden. Ik bescheur het bijna en loop maar gauw weg.
We worden getrakteerd op volksdans, volksmuziek en, uiteraard tegen betaling, bier, wijn en worst. Toch is het wel gezellig. We zitten met onze Tilburgs buren aan tafel en babbelen wat over vakantie onderwerpen (hoe rijden jullie, wanneer gaan jullie weer weg, waar ben je vandaag geweest etc). We wisselen adressen uit (e-mail adressen dan wel he, we gaan met onze tijd mee). Hun jongste zoon en Manous zijn deze week “op elkaar”, en hij wil een brief e-mailen.
Enigszins aangeschoten rollen we onze slaapzak in.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetuer adipiscing elit, sed diam nonummy nibh euismod tincidunt ut laoreet dolore magna aliquam erat volutpat. Ut wisi enim ad minim veniam, quis nostrud exerci tation ullamcorper suscipit lobortis nisl ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis autem vel eum iriure dolor in hendrerit in vulputate velit esse molestie consequat, vel illum dolore eu feugiat nulla facilisis at vero eros et accumsan et iusto odio dignissim qui blandit praesent luptatum zzril delenit augue duis dolore te feugait nulla facilisi.